De islam voor ongelovigen

De islam is een godsdienst van vrede. Politici, kerkleiders en opiniemakers herhalen die frase zo vaak dat het erop lijkt dat ze niet enkel de bevolking maar ook zichzelf willen overtuigen. Een evidente waarheid hoef je niet voortdurend te herhalen, die spreekt voor zich. Maar de islam een godsdienst van vrede, dat is geen evidentie. Wie in de wereld rondkijkt, zou wel eens tot de tegenovergestelde conclusie kunnen komen. Vandaar die bezweringsformule voor een werkelijkheid die men liever niet onder ogen ziet.

Over die werkelijkheid gaat het boek van Koenraad Elst: De islam voor ongelovigen. Koenraad Elst is een kenner van de Indische cultuur en geschiedenis, en geldt in India als een autoriteit op het gebied van de relatie tussen hindoes en moslims. Geregeld verschijnen er bijdragen van zijn hand op Doorbraak, maar in de opiniepagina’s van De Standaard zal je hem niet zien opduiken, en al evenmin in Terzake of De afspraak. Wat Koenraad Elst te vertellen heeft, valt buiten de politiek correcte consensus. Zo zijn stelling dat de islam geen godsdienst van vrede is, maar een veroveringsgodsdienst. Niet de moslims vormen daarbij het probleem, maar hun geloof zoals neergeschreven in de Koran en de Hadith. Zolang zij niet aan dat geloof verzaken, zal dat een bron blijven van geweld en fanatisme.

In De islam voor ongelovigen gaat Koenraad Elst uitgebreid in op de persoon en de rol van Mohammed, voor moslims ‘de volmaakte mens’, en bijgevolg het na te volgen voorbeeld voor alle moslims. Maar de navolging van Mohammed is heel andere koek dan de navolging van Christus. Mohammed was een krijgsheer die moord en geweld niet schuwde, en alle niet-moslims – of het nu heidenen, joden of christenen waren – als zijn vijanden beschouwde. Het einddoel van zijn streven, de jihad, was de verovering van heel de wereld, want alle landen behoren toe aan Allah. Koenraad Elst citeert talloze passages uit de Koran en de Hadith die oproepen tot geweld tegen de ongelovigen. Die zijn dus niet ontsproten aan het brein van haatpredikers, maar staan netjes opgetekend in de Koran. En de Koran, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Oude Testament, is het onveranderlijke woord van God gedicteerd aan zijn profeet, en geldig voor alle eeuwen.

Die citaten uit de Koran en de Hadith zijn erg leerrijk, vooral voor wie enkel het politiek correcte verhaal kent. Zo willen pro-Palestijnse activisten, zoals Brigitte Herremans van Broederlijk Delen, in het islamitisch antisemitisme alleen maar een reactie zien op de politiek van de Israëlische regering. Maar dat antisemitisme is veel ouder en begint al bij de profeet zelf. Koenraad Elst citeert ter illustratie een passage uit de Hadith, overleveringen over het leven en de uitspraken van Mohammed: Gij zult de joden bestrijden totdat zelfs de steen waarachter een jood zich verbergt, u toeroept: ‘Dienaar Gods, ziehier een jood achter mij: dood hem!’ En wat doen onze brave katholieke voorstanders van de interreligieuze dialoog met volgende uitspraak uit de Koran: O gij gelovigen! Neemt joden noch christenen als vrienden.

Interessant is ook wat Koenraad Elst zegt over de slavernij in de islamitische wereld. Dat de islam slavernij aanvaardde en rechtvaardigde is wellicht bekend. Minder bekend is de omvang van die slavernij en dat niemand in de moslimwereld die ooit in vraag stelde. Koenraad Elst: Zelfs op het hoogtepunt van de Atlantische slavenhandel werden er meer slaven naar de moslimwereld dan naar Amerika gebracht. ( … ) Van de slaven weggehaald uit Zwart-Afrika is zeker 80 % door moslimhanden gegaan. Tel daarbij nog de miljoenen blanke en de miljoenen Indiase slaven, en het staat vast dat de islam in de wereldgeschiedenis de absolute kampioen van de slavernij is. Hierover al iets gehoord in onze media, lezer? Ooit gehoord van activisten die financiële compensaties eisen voor de Arabische slavenhandel?

Koenraad Elst sluit zich aan bij de in 2008 overleden Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington en zijn these van ‘botsende beschavingen’. In The Clash of Civilisations and the Remaking of World Order (1996) stelt Huntington dat het huidige moslimterrorisme niet het werk is van enkele uitzinnige radicalen, maar de voortzetting is van een conflict dat begon in de achtste eeuw, met de eerste invasie van de islam in Europa. Tussen de moslimbeschaving en andere beschavingen lopen ‘bloedige grenzen’, wat Koenraad Elst ook op het Indische subcontinent kon vaststellen. Dat Huntingtons gecontesteerde these wel degelijk hout snijdt, wordt met de dag duidelijker.

De islam voor ongelovigen is net zoals het heel wat lijviger boek van Wim Van Rooy, Waarover men niet spreekt, een Vlaams voorbeeld van radicale islamkritiek. Maar de toon is rustiger, het betoog gematigder. Toch lijkt het onwaarschijnlijk dat het boek van Koenraad Elst in Vlaanderen een debat op gang zal brengen. Radicale islamkritiek blijft taboe. De criticus wordt ‘islamofobie’ of, erger nog ‘racisme’ aangewreven. The Clash of Civilisations werd onthaald op een storm van verontwaardiging, een golf van islam-apologie en een offensief om de westerse waarden te relativeren. Wie die verdedigt krijgt tegenwoordig het etiket ‘verlichtingsfundamentalist’ opgeplakt. De ontsporing van de intelligentsia ten opzichte van de islam vandaag, moet niet onderdoen voor die ten opzichte van het communisme gisteren. La trahison des clercs is blijkbaar een constante in de moderne geschiedenis.

Het boek van Koenraad Elst is een aanrader. Het bevat een schat aan informatie, maar het is onmogelijk hier alle thema’s te bespreken die aan bod komen, zoals nog de mythe van Al-Andaloes en de Rushdie-affaire. Tot slot wil ik het besluit bij hoofdstuk 6 aanhalen omdat het in een notendop de motivatie van de auteur samenvat:

Wij leven in een wereld waarin onze samenleving haar recht op verval, of zelfhaat, op verwarring door het linksliberale eenheidsdenken, ten volle uitoefent, en daardoor wel kwetsbaar geworden is voor binnendringing door destructieve krachten. Zelfs een onvolmaakte maatschappij als de onze heeft nochtans recht op overleving, en daarom moet ze tegen haar belagers beschermd worden. Zoals elke doeltreffende strategie begint die zelfverdediging door de belagers bij de naam te noemen. Eén ervan heet de islam.