Een kritische allochtoon
Zal De Standaard een conservatieve Belg die het homohuwelijk als westerse decadentie bestempelt ook een ‘kritische autochtoon’ noemen?
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementAlweer een kritische allochtoon ontslagen, luidt de kop boven een artikel van Marjan Justaert in De Standaard (4 april) over het ontslag van Rachida Lamrabet bij Unia. Zoals geweten bestempelde Lamrabet in Knack het boerkaverbod als ‘een verregaande inbreuk op de vrijheid van vrouwen’. Of haar uitspraak te maken had met haar Marokkaanse roots of – waarschijnlijker – met een ziekelijke neiging tot provoceren, doet niet ter zake. Feit is dat Lamrabet het opneemt voor een afstotelijke uiting van islamitisch obscurantisme.
Maar – begrijpe wie kan – volgens Marjan Justaert getuigt dat van een kritische geest. Wat daarbij opvalt is dat die kwalificatie bij een, op zijn zachtst gezegd, controversiële uitspraak, alleen maar voor allochtonen geldt. Of zal De Standaard voortaan een conservatief van eigen bodem die het homohuwelijk als een verregaande vorm van westerse decadentie bestempelt, een ‘kritische autochtoon’ noemen? Ik vermoed van niet.
Het woordgebruik van de journaliste is overigens niet onschuldig. Het corrumpeert de taal en maakt die rijp voor verdere ontsporing. Ik haal er even George Orwell bij. In zijn essay Politics and the English Language schrijft hij:
‘But if thought corrupts language, language can also corrupt thought. A bad usage can spread by tradition and imitation, even among people who should and do know better.’ Maar indien de gedachte de taal corrumpeert, dan kan ook de taal de gedachte corrumperen. Slecht taalgebruik kan zich door gewoonte en navolging verspreiden, zelfs bij mensen die beter zouden moeten weten en dat ook wel doen.
Wellicht moet Marjan Justaert ook eens dat essay van Orwell lezen.
Foto: (c) Reporters
Categorieën |
---|
Personen |
---|
Miel Swillens is een Vlaamse columnist en oud-medewerker van het weekblad Tertio. Hij studeerde Germaanse filologie aan de RUG en is een oud-leraar van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie in Sint-Niklaas en ook van de Vrije Handelsschool Sint Joris in Gent. Hij schreef in het verleden teksten voor Miek en Roel, zoals Het Verdronken Land Van Saeftinge (1970) en Het Land Van Nod (1970). Miel overleed in augustus 2017.
De auteur van dit essay Jan-Werner Müller is hoogleraar politiek aan Princeton University, maar werkt momenteel als onderzoeker rond het thema populisme aan de universiteit van Wenen. Wat is populisme? is gebaseerd op lezingen die Müller gaf aan het Weense Institut für die Wissenschaften vom Menschen en draagt daar ook de sporen van. Een vlot leesbare tekst kan je het niet echt noemen. Daarvoor is de toon en de aanpak te academisch. Of wat dacht je van volgende zin?
Lokale kandidaten staan dicht bij de burger. Wat motiveert hen? Doorbraak Magazine toert door Vlaanderen.