Nouveau VVB zet in op miljardentransfers

Een 250 leden en sympathisanten van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) verzamelden gisteren in het verre Limburgse C-Mine. Onder hen heel wat prominente N-VA’ers, onder wie diezelfde dag tot penningmeester verkozen Peter De Roover en minister van Defensie Steven Vandeput. Die laatste speelde een thuismatch, want geboren geboren en getogen Limburger. Ook Genkse roots heeft Jan Jambon, vandaag minister van Binnenlandse Zaken, nog niet zo lang geleden algemeen secretaris van de vereniging die haar nieuwjaarsreceptie in Limburg organiseerde. Hij moest verstek geven. De zaak-Verviers en het verhoogde alarmpeil voor islamistisch terrorisme bracht hem voor overleg naar Londen. Hij werd waardig vervangen door zijn spitsbroeder Peter De Roover, die even losjes uit de pols het publiek toesprak, alsof hij nooit de VVB-deur achter zich had dicht gedaan. Ook aanwezig waren de nieuwe VB-voorzitter Tom Van Grieken en fractieleider in het Vlaams Parlement Chris Jansens.

In een inleidende toespraak muntte Willy De Waele het hoofdthema van de toespraken: de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië. Recent door de Leuvense denktank VIVES berekend op 6,16 miljard euro per jaar, door de liberale oud-burgemeester van randgemeente Lennik, geraamd op 12 miljard euro.

Door het huidige centrumrechtse besparingsbeleid moet Vlaanderen in 2015 alleen al 1,217 miljard euro ‘inleveren op het altaar van de Belgische solidariteit.’ De Waele had het over een ‘financiële aderlating’ die niet aan de orde zou mogen zijn mochten de ‘Vlaamse politieke leiders’ (ook in zijn uitgeschreven speech tussen aanhalingstekens) ‘de politieke moed hadden de 12 miljard euro in vraag te stellen die jaar na jaar zonder controle en zonder resultaatsverbintenis naar het Brussels gewest en Wallonië geruisloos worden doorgesluisd’. Een binnenkopper bij een Vlaams-nationaal publiek. Een moeilijke waarheid voor christendemocraten, liberalen en sociaaldemocraten, die de politiek secretaris van de VVB verwijt niet te ‘durven kiezen voor Vlaanderen en voor diegenen die ze verkozen hebben (sic) en wie verantwoord verschuldigd zijn.’

Wat als …

Algemeen VVB-voorzitter Bart De Valck – voorheen het gezicht van het Taalaktiekomitee (TAK) – haakte hier in zijn toespraak op in. Hij speelde met het aanwezige publiek een spelletje ‘Wat als?’. ‘Wat als Vlaanderen de woonbonus integraal zou kunnen behouden, de wachtlijsten in de zorgsector zou kunnen wegwerken, de kinderbijslag zou kunnen optrekken, de kinderarmoede terugdringen (…) een eigen sociale zekerheid zou kunnen uitbouwen …’ ‘Valck’ ging zo een tijdje door om te eindigen met de mirakeloplossing. ‘Dat is nu helaas onmogelijk omdat Vlaanderen gepluimd wordt door de transfers.’

Opmerkelijk was de oproep van de VVB-voorzitter, niet zozeer voor een onafhankelijk Vlaanderen, maar voor een Vlaanderen ‘waar iedereen zich thuis kan voelen in een wervend toekomstproject dat zowel links als rechts kan charmeren en mobiliseren’.

De Valck plaatst zich daarmee in de traditie van het pluralisme die de Vlaamse Volksbeweging altijd heeft uitgedragen. Maar mogen we onder die ‘iedereen’ ook iedereen begrijpen? Autochtonen en ex-allochtonen? De Valck stemt in. De VVB is volop bezig een diversiteitsvisie uit te werken. 

Le nouveau VVB 

In zijn toespraak liet Bart De Valck zich ook snel ontvallen dat ondanks het feit dat een ‘bevriende’ Vlaams-nationale partij de wacht uitmaakt in Vlaamse en federale regeringen, de VVB ‘de komende vijf jaar’ haar rol van waakhond opnieuw zal opnemen ‘na de schijnbare stilte van vandaag’. De VVB zal, volgens de voorzitter, ‘voor de nodige storm zorgen. Het zal durven én doen zijn. (…) Le nouveau VVB est arrivé.’

Wat die nieuwe VVB moet zijn, liet hij niet ontvallen, maar met een expliciete verwijzing naar de campagnes en het ‘doorzettingsvermogen van onze Schotse en Catalaanse partners’ wil hij met zijn VVB de onafhankelijkheid terug op de agenda zetten, ‘want de  Belgische constructie kan uiteindelijk niemand tevreden stellen’. Dat voor de nieuwe campagne de mosterd gehaald werd uit de referendabewegingen van voornoemde volkeren, staat wel vast. ‘De VVB weet zich in geen geval gebonden door welk regeerakkoord dan ook. Nu niet en nooit. Wij gaan geen vijf jaar lang zwijgen.’

VVB moet N-VA kiezers overtuigen

Dat laatste sloeg op de geïmproviseerde toespraak van Peter De Roover, die De Valck vooraf ging. Die kreeg eerder de vraag van de VVB hoe zijn regeringspartij de rol van de Vlaamse Beweging ziet en hoe zijn partij met de verdere staatshervorming omgaat. De Roover, ooit de radicale spits, stelde zich heel gematigd op: we leven in een democratie met spelregels. ‘De N-VA kon twee kanten op. Die spelregels aanvaarden en positie nemen op het centrum van het schaakbord. Dan kun je alle kanten uit. Je kunt je tegenpartij schaak zetten of schaakmat. Je kunt ook voor de flanken kiezen. Maar elke schaakspeler zal je vertellen dat je daarmee geen wedstrijd wint. De N-VA heeft voor het centrum gekozen, leeft de spelregels van de Belgische democratie na en voert nu het beleid, waarvoor tweederde van de Vlamingen gekozen heeft in het stemhokje.’

Daarbij veronachtzaamt hij de rol van de Vlaamse Beweging niet. Die blijft nodig. ‘Ik ben dertig jaar met uw steun met het “wat” bezig geweest, en nu met het “hoe”. Die zijn complementair, maar geen kopiën.’ De N-VA is ‘gedwongen in de structuur van de rotte compromissen te werken, de structuur die de Vlaamse Beweging telkens bekritiseerd heeft’. En dat moet ze blijven doen. De meeste N-VA-kiezers, aldus De Roover, zijn niet voor een Vlaamse onafhankelijkheid. ‘Er komen nog verkiezingen. De vraag is hoe die kiezers zullen staan tegenover Vlaamse onafhankelijkheid of volwaardige Vlaamse autonomie. Het antwoord van die kiezers zal mee bepaald worden door het werk van de Vlaamse Beweging.’ Daarmee heeft die veel werk op de plank. Ze moet de huidige N-VA-kiezers ervan overtuigen ‘“waarom” Vlaanderen onafhankelijk moet worden”.’ Waarmee hij het bedje spreidde voor Bart De Valck, die na hem kon aankondigen dat er een nieuwe ‘ja-campagne’ voor onafhankelijkheid komt. Een campagne die maar zal eindigen, ‘de dag dat Vlaanderen een vrije natie is’.

Foto: Bart De Valck, (c) www.vvb.org