Politieke paringsdans in Griekse dialoog

Gwidos: Waarom zeg jij niets Sokri, nu het volk zijn stem heeft uitgebracht?
Sokras: De stem van het volk is gevraagd, het volk heeft zijn stem gegeven. Wat wil je dat ik er nog aan toevoeg?
Gwidos: Je bedoelt. Sokras, dat de partijen kunnen gaan vrijen?
Sokras: Dat vrijen zal geen probleem zijn, waarde vriend. Maar alvorens te bed te gaan is er de eeuwenoude paringsdans.
Gwidos: En daar wacht jij op?
Sokras: Met het angstzweet op het gelaat, Gwidos, hebben de partijbonzen, nog voor ze de dansvloer betraden, het volk laten weten dat hij heel wat moeilijker in te studeren valt dan het opgelegde werk voor de finalisten van de Koningin Elisabethwedstrijd.
Gwidos: Alles behalve een berceuse, bedoel je? Eerder een mix van recente danssoorten.
Sokras: Inderdaad. Maar wat veel meer mijn aandacht trok, beste Gwidos, is dat aan de ondertoon van het gejammer op te maken viel, dat de bonzen het volk verantwoordelijk achten voor de danspassen.
Gwidos: Wat mij niet meer dan logisch lijkt, Sokras.
Sokras: Denk je er zo over, Gwidos, dan dwaal je flink.
Gwidos: Ik, dwalen?!
Sokras: Kijk, dit is typisch het soort overtuiging waar een mens darmproblemen van krijgt. Zijn ontlasting lang voor de afkoeling naar de Wetstraat zou willen sturen. Heeft het volk voor de moeilijkheidsgraad van de paringsdans gezorgd, Gwidos?
Gwidos: Gezien de uitslag van de verkiezingen meen ik van wel.
Sokras: Antítheta, Gwidos. De politici zijn hier verantwoordelijk voor. Wie het beleid verknoeid heeft, moet dan ook maar zorgen dat het hersteld wordt.
Gwidos: Je scoort, Sokras. De kiezers hebben met hun stemgedrag de politici een pak slaag gegeven, zo denk jij er over.
Sokras: En de straf is niet mals.
Gwidos: Vanwege de vele mokerslagen vanuit rechtse hoek?
Sokras: Zeer zeker, maar laat dit duidelijk wezen: lang niet allen die van rechts uithaalden zijn extremisten. Heel wat kiezers voelen zich bedrogen en kozen bewust voor een ruk naar rechts.
Gwidos: Een vorm van wraak.
Sokras: Gwidos! De zon bied je zijn stralen aan en je staat er open voor.
Gwidos: Dank je, Sokras. Ik voel me nooit te beroerd om wat bij te leren. Maar laten we terugkeren naar ons uitgaanspunt. Op de weg die jij aangewezen hebt verder gaand, meen jij dus dat een behoorlijk deel van de uiterst rechtse stemmen van uiterst links komt?
Sokras: Zo ver wil ik niet gaan. Eerder van het middenveld, Gwidos, Onderschat nooit het middenveld, het is de stille meerderheid. Als je de geschiedenis bekijkt, waarde vriend, beslist nooit de eenling, of een kleine kring, wie de winnaar is.
Gwidos: Zo, het middenveld, bedoel je, Sokras. Maar hebben hun leiders de macht om de lauwerkrans te dragen?
Sokras: Gelukkig niet. Het middenveld heeft een stem die niet ver draagt. En hoe minder ver hij draagt, hoe zwakker hij wordt.
Gwidos: Als ik het goed begrijp, Sokras, zijn we gaandeweg politiek verdwaald geraakt. In een labyrint waar zelfs Daedalus niet uit zou kunnen ontsnappen.
Sokras: Evenmin als zijn zoon Icarus. Opnieuw onze politieke situatie bekijkend, moet je besluiten dat de Vlaamse Icarus niet enkel tot boven de wolken wilde stijgen. Zijn verbale taal keerde zich tegen hem. Net zoals zijn wapenrusting.
Gwidos: Zijn wapenrusting? Buiten zijn scherpe tong zie ik geen wapen.
Sokras: Dan heb je slecht gekeken, Gwidos. Is het jou niet opgevallen dat hoe meer de verkiezingsdag naderde, hoe verfijnder de kleren van onze zelfbenoemde keizer werden.
Gwidos: Hij dacht, als ik je goed kan volgen, Sokras, dat hij een extra laag aan zijn integriteit kon toevoegen met zijn stofvrije pakken!
Sokras: Denk je dat de stille meerderheid het zomaar slikt dat het letterlijk en figuurlijk uitgekleed wordt, terwijl de leider elke week met een nieuw prak pronkt dat cataract verwekt?
Gwidos: Terugkerend naar het begin van ons gesprek, Sokras. De paringsdans zal hoe dan ook gebeuren.
Sokras: Een die mankt en struikelt, Gwidos. Hij zal leiden tot een vrijpartij waar zij hoog zullen over opgeven. Bij wijze van spreken zullen de bakkers uit een patisserie komen met heel wat dozen en die de bevolking aanbieden. Wie ze opent zal zien dat de bakkers de inhoud aten en het volk de lege dozen schonk.
Gwidos: Als besluit, beste Sokras. De situatie is dramatisch…
Sokras: Excuus dat ik je onderbreek, Gwidos, maar dramatisch vind ik de situatie in het geheel niet.
Gwidos: O, hoe zou jij haar dan definiëren, Sokras?
Sokras: Als komischer dan de stukken van de satiredichter Aristofanes.
Gwidos: Waarmee je wel moet lachen, maar die in wezen de kwalen van de democratie aantonen.
Sokras: In tegenstelling tot medische ziekten, Gwidos, verwekken de politieke geen last, maar zijn zij nuttig.
Gwidos: In welke mate, Sokras?
Sokras: Elke chaos moet zijn orde hebben en elke orde zijn chaos. Een gemeenschap, een partij, een vereniging zonder een van beide zoekt zijn ondergang. En wat we de voorbije jaren hebben bereikt, is dat elke partij een zootje ongeregeld is met de leugen als grondbeginsel.
Gwidos: Ook de linkse partijen, Sokras?
Sokras: Allemaal. Al splitsen zij zich op of wijzigen hun naam, de leugen blijft het chassis van hun bestaan.
Gwidos: Zo bekeken ziet het er niet fraai uit, Sokras. Toch moet er ergens een oplossing te vinden zijn.
Sokras: Zeer zeker, Gwidos. Door de democratie uit handen van de politici te halen.
Gwidos: Dat is wel drastisch, Sokras. Aan wie zou je die dan toevertrouwen? Toch niet aan militairen?
Sokras: De democratie, in zijn oervorm, is een beleidsvorm waarin het volk de wijzen koos. Op hun beurt kozen zij de wijste der wijzen. Zo kom je tot een selecte club. Een kring van wijzen die niet enkel bestuurt maar tevens een nieuwe vorm van democratie ontwerpt.
Gwidos: Jij bent dus tegen het opdoeken van de politieke partijen en het naar huis sturen van alle politici?
Sokras: Inderdaad.
Gwidos: En voor een regering van wijzen… met jou als voortrekker?
Sokras: Ach, Gwidos … iemand moet het doen.
Gwidos: Ik dank u voor deze wijze dialoog, Sokras. – Onder ons, als waar wordt wat jij wenst, houd ik me aanbevolen als persman.