Omvolking: in wiens belang?

‘Er zijn wijken in Antwerpen die volledig ontvolkt zijn van onze eigen mensen en die ingenomen zijn door andere groepen. Dat is in Brussel ook zo. Dat is een stedelijk probleem,’ stelde kandidaat-voorzitter bij de CD&V Walter De Donder. Sinds 1990 is het aandeel niet-Europese inwoners in Vlaanderen vervijfvoudigd, van 2,4% naar 12,7%. In onze centrumsteden zien we dezelfde evolutie: van 4,2% naar 20,2%. Wie door bepaalde wijken in Antwerpen loopt, stelt de omvolking met eigen ogen vast: Luchtbal (68%), het Kiel (86%) of Metallurgie (93%) zijn maar enkele voorbeelden. Over deze realiteit moet echter in alle toonaarden gezwegen worden. Theo Francken verweet de man de terminologie van alt right over te nemen. Hoofdredacteur van De Morgen, Bart Eeckhout veroordeelde instemmend. Dat De Donder de omvolking had benoemd, is volgens politiek-correcten ronduit gevaarlijk. Waarom zijn ze allen bang van de realiteit?

Horen, zien en zwijgen

Theo Francken was de voorbije vijf jaar staatssecretaris voor Asiel en Migratie. Ondanks veel straffe tweets berekende VB dat onder zijn bewind er meer dan 250.000 niet-Europese vreemdelingen zijn bijgekomen. De gevolgen hiervan zijn duidelijk. Antwerpen bijvoorbeeld, de belangrijkste electorale machtsbasis van de N-VA, telt sinds dit jaar een allochtone meerderheid. Open Vld-coryfee Herman De Croo kon zijn pret niet op: ‘Binnen twee generaties is de burgemeester van Antwerpen Turks, Marokkaans of zwart. Bye bye De Wever!’ Terwijl multiculturalisme en superdiversiteit door een bepaalde politiek correcte elite van links en rechts eensgezind wordt bewierookt, blijken sommigen toch heel andere opportuniteiten hierin te zien dan van een vreemde keuken te kunnen proeven. Bovendien is de wenselijkheid van superdiversiteit en multiculturalisme een politiek correct dogma dat niet ter discussie mag gesteld worden. Voor je het weet, word je immers als ‘racist’ gebrandmerkt, met alle sociale en professionele gevolgen van dien. Bertold Brecht beschreef dit fenomeen waarbij de elite over een bevolking heerst als volgt: ‘Als de regering ontevreden is over het volk, waarom kiest ze dan geen nieuw?’

Sociale breuk

Toen het Vlaams Blok begin jaren 90 doorbrak, staken de maatschappelijke problemen verbonden aan migratie nog maar pas de kop op. Bovendien waren de migratiestromen toen vele malen kleiner dan nu. De politieke en culturele elite negeerde dit democratisch signaal, maar ging integendeel in de aanval tegen de eigen bevolking. Het VB werd zelfs verboden na een schijnproces en de migratiekraan werd helemaal opengezet.

Criminaliteit, werkloosheid, druggebruik, huiselijk geweld, enzovoort. Sla er gelijk welke statistiek op na en allochtonen, in bijzonder van niet-Europese afkomst, zijn oververtegenwoordigd. De beginnende maatschappelijke spanningen van de jaren 90 zijn door aanhoudende massamigratie de voorbije 30 jaar alleen maar toegenomen. De gevolgen van de massamigratie zijn ronduit desastreus. In plaats van integratie in een multiculturele samenleving, zien we segregatie langs etnoculturele lijnen. Nog illustratiever is dat sommige derde- of vierdegeneratie-allochtonen teruggrijpen naar karikaturale vormen van identiteitsbeleving zoals de radicale islam, zich daarmee afzetten tegen onze manier van leven en zelfs terroristische aanslagen plegen in ons land.

Paradoxen van het multiculturalisme

De Amerikaanse socioloog Robert Putnam beschreef in 1995 al dat homogene samenlevingen vreedzamer zijn dan heterogene omdat ze een gedeeld waarden- en normenkader hebben van waaruit ze gemeenschapszin ontwikkelen en conflict beheersen via sociale controle. Omgekeerd, heterogene, lees multiculturele samenlevingen, hebben staatscontrole nodig om conflict te beheersen. Daarom zien we een enorme toename aan allerhande wetgevingen en vormen van staatscontrole in een multiculturele samenleving: opiniedelicten, praktijktesten om discriminatie op te sporen, Big Brother UNIA, enzovoort. Multiculturalisme is een conflictmodel, zowel theoretisch als empirisch vast te stellen. En dat conflict kan enkel beheerst worden door steeds verdere staatscontrole en inperking van onze vrijheden. Zo komen we op enkele treffende paradoxen.

Terwijl het liberalisme pleit voor open grenzen, impliceert dat inperking van onze vrijheden. Terwijl het socialisme pleit voor open grenzen, impliceert dat vermindering van sociale zekerheid. Terwijl multiculturalisme en diversiteit tot de kern van een democratische rechtstaat verheven zijn door de elite, blijken kiezers steeds meer langs etnisch-culturele lijnen te stemmen in het stemhokje, en stemmen ze bovendien met de voeten via de blanke vlucht uit de steden.

Cui bono?

Denataliteit bij de eigen bevolking en instroom van allochtonen leidt tot wijziging van de bevolkingssamenstelling. De bevolking van Afrika gaat deze eeuw van één naar vier miljard inwoners. De demograaf Stephen Smith stelt vast dat de helft van de Afrikaanse jongeren wil migreren. De tienduizenden migranten van gisteren zijn er vandaag honderdduizenden en zullen er morgen miljoenen worden. De draagkracht en absorptievermogen van onze samenleving is nu reeds overschreden. Dit leidt onvermijdelijk tot de wezenlijke verandering van onze unieke beschaving. Omvolking is geen opinie, maar een eenvoudig rekenkundig feit en demografische realiteit.

De bevolking geeft zeer duidelijke signalen via democratische weg. Overal in Europa winnen partijen die restrictieve migratiecontrole willen. De bevolking wil duidelijk niet meer, maar minder migratie, omdat het een existentieel gevaar voor ons vormt. Wij hebben namelijk geen zin om minderheid in ons eigen land te worden. Maar de politieke elite luistert niet naar de signalen die steeds manifester zijn. Eerder dan vast te stellen waar dit beleid van volgehouden en doelbewuste massamigratie heen gaat, moeten we ons de vraag niet eens beginnen stellen: wie heeft hier eigenlijk baat bij?