Vergeef ons

De baas van het Toneelhuis, Guy Cassiers heeft weer eens een productie gemaakt. Dat had hij beter niet gedaan. Althans niet in deze vorm. Vergeef ons is een familiedrama en tegelijk een variante op het Bijbelverhaal van de broers – in volgorde van opkomst – Kaïn en Abel. Twee gezinnen die door jaloersheid en seksueel wangedrag hun gezinnen en zichzelf ten gronde richten, hup, de criminaliteit en de marginaliteit in. Aan het eind vallen er enkel scherven te rapen en daar valt weinig mee aan te vangen. Je kan er niet eens aan asbak van maken.

Bezoedeld blazoen

Het toneelspel is gebaseerd op de roman May We Be Forgiven, van A.M. Homes. Marc Didden, Guy Cassiers en huisdramaturg Erwin Jans bewerkten het boek, en dat zijn er op z’n minst de helft te veel. Met drie gaat de ene verknoeien wat de andere verprutste en de derde verminkt de boel tot het eindresultaat een labyrint is. Een blunder die in labyrinten mag. Van een toneelstuk verwacht de toeschouwer echter dat de voorstelling een huis zonder sjoemelsoftware is. Deze voorstelling zou eigenlijk moeten worden teruggeroepen naar de repetitieruimte. Met de voorstelling toch te laten plaatsvinden raakt het blazoen van het Toneelhuis bezoedeld, en dat van coproducent Toneelgroep Amsterdam.

Geen soap

Er is een podium op een podium op een podium. Waarom drie niveaus is mij een compleet raadsel. Hoog boven het speelvlak hangt een ruimteschip dat stoomt en flikkert en voorzien is van schermen. Op die schermen worden onder meer Amerikaanse villawijken vertoond. Je ziet ze dagelijks in het journaal, tussen twee schietpartijen in scholen of buurtcentra, die hoefden dus niet vertoond om te weten in welk milieu het drama zich afspeelt, tussen twee Thanksgivings. Een linie microfoons met voetpedaal, zodat de acteurs hun declamaties konden verfraaien met gepiep en gekreun uit de afvalcontainers van computerlabo’s. De ene [suggestieve] seksscène is nog niet afgelopen of de andere is al uit de startblokken geschoten. Ze lijken te wedijveren om de vulgairste te zijn. Regisseur Guy Cassiers wilde een soap maken en kwam terecht bij een Witse [uit zijn nadagen].

Geen groenten en fruit