Plakkende handjes met slijm

Gisteren, zondag, was het tijd voor het groots aangekondigde moment waarop de zes Vlaamse partijvoorzitters (De Wever, Rutten, Beke, Crombez, Van Grieken, Almaci) zich mochten onderdompelen in de spruitjeslucht van het VRT-kinderprogramma Karrewiet. Het programma heeft alle verwachtingen ver overtroffen. In een grote go-cart kwam het kruim van de Vlaamse politiek aangereden, om vervolgens op ludieke wijze, zoals dat heet, allerlei vragen te beantwoorden die de kinderziel beroeren, en allerlei leuke opdrachten tot een goed einde te brengen. Zoals het maken van slijm en het dansen van de Skibidi, ook bekend bij bejaarden als fitness-oefening.

Bijna euforisch goedkeurende commentaren gingen de ronde, De Standaard en De Morgen niet uitgezonderd. Ook Wies Descheemaeker zag de formule helemaal zitten. Wies wie? Awel, de secretaris van de socialistische vakbond ACOD natuurlijk, op de VRT sterk vertegenwoordigd. Klein minpuntje: Wies vindt het niet kunnen dat ook Tom Van Grieken was uitgenodigd, voorzitter van een ‘racistische’ partij met een uitermate ‘ranzig gedachtegoed.’ Daarmee bewandelt Descheemaeker, die in feite niets in de pap te brokken heeft op redactioneel vlak, het aloude pad van het cordon dat zelfs door de VRT als voorbijgestreefd wordt beschouwd. In die optiek heeft alleen links het recht om zich ‘democratisch’ te noemen, en moet de partij die al sinds begin de jaren ‘90 met een groot deel van de socialistische stemmen is gaan lopen, zonder meer doodgezwegen worden.

Het criterium was nochtans simpel: het ging gewoon om de zes partijen die in het Vlaamse parlement vertegenwoordigd zijn, dus democratischer kan niet. Maar Wies is nukkig, vooral omdat Tom Van Grieken als posterboy best wel aan het scherm blijft plakken en mee in de grote kermis wordt opgenomen. Wies mist, een socialistische vakbondsman waardig, dan ook de echte clou: nergens kon de particratie en het politieke narcisme beter geïllustreerd worden dan in deze Nonkel-Bob-charade.

Onnodig indien ernstig

VRT

Het punt is namelijk dat de politici daar de clown uithangen met een vette knipoog naar de meekijkende mama’s en papa’s, want die kinderen op zich interesseren hen geen fluit. Het duurt nog minstens tien jaar voor ze kunnen gaan stemmen en dat is in de politiek een eeuwigheid. Vooral de mama’s worden geviseerd, want mannen die goed met kinderen kunnen omgaan (maar ook weer niet té) zijn sexy én stabiel, worden aanzien als nestbeschermers, zo leert ons antropoloog-voor-beginners Desmond Morris. Het was dus vooral een opportuniteit voor De Wever, Beke, Crombez en Van Grieken om middels het slijmen hun aaibaarheid te demonstreren.

Maar pas op met die stoere nestbeschermers, want hier komt de tweede vaststelling: politici in verkiezingsmodus doen op het kleine scherm werkelijk alles wat hen gevraagd wordt, het lijken wel handpoppen. De regie beslist wie, wat, waar en hoe, tot en met het wroeten in gekleurde blubber en het opvoeren van een kleuterdans. Natuurlijk is dat onschuldig, maar men kan het ook lezen als een metafoor voor de macht van de media én de perceptieverslaving van de politiek. De vierde macht is de echte macht, de sluiswachter die beslist over de existentie van alle publieke figuren en hun opinies. Wie niet op TV komt bestaat niet, dus beslist de regiekamer over leven en dood, alsook over slijm en Skibidi. De verleuking is totaal, de verkleutering een plicht .

En zo komt het dat zelfs een rechts-voor-de-raapse zelfverklaarde rebel als Jean-Marie Dedecker zich ooit bij Debby en Nancy een kapiteinskostuum liet aanmeten, terwijl Van de Lanotte en Leterme met een Leopold-II-baard en een reddingsboei rond hun hoofd zaten te grijnzen. Dat was ook in verkiezingstijd. En ook vandaag springt Jean-Marie in zijn BMW, op de eerste vingerknip van een VRT-journalist, om 120 kilometer af te malen richting  Reyerslaan, en terug, voor een interview van twee minuten. Als ze op TV kunnen komen gaan politici helemaal door het dak. Echte marionetten zijn het, handpoppen, puppets-on-string, en dat was voor de zes Vlaamse voorzitters in Karrewiet niet anders.

Het kruim van de Vlaamse politiek bij Debby en Nancy, 2007

Tenslotte,- en dat is mijn laatste bemerking,- is de kinderachtigheid die afstraalt van die ‘ludieke’ TV-optredens misschien wel een teken dat politiek ook écht kinderachtig is, met ego’s van hier tot in Tokio die zich interessant maken tot op het narcistische af. Zeg nu zelf, welke serieuze mens met eerbare bedoelingen gaat in de politiek? Het zijn voor het merendeel licht gestoorde aandachtshoeren waar het volk eigenlijk op neerkijkt. Een dag niet in de belangstelling, is een verloren dag, wat weerom die mediaverslaafdheid bevordert. Dus ja, de zes partijvoorzitters hebben hun punt meer dan gemaakt: het politieke circus is niet ernstig te nemen al kost het ons handen vol geld, het parlement is een kindertuin, waarop het licht gewijzigde Antwerps liedje ‘Politiek, dad’is een apekot, parlez-vous…’ van toepassing is.

Mijn zoon van zestien, nochtans niet vies van wat gabbertoestanden, kwam binnen, keek verbaasd én meewarig naar dat schouwspel, en zei: ‘what the f*ck, misschien stem ik binnen twee jaar dan toch maar voor de PvdA’. Inderdaad, Peter Mertens nergens te bespeuren, wegens partij niet vertegenwoordigd in het Vlaams parlement. Hij ontsnapt de kinderdans. Dus ook geen partijlozen zoals Vuye (toch wel jammer) of Hermes Sanctorum, maar ook geen Christian Van Eyken (het enige Franstalige parlementslid, en verdacht van moord op de echtgenoot van zijn minnares), een man die een ludiek kinderprogramma echt schwung zou kunnen geven.

Ziezo, genoeg antipolitiek reaguursel voor deze maandag. De honden blaffen, de grote go-cart rijdt verder.