Maaike De Vreese: ‘Meer controle op bedienaars van erediensten’

Cijfers tonen aan dat, ondanks de binnenlandse imamopleiding, er nog veel aanvragen zijn voor werkvergunning voor buitenlandse imams. In deze aflevering van Doorbraak Radio geeft Maaike De Vreese, Vlaams Parlementslid voor de N-VA, meer uitleg over het nieuwe decreet voor het aanscherpen van de erkenningscriteria voor geloofsgemeenschappen.

Stijgend aantal aanvragen

Sinds januari 2019 moeten de bedienaars van erkende erediensten een arbeidsvergunning aanvragen en een verplicht inburgeringstraject volgen. Op die manier kan een buitenlander die niet de nationaliteit van een EER-lidstaat of Zwitserland heeft onder bepaalde voorwaarden als bedienaar van een erkende eredienst in Vlaanderen komen werken. In 2020 werden er in totaal 59 aanvragen ingediend waarvan zeventien aanvragen door Turkse imams. Deze cijfers zijn opmerkelijk, zegt De Vreese. Naast de zeventien aanvragen van Turkse imans waren er nog vijf andere aanvragen voor imams uit andere landen. Het aantal erkende moskeeën is de laatste jaren gedaald en toch blijven de aanvragen stijgen. Turkse imams worden voornamelijk uitgestuurd door Diyanet, het Turkse instituut voor godsdienstzaken dat een sterke link heeft met de AK-partij van Erdogan. ‘Er kunnen dus vragen gesteld worden bij de onafhankelijkheid van de imams die naar Vlaanderen worden gestuurd.’

Vrees voor staatsinmenging

De N-VA wil vermijden dat buitenlandse staten via religie voet aan grond krijgen in Vlaanderen en de bevolking beïnvloeden. Het verleden heeft al aangetoond dat de moskeeën door de Turkse ambassade worden beïnvloed met als doel informatie te verkrijgen over de Turkse gemeenschap in Vlaanderen, zegt De Vreese. ‘Om die reden moeten de erkenningscriteria aangescherpt worden.’ We mogen absoluut niet tolereren dat buitenlandse staten via de lokale geloofsgemeenschappen invloed uitoefenen, benadrukt De Vreese.

Na de paasvakantie wordt het nieuwe decreet omtrent de erkenning en het toezicht op lokale geloofsgemeenschappen besproken in het Vlaams Parlement. Het decreet houdt in dat er als erkenningsvoorwaarde geen sprake mag zijn van buitenlandse financiering, zegt De Vreese. Erediensten mogen dus niet afhankelijk zijn van buitenlandse financiering en staatsinmenging, ander zullen ze geen erkenning krijgen. ‘Erediensten zullen een giftenregister moeten bijhouden om dit aan te tonen.’ Volgens De Vreese zullen de nieuwe criteria strikt worden nageleefd. ‘Vlaanderen mag best streng optreden zonder het schenden van de strikte scheiding tussen kerk en staat.’ Verder worden er sinds vorige legislatuur bijvoorbeeld ook geen visa meer verleend aan imams die naar Vlaanderen komen om te werken voor niet erkende moskeeën. Door strenger op te treden krijgen we meer vat op wat er zich achter gesloten deuren afspeelt.

Controle op de geloofsgemeenschappen

Het nieuwe decreet voorziet ook in de oprichting van een nieuw toezichtsorgaan om controle te houden op de geloofsgemeenschappen en de bedienaars. ‘Er zal transparant worden nagegaan wat de maatschappelijke relevantie en of de bedienaar aan de verplichte inburgering voldoet.’

Respect voor onze waarden en normen is zeer belangrijk, zegt de Vreese. ‘De lokale geloofsgemeenschap moet de principes van onze rechtstaat respecteren.’ Homofobe uitspraken kunnen echt niet en in dat geval moet de procedure voor het intrekken van de erkenning meteen worden opgestart. ‘Geloofsgemeenschappen moeten met beide voeten in onze maatschappij staan.’ We zijn er op vlak van gelijkheid sterk op vooruit gegaan en we mogen door zeker nooit op terugkomen, benadrukt De Vreese. ‘Ook niet wanneer bepaalde geloofsgemeenschappen zich hier niet bij aansluiten.’

Regionalisering van bevoegdheden

De Vreese vindt dat Vlaanderen zou moeten kunnen bepalen wie toegang krijgt tot onze gemeenschap en wie niet. Het nieuwe decreet legt heel veel erkenningscriteria op maar veel bevoegdheden, zoals de erkenning van de godsdiensten en de betaling van de wedde, liggen op het federale niveau. ‘De opleiding van de imams zweeft tussen de twee niveaus en vergt heel veel overleg tussen het federale en het regionale niveau.’ Het zou veel efficiënter zijn om al deze bevoegdheden op het regionale niveau te leggen aangezien dit ook het politieke niveau is met de meeste aansluiting bij de lokale gemeenschappen, zegt De Vreese.

Auteur artikel: Rani De Leeneer