Prins Willem-Alexander zelf aan het woord

Tot voor kort kenden de meesten onder ons, Belgen, Willem-Alexander enkel als de man van de mooie Maxima. Enkelingen hadden misschien ook weet van hun drie mooie dochtertjes. Maar hier volkomen onbekend is het, dat deze Willem-Alexander het als zijn plicht beschouwde om zijn dochtertjes elke avond, terwijl zij in hun bedjes lagen, een stukje uit de Vaderlandse Geschiedenis te verhalen. Het schoolse onderwijs vertrouwde de prins namelijk niet, en zeker geschiedenisles gaf hij liever zelf want: ‘Dat alles is zoals het is, komt voort uit de geschiedenis.’

Deze prinselijke vertellingen zouden voor altijd verloren zijn gegaan – wij zouden er nooit weet van hebben gehad – als niet de dichters Jean-Pierre Rawie en Driek van Wissen ze voor ons hadden opgetekend.

Ze deden dat in drie bundels. Eerst in De Opkomst van de Nederlandse Republiek, dan in De Gouden Eeuw en tot slot in Van Willem III tot Willem III, dat begint in 1672 en eindigt in het revolutiejaar 1848. Die eerste twee deeltjes zijn uitverkocht. Ze verschenen bij Bert Bakker, 2005 en 2007.  Prometheus gaf deel drie uit, en dat is nog voorradig. Samengenomen hebben wij nu de Rijmkroniek des Vaderlands. Door het schielijk overlijden van Driek van Wissen in 2010 komt er helaas geen vierde boekje meer.

Maar in deel drie  geeft Willem-Alexander aan ons Belgen een afdoende verklaring voor de Secessie van 1830: ‘omdat het hun aan brein ontbrak’. En hij verduidelijkt:

…in Brussel liep het schorem na

het horen van een opera

(waarin opstandig zaad gezaaid

en luidkeels oproer werd gekraaid)

zomaar de straat op. En het tuig

ging met gesakker en gejuich

zich aan misplaatst geweld te buiten:

gestenigd sneuvelden de ruiten…

Willem III had de noodlottige scheiding van Zuid en Noord wellicht nog kunnen voorkomen, als niet de snode Franse koning Louis-Philippe toen had ingegrepen:

Hij wilde tussenbeide komen

en koos als Fransman arrogant

de Belgische verkeerde kant.

Zo raakten wij, de prins ten spijt,

de helft van onze natie kwijt

en stortte buitenlandse druk

de Belgen in het ongeluk,

want tot op heden zitten die

nog met de Duitse dynastie

von Sachsen-Coburg opgescheept

waarmee geen echte Belg echt dweept,

er eventjes van uitgegaan

dat echte Belgen echt bestaan.

En dan komt er een hommage aan een klassiek vers:

Toch werd het Zuiden zonder reden

wreed van het Noorden afgesneden,

maar niet het snijden deed zo’n pijn

als wel het afgesneden zijn.

Marc Vanfraechem verzorgt de gevreesde blog victa placet mihi causa