Begin deze maand in Bordeaux: een Afghaanse asielzoeker wandelt op de laatste dag van de Ramadan in zijn djellaba langs de Garonne, en wordt kwaad op mensen die rosé drinken op een terrasje. Vervolgens krijgt hij het aan de stok met twee Algerijnen met blikjes bier. Waar hij zich mee bemoeit, vragen zij.

Er vallen klappen en de 25-jarige Afghaan trekt een stiletto. Hij steekt één van de Algerijnen dood, de ander belandt zwaargewond in het ziekenhuis. De inmiddels gealarmeerde politie schiet de asielzoeker neer als hij ook hen bedreigt. Hamraz – de Afghaan – woonde op een kamer van 22 vierkante meter met niet veel meer dan twee Korans en een gebedsmatje. Hij werkte overdag als koerier en beoefende ’s avonds de bokssport.

Hoofddoek

Rond dezelfde tijd is er een incident in een filiaal van schoenenmerk Geox in Straatsburg. Een jonge uitzendkracht draagt op haar eerste werkdag een islamitische hoofddoek die ze tijdens het kennismakingsgesprek niet had gedragen. Ze weigert hem af te doen.

Een wet uit 2016 geeft de Franse middenstand het recht ‘neutraliteit’ te verlangen van werknemers, en de filiaalhouder vraagt haar te vertrekken. Dat doet ze niet zonder slag of stoot: ze filmt de conversatie en zet die op sociale media. De winkelier krijgt per kerende honderden doodsbedreigingen. Hij krijgt politiebescherming en zit nu thuis.

Moslimbroeders

Kwalijker incidenten vinden plaats op verschillende Franse scholen in grote steden, waar fanatieke moslimleerlingen zich meer en meer laten gelden. Vooral jonge geloofsgenoten die zich aangetrokken voelen tot westerse mores worden hard aangepakt. Zoals Samara, een 13-jarig meisje uit Montpellier waarvan inmiddels heel Frankrijk de naam kent. Zij werd begin deze maand door religieuze medescholieren in coma geslagen omdat ze geen hoofddoek meer wilde dragen. Vorig jaar bleken deze klasgenootjes op sociale media ook al te hebben opgeroepen Samara te verkrachten. Ze was toen 11…

Eerder dit jaar werd het hoofd van een middelbare school in Parijs met de dood bedreigd omdat hij drie leerlingen had gevraagd hun hijab af te doen binnen de school. Het recente verbod op religieus islamitische kleding binnen de school heeft veel kwaad bloed gezet. Dat wordt zorgvuldig opgepompt door het ‘Collectief tegen Islamofobie in Europa.’ Het Collectief is een dochteronderneming van de Moslimbroederschap. Ze werd wegens ‘propaganda van islamisme’ uit Frankrijk verbannen, en zit nu in Brussel, waar de Moslimbroederschap overigens al veel meer terrein heeft gewonnen, zoals zichtbaar aan de censuur door lokale burgemeesters van een conferentie van Nationale Conservatieven. Om nog maar te zwijgen over het voorlezen van antisemitische Koranverzen door een radicale Pakistaanse imam in het Brusselse parlement.

Een makkelijk meisje

Eveneens begin deze maand werd voor de deur van zijn school in een zuidelijke voorstad van Parijs een 15-jarige moslim doodgeslagen. Door vijf jongeren van een aangrenzende voorstad, waaronder twee broers. Deze Shemseddinne zou ‘vrijuit met hun zuster gesproken hebben, ondanks waarschuwingen dat niet te doen…’ De broers zouden hebben geleden onder de schaamte die het hebben van een ‘makkelijk meisje’ als zusje met zich meebracht.

Fransen nemen met de regelmaat van de klok kennis van dit soort incidenten. De bekende arabist en politicoloog Gilles Kepel noemde het ooit een ‘djihadisme d’atmosphère’, een omgevingsjihadisme. Geen terroristen met Kalasjnikovs, wel langzaam maar zeker knagen aan republikeinse waarden als laïciteit en gelijkheid tussen man en vrouw. Waarbij de vaak bizarre opvattingen van woke links als hefboom worden gebruikt.

Zoals die van de meest recente Nobelprijswinnaar voor literatuur, de Franse schrijfster Annie Ernaux. Zij hield een vurig pleidooi voor de ‘vrijheid’ om een hijab te dragen. ‘Ik hoor te veel vrouwelijke politici die tegen de hijab zijn, en te weinig die de vrijheid verdedigen er eentje te dragen,’ zei ze.

Sharia-compatibel

Islamologe Razika Adnani spreekt over moslims die ‘opleggen wat gepast is en verwerpen wat ongepast is’. Zij ziet dat als een formule om de sharia op te leggen aan andere moslims, en uiteindelijk via een jihad ook aan niet-moslims. Het is het grote plan van de Moslimbroederschap, die bij de Europese Unie al een stevige voet aan de grond heeft.

De auteur en antropologe Florence Bergeaud-Blackler heeft vorig jaar over de Moslimbroederschap een boek geschreven, meer in het bijzonder over het ‘frérisme’, zoals hun specifieke ideologie in Frankrijk wordt genoemd. Volgens haar wordt Europa langzaam maar zeker ‘sharia-compatibel’ gemaakt. Bijvoorbeeld via het uiterst succesvolle door de Moslimbroederschap geïntroduceerde concept islamofobie, dat elke kritiek op de islam in feite onmogelijk maakt. Ook voor moslims zelf.

In Europese steden als Frankfurt, Brussel en Londen is de oproep tot het islamitische gebed al geregeld hier en daar te horen. En wordt de ramadan steeds meer in het openbaar gevierd, terwijl christelijke feestdagen nagenoeg zijn afgeschaft. In de belangrijkste winkelstraat van Frankfurt werd deze maand een groot lichtgevend bord met ‘Happy Ramadan’ opgehangen, omlijst met feestelijk verlichte halve manen en sterren. In Engeland bestaan al vele jaren sharia-rechtbanken voor echtscheiding en andere familiezaken.

Nog een voorbeeld: in de Elzas slaan vier jongens een meisje van 13 in de bus in elkaar omdat zij zit te eten tijdens de ramadan.

Nog over de Moslimbroederschap: een recent onderzoek laat zien dat 57% van de Franse moslimjongeren met hen sympathiseert. Onder oudere moslims is dat ‘maar’ 37%. Ruim één op de drie jonge Franse moslims wil de sharia; bij de ouderen is dat minder dan één op vier.

Pablo Pillaud-Vivien, een studentikoze linkse publicist die niet meer van de Franse tv is af te slaan, maakte met zijn verklaring voor de dodelijke steekpartij door de Afghaanse asielzoeker onnavolgbaar de kern van het probleem duidelijk. Zonder dat zelf te beseffen.

‘Het komt door ons,’ zei hij. ‘Frankrijk heeft een crisis met het opvangen van vluchtelingen. Ze zijn in de war en we moeten ze beter integreren…’

Razika Adnani

De sluimerende jihad die ons ‘sharia-compatibel’ maakt