Patrick De Witte (PDW): hoofdredacteur zoekt achterban (m/v)

Samen met erevoorzitters Jean Paul Van Bendegem en Etienne Vermeersch is het veelzijdige verschijnsel (PDW) ook een van de prominente uithangborden van SKEPP, de Studiekring voor Kritische Evaluatie van Pseudowetenschap en het Paranormale. Vorig jaar maakte hij zich binnen die club nuttig door een overdosis homeopatisch verdund slangengif en arsenicum te slikken. Een risicoloze zelfmoordstunt – die hij, tot spijt van zijn antagonisten, glansrijk overleefde – waarmee hij de kwakzalverij van de homeopatische geneeskunde aanschouwelijk maakte.

Sedert mei mag hij dezelfde overlevingskunst herhalen binnen het wankele, beursgenoteerde Think Media van ondernemer Maurice De Velder, om er het noodlijdende mannenblad uit het slop – of beter: het snot – te halen. P-Magazine moest, aldus (PDW), dringend ‘de neus afvegen, de broek optrekken en opgroeien’. Een mission statement dat al meteen kon tellen.

Dit jaar doken de verkoopcijfers onder de kritische grens van 50 000 exemplaren. Het blad wordt niet alleen meegezogen door de algemene malaise binnen de tijdschriftenmarkt, maar opereert bovendien in een kwestbaar segment waar ontlezing, crisis en digitale media de toon zetten. (PDW) verbande de coverbabes abrupt naar de achterste katernen om het journalistieke sérieux van het magazine coverbreed in de verf te zetten. 

Trouwe lezers en kijkers van ‘de P‘ moesten zich plots beredderen met een bebaarde Syrische rebel op de kaft. Ondertussen bedankte (PDW) wel voor de voorpublicatie van De keizer van Oostende en kaapte Humo het spraakmakende item. Het leverde het lijfblad P meteen smalende bijnamen op als ‘de Pumo’ en ‘PDW-magazine’.

Felicitaties van Freya

P-Magazine dankte het succes van de oorspronkelijke bladformule niet alleen aan de langgerekte badpakkenspecials, maar ook aan z’n reëel onafhankelijke, kritische en averechtse redactionele koers. Het pikte regelmatig onderwerpen op die andere media links lieten liggen wegens te delicaat of onbevorderlijk voor de goede relaties met de kongsi.

Tegelijkertijd gaf de hoge babeconcentratie die aan het blad kleefde, andere media de perfecte drogreden om de betere journalistieke huisvlijt van de P-redactie op te bergen in de bikinilade, waardoor artikels zelden door andere media werden opgepikt.

Als opiniemaker is (PDW) een dankbare spreekbuis voor wie de verschrompeling aan de traditionele linkerzijde en de opmars van aartsvijand N-VA met onbegrip nastaren. Hij schopt daarbij zelfgenoegzaam, behoorlijk sectair en dus voorspelbaar tegen de schenen van het samenlevingssegment dat niet meezingt in dat gelijkstemmige koor.

Eens de hilarische woordenvloed en de onderhoudende metaforenregen van (PDW) losbarsten, moeten argumentatiekwaliteit en nuance steevast de duimen leggen tegen schuimbekkend gefulmineer dat redacties dagelijks met megabites tegelijk van hun websites verwijderen, maar met de (PDW)-signatuur in progressieve middens probleemloos op redactionele gedoogsteun kan rekenen.

Establishment

Zodra de nieuwe hoofdredacteur bekend werd, twitterde Freya Van den Bossche meteen haar enthousiasme: ‘Ik kijk – voor het eerst sinds lang – uit naar de P.’ Het zijn precies zulke boeketten die ‘de P‘ liever niet in de schoot krijgt geworpen omdat de lezerskern van nature een bloedhekel heeft om aan te schurken tegen het establisment.

De eerste redactionele ingrepen laten uitschijnen dat (PDW) niet meteen van plan is om zijn volgelingen onnodig te schofferen, maar het blad zoveel mogelijk naar zijn eigenzinnig evenbeeld zal trachten te kneden, desnoods tegen het DNA van het magazine in. Of de lezer de nieuwe hoofdredacteur op zijn P-route naar wasdom zal willen volgen, is zeer de vraag. Patrick De Witte zal dus een andere achterban moeten aanspreken: de achterban van (PDW). Uitkijken of die verder reikt dan 40 000 betaalde exemplaren per week. Indien die koers niet aanslaat, kan de zwanenzang van P-Magazine nog altijd in de laaghangende broek van de lezer worden geschoven.