Rachida Lamrabet en haar Orwelliaanse logica
Wat als het cultuurrelativisme ook mensenrechtenorganisaties aantast, en de pers dat zonder vragen overneemt?
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementVolgens schrijfster Rachida Lamrabet, die als juriste voor Unia, het Interfederaal Gelijkekansencentrum werkt, is het boerkaverbod een verregaande inbreuk op de vrijheid van vrouwen. Die uitspraak deed ze in een interview in Knack (21/3). Volgens Unia sprak de juriste in eigen naam, maar staatssecretaris Zuhal Demir nam daar terecht geen genoegen mee en eiste dat het Gelijkekansencentrum zich van Lamrabet distantieert. Dat lijkt ondertussen te zijn gebeurd.
Merkwaardig toch hoe een Vlaamse schrijfster van Marokkaanse origine zich geroepen voelt om in ons land de islam in zijn meest obscurantistische vorm te verdedigen. Met drogargumenten als het recht op vrijheid en privacy. Maar ze is niet alleen en ze is niet de eerste. Autochtone Vlaamse vrouwen gingen haar voor. Wat volgt komt uit een tekst van Annemie Van Uytven en Anke van Vossole, het themateam vrouwenrechten van Amnesty International Vlaanderen, en dateert van augustus 2010. De dames verwoordden het standpunt van de ngo in verband met het op handen zijnde boerkaverbod.
A.I. stelt immers vast dat een algemeen boerkaverbod in strijd is met de godsdienstvrijheid en de vrijheid van meningsuiting. Bovendien beperkt een dergelijke wet het recht van vrouwen op een leven vrij van dwang, intimidatie en discriminatie.
Verbijsterende woorden. Ze illustreren hoe het cultuurrelativisme ook de mensenrechtenorganisatie heeft aangetast en haar taalgebruik corrumpeert. Wie Orwells toekomstroman Nineteen Eighty-Four kent, denkt daarbij aan de fameuze Newspeak met slogans zoals SLAVERY IS FREEDOM. Dat is ook wat Rachida Lamrabet ons probeert wijs te maken. Maar wat nog meer shockeert dan de geperverteerde logica van haar betoog, is de lankmoedigheid waarmee haar woorden door onze kwaliteitspers worden onthaald.
Foto (c) Reporters
| Categorieën |
|---|
| Personen |
|---|
Miel Swillens is een Vlaamse columnist en oud-medewerker van het weekblad Tertio. Hij studeerde Germaanse filologie aan de RUG en is een oud-leraar van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie in Sint-Niklaas en ook van de Vrije Handelsschool Sint Joris in Gent. Hij schreef in het verleden teksten voor Miek en Roel, zoals Het Verdronken Land Van Saeftinge (1970) en Het Land Van Nod (1970). Miel overleed in augustus 2017.
De auteur van dit essay Jan-Werner Müller is hoogleraar politiek aan Princeton University, maar werkt momenteel als onderzoeker rond het thema populisme aan de universiteit van Wenen. Wat is populisme? is gebaseerd op lezingen die Müller gaf aan het Weense Institut für die Wissenschaften vom Menschen en draagt daar ook de sporen van. Een vlot leesbare tekst kan je het niet echt noemen. Daarvoor is de toon en de aanpak te academisch. Of wat dacht je van volgende zin?
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.
