Wimbledon bekent na 140 jaar kleur: vrouwen mogen donker ondergoed aandoen

Dezer dagen is er nogal wat polemiek over welke kleuren je mag dragen. Alsof Qatar het eerste land ter wereld is dat een groot sporttornooi huisvest, maar moeite heeft met de veelkleurigheid van mens, identiteit en gender. Plots vindt menig voetbalsupporter het nodig om zijn open minded-zijn in de verf te zetten via armbandjes, hoedjes, T-shirts en pins.

Ze wachten verlekkerd op tegenwind vanuit de Qatarese woestijn, op berispingen van mannen in traditionele, witte gewaden, om dan verontwaardigd te kunnen morren over het gebrek aan respect voor de visie van een ander. Over het gebrek aan het erkennen dat mensen verschillend zijn. Over wereldvreemd zijn.

Donker ondergoed

In de kantlijn van al dat gekonkel dook afgelopen week nog een kleurrijk nieuwtje op. Vanaf heden mogen vrouwen op Wimbledon donker ondergoed aandoen. Ze mogen een effen, donker onderbroekje dragen dat nergens onder de traditioneel witte tenniskledij uitpiept.

Vanwaar die nieuwe regel? Of eerst, vanwaar die oude? Wel, tennis en zeker tennis in Wimbledon zit diepgeworteld in de Britse upperclass. Die upperclass mocht zich graag onderhouden met het kijken naar tennis onder het genot van aardbeien met slagroom, maar wenste zich ver te houden van de vulgariteit van het menselijke. Ze wensten geen streepje zweet te zien.

Op gekleurde kledij merk je zweet meteen op. Op witte kledij niet. De normale menselijke hoedanigheid werd witter dan wit gepoetst. En hoewel de wereld veranderde en de tennisspelers allengs meer kleur kregen, waren de regels van Wimbledon als in steen gebeiteld: het heilige gras verdroeg slechts maagdelijk wit. Het moest zo wit zijn dat Dash groen uitsloeg van jaloezie.

Een veeg uit de pan

De blanco regels werden strak toegepast. In het verleden zijn meerdere spelers zonder pardon vanwege gekleurde zolen of bh-bandjes die kwamen piepen, de kleedkamers in gestuurd. Zelfs wanneer toppers als Venus Williams of Roger Federer het niet al te nauw namen met de regels, kregen ze een veeg uit de pan.

En nu is er dus een nieuwe regel. Waarom? Vanwege de regels. Niet de regels van het tornooi, maar de regels van vrouwen. Elke maand kondigt hun vrouwelijkheid zich bloedrood aan. De meeste vrouwen houden die kleurrijke aankondiging graag privé en dat lukt het beste met donker ondergoed. Dat weten vrouwen uiteraard al jaren en ze zijn dan ook al jaren vragende partij, maar Wimbledon is een instituut van traditie. De plek van de witte gewaden.

Sinds 1884 tennissen er vrouwen op het tornooi van Wimbledon. Bijna 140 jaar later krijgen ze voor het eerst erkenning van hun eigenheid. Er mag een beetje kleur zijn, om die andere kleur, het vrouwelijk rood, te verdoezelen. Maar rondlopen met een veelkleurig bandje om de arm, een regenbooghoedje of schreeuwerig T-shirt? Vergeet het. Als ze dat proberen zal er van over het heilige gras tegenwind komen. Qatar en Wimbledon liggen ver uiteen en toch lijken ze soms dichter bij elkaar te liggen dan je op het eerste gezicht zou denken.