Van podiummeisjes naar ‘bloemenhoeren’

Zaterdag 24 februari, opende het Vlaamse wielerseizoen met de Omloop Het Nieuwsblad, een van de koersen die Wouter Vandenhaute opkocht via Flanders Classics. Besloten werd om vanaf dit jaar de bloemenmeisjes en de bijbehorende kus af te schaffen. Het zou niks met #MeToo of zo te maken hebben, maar toch: dit lijkt wel weer te kaderen in de nieuwe verpreutsingsgolf en de verzwartepieting die deze planeet, na alle andere plagen, treft.

Le repos du chasseur

Want mannenkoersen en vrouwenkussen, dat is gewoon één pakket, noem het de buit van de krijger of le repos du chasseur, ach, waarom zouden dwangarbeiders-van-de-weg die zich 200 km afjakkeren door het gure voorjaarsweer na afloop geen zedige zoen van een Vlaamse schone mogen krijgen. Om nog maar te zwijgen van het champagne-spuiten over het publiek, een frappantere imitatie van het mannelijk orgasme is nauwelijks denkbaar,- ook dit bedenkelijk ritueel gaat een van de volgende uitgaven voor de bijl, zeker weten.

Het vreemde is overigens dat niemand, zelfs geen enkele old school feministe, zich tot op vandaag druk maakte over dat bloemenmeisjesvertoon na de koers. Van Maja Leye, de bloemendame die ooit de hand van Peter Sagan op haar derrière voelde (en daarvoor excuses kreeg), noteren we de uitspraak: ‘het een traditie en traditie is een belangrijk onderdeel van het wielrennen’. En ook van die andere podiummissen is er niet één die haar rol seksistisch of ongepast vindt, maar dat doet niet ter zake: blijkbaar zijn ze te dom om daar zelf over te kunnen oordelen, of hoe seksisme ook wel onverwachte verschijningen kan aannemen.

Voor de rest lig ik er niet wakker van, alleen: ze hadden het anders kunnen oplossen en bijvoorbeeld ook de vrouwenwedstrijd (heel traditioneel nog altijd voorafgaand aan die van de heren, bij wijze van opwarmer) kunnen afsluiten met een podium waar goed uitziende en lekker ruikende mannen de dames een kus en een ruiker geven. Dat zou ik echte gelijkwaardigheid vinden, in een positieve sfeer, maar niet dus: alle verwijzingen naar open contact tussen mannen en vrouwen dienen geweerd, iets wat volgens Vandenhaute ‘in de tijdsgeest past’, maar waar ik eerder een onzindelijke multicultuuragenda achter vermoed, zie hieronder.

‘Gebrek aan nuance’

Veel bedenkelijker is immers de ondertussen beruchte tweet die door de Redactie Sociale Media van @vrtnws de wereld werd ingestuurd, over ‘kussende bloemenhoeren’, met de vraag of wij ‘hun exit een goede zaak vinden’. Eén ding is zeker: het exit van de sociale media-afdeling van de VRT, en misschien bij uitbreiding van heel de publieke omroep zoals ze nu (dis)functioneert, zouden wij een goede zaak vinden. De consternatie rond de aanwerving door die redactie van Jihad Van Puymbroeck, een roeptoeter uit de extreem-linkse scheldfora, is nog niet bekoeld, of we krijgen al een staaltje te zien van waar dit soort redacteuren voor staat.

De tweet werd vrij snel weggehaald, maar het geeft te denken over het sfeertje dat in die redactielokalen hangt. Benieuwd ook wat Tim Pauwels, de VRT-ombudsman die haar aanwerving verdedigde, nu uit zijn duim zal zuigen. Terzijde: een tijdje geleden kreeg ik van Tim Pauwels het bericht dat mijn bijdragen voor VRT News niet in aanmerking komen wegens ‘de gechargeerde toon’ en ‘het gebrek aan nuance’. Tja.

De waarheid is gewoon, en dat voelt heel Vlaanderen ondertussen met de klompen aan, dat het woord bloemenhoeren afkomstig is uit een (misogyne) subcultuur waar vrouwen en meisjes inderdaad voor hoer worden uitgescholden als ze geen kledingstuk tot op de grond dragen of zich zonder escorte op straat begeven. Dit is geen Vlaams idioom, zelfs niet kenmerkend voor klassiek links. Nog duidelijker: dit ruikt naar moslimextremistisch taalgebruik.

Cultuurmarxisme

En neen, ik weet niet of die bewuste tweet uit de koker van Jihad V.P. zelf komt, maar de VRT zit echt wel met een probleem, ondanks de excuses en de smoes omtrent een ‘misplaatste grap’. Op een redactie horen eindredacteurs, zeg maar veiligheidssluizen die beletten dat om het even wie om het even wat de wereld instuurt. Overigens, waarom moet een publieke omroep zich in hemelsnaam bezighouden met het oppoken van twittervuurtjes? Is dat een kerntaak of een bezigheidstherapie? Dus mijn gevoel: dit is geen lapsus maar een veeg teken van de euh… tijdsgeest die zich binnen de VRT zelf afspeelt.

Zoals ik vroeger al betoogde: de Vlaamse publieke omroep, zoals we haar vandaag kennen, is compleet disfunctioneel. Ze heeft zich al decennia lang gecondenseerd tot een ivoren toren van gelijkhebberig links dat, helemaal boven en afgezonderd van het gepeupel, Pravda-achtige waarheden over het volk rondstrooit. Dit kan echt niet. De doelstellingen voor de nieuwsdienst van informatie en (objectieve) duiding zijn compleet vervaagd, en tenderen steeds meer naar indoctrinatie, waarbij ons bangelijke voorbeelden van andere staatsomroepen voor de geest staan. Om niet altijd maar weer stereotype begrippen als ‘cultuurmarxisme’ in de mond te hoeven nemen: het bloemenhoerenverhaal kenschetst de manier hoe een zelfverklaarde intellectuele elite zich minachtend en suprematistisch opstelt tegenover het klootjesvolk, dat via de media en de cultuurinstellingen moet heropgevoed worden.

Ons democratisch instinct zegt dat het hier ophoudt, en dat voor misplaatste grappen minstens verantwoordelijken ter verantwoording moeten worden geroepen. In een breder debat staat de zin en de opdracht van een publieke omroep, zoals de VRT-journalisten dat wensen in te vullen, ter discussie. Tot straks, na de koers, bloemen noch kransen.

‘Vlaamse media en de hegemonie van links’ is ook een onderwerp in de lezingtoernee “Mei ’68 – Vijftig jaar later” . Niet te missen!