Religie in de samenleving: trop is te veel

Sinds een paar dagen woedt er in Nederland een debat over het al dan niet toelaten van de hoofddoek bij de Amsterdamse politie. De argumentatie luidt dat de politie diverser moet zijn en dat men daarom meer inspanningen moet leveren om de maatschappij op een zo representatieve manier te kunnen vertegenwoordigen in overheidsfuncties.

Hans Bonte (sp.a) kon niet snel genoeg (positief) reageren, daarbij verwijzend naar de 18% allochtonen in het Amsterdamse politiekorps. Vreemd genoeg verwijst men bij zulke debatten altijd eerst naar religieuze symbolen, en vooral naar de hoofddoek, maar niet naar de verschillende nationaliteiten die in ons land wonen. De persoon die het debat op gang bracht in Nederland is een Marokkaans-Nederlandse ex-politica van de Pvda die nu als freelance consultant bij de Amsterdamse politie werkt. Deze gesluierde mevrouw vraagt maandelijks 12.000 euro voor haar enige advies tot nu toe en dat luidt: hoofddoeken toelaten bij het politiekorps.

Racistische samenleving

En dat is net het probleem: socialisten en moslims hebben de multiculturele samenleving gereduceerd tot louter een religieuze kwestie. Gaat het niet over onverdoofd slachten, dan gaat het over halalmaaltijden op school of binnenkort een maand lang over de ramadan. Elke maand is er wel een nieuwe topic die moet gaan over de noden en behoeftes van de moslims. Na 50 jaar migratie en verschillende generaties in Vlaanderen zou je denken dat de moslims hun zaken wel op orde zouden hebben en geen nood zouden hebben aan de interventies van linkse politici om hun leven hier zo aangenaam mogelijk te maken.

Want waar gaat dit echt over? Gaat het toelaten van de hoofdoek bij de politie en andere overheidsfuncties de problemen rond integratie oplossen? Het is vreemd dat men telkens de obstakels rond de hoofddoek aanhaalt maar de echte obstakels wegmoffelt achter paranoïde, linkse denkwijzen die insinueren dat de samenleving nu eenmaal racistisch is. De vrouw van Abdullah Gül, de voormalige president van Turkije, heeft jarenlang geklaagd dat ze onrechtvaardig is behandeld door de Turkse seculiere staat omdat ze omwille van haar hoofddoek niet werd toegelaten op de universiteit van Ankara. Nu dit verbod in zowat alle overheidsinstellingen is opgeheven, zijn haar ambities op een bizarre manier uitgedoofd. Een gemotiveerde student zou alle obstakels moeten kunnen overwinnen, zelfs het ontbreken van halalmaaltijden in de schoolkantine. Het is te absurd voor woorden dat er effectief mensen zouden zijn die beweren dat ze hun school- en beroepskeuzes hebben laten beïnvloeden door de beschikbare religieuze voorzieningen in een school.

In de zorgsector hebben moslima’s dan weer geen moeite met de zogenaamde obstakels op de arbeidsmarkt. Zonder morren doen ze hun hoofddoek af voor de start van hun shift omdat ze beseffen dat goede zorgen belangrijker zijn dan de profilering van de eigen identiteit. Hier slagen we blijkbaar wel in engagement en samenwerking zonder inmenging van religieuze symboliek.

Ik heb  nog gewerkt op de luchthaven. Zelfs in een internationale omgeving zoals de luchthaven moesten we alle symbolen, zelfs de niet-religieuze zoals een tattoo, verbergen. Onze taak bestond uit customer service en niet het uiten van statements. En toch waren er moslimcollega’s die tussen twee vluchten door, tijdens hun shiften, in een hoekje gingen bidden omdat ze zagen dat Joodse passagiers ook gingen bidden in de vertrekhal voor hun vlucht.

Bidden in openbare ruimtes heb ik nooit begrepen maar vreemd genoeg konden deze moslims het onderscheid niet maken tussen hun eigen rolvervulling, namelijk die van een customer service agent, en die van de passagiers.

Neutraliteit

Ik moet als burger niet weten van welke strekking de ambtenaar is met wie ik in contact kom. En omgekeerd moet de ambtenaar ook niet meer weten dan de informatie die er beschikbaar is op mijn identiteitskaart. Neutraliteit versterkt de positie van de ambtenaar door hem geloofwaardig te maken. Het creëert een vertrouwensband tussen hem en de burger zonder een religieuze barrière wat op zijn beurt zorgt voor terughoudendheid en speculaties rond vooringenomenheid. Op het Hasselts stadhuis werkt een gesluierde ambtenaar en in de Albert Heijn in Genk werken er gesluierde kassiersters: dezelfde strekkingen maar dan in een andere context. De Amsterdamse korpschef vraagt zich op een naïeve manier af waarom de hoofddoek wel kan in de Albert Heijn maar niet in een overheidsfunctie.

De Vlaamse moslimgemeenschap en de socialisten krijgen maar niet genoeg van symboliek maar mijn vraag is dan ook hoe het zou werken. Want er wordt langs hun kant steeds weer benadrukt dat het niet enkel om de hoofddoek gaat maar ook om de keppel of een kruisje maar wat zouden de reacties zijn als een moslimjongere zou gearresteerd worden door een herkenbare Joodse agent? Bij de minste aanvaring met de politie staat men nu al op zijn achterste poten om het racisme en de discriminatie van de agenten aan te klagen.

Altijd weer die islam

Afgaande op de verschillende artikels en getuigenissen in de media over Vlaamse moslims vraag ik mij soms af of de overheid niet meer inspanningen kan doen op vlak van integratie en samenleven maar dan zie ik de feiten, de inspanningen en de resultaten die de alevieten hebben kunnen boeken in het verenigingsleven zonder de riante overheidssubsidies die moskeeën wel elk jaar ontvangen. Zo organiseren de Limburgse alevieten elk jaar een herfst- en een lente-ontbijt. Vlamingen over heel Limburg zakken met hun families af naar Heusden-Zolder om te genieten van een Turks ontbijt en een praatje te maken met de Limburgse alevieten. Ook de Limburgse politici komen elk jaar en ik heb nog nooit een aleviet horen klagen tegen een politicus dat hij geen kansen krijgt op de arbeidsmarkt. Ik heb nog nooit een aleviet horen praten over discriminatie of over een moeilijke integratie. Meer zelfs: ik heb nog nooit een aleviet horen praten over zijn religie in het bijzijn van Vlamingen. Hoeveel Vlamingen zijn bijvoorbeeld op de hoogte van de vastenperiode van de alevieten? Hoeveel Vlamingen weten überhaupt wie alevieten zijn? En met hoeveel we zijn in Vlaanderen?

Ik ben de tel kwijt, maar hoe vaak ik aan Vlamingen heb moeten uitleggen dat ik geen moslima ben maar een aleviet is niet de schuld van deze mensen. Het is de schuld van de zogezegde progressieve beweging in Vlaanderen die enkel over gelijkheid of andere onderwerpen zoals integratie en samenleven kan praten als er minstens één moslima met hoofddoek betrokken is in de kwestie. Een hartverscheurend verhaal over gemiste kansen en discriminatie mag immers niet ontbreken.

Een inclusieve samenleving moet over alle bevolkingsgroepen in een samenleving gaan. Wat progressief Vlaanderen doet is preken over inclusiviteit van de moslimgemeenschap en andere gemeenschappen uitsluiten.

Diversiteit is een dynamisch gegeven maar het helpt niet als mensen argumenteren dat de maatschappij evolueert en dat we moeten openstaan voor religieuze symbolen in openbare functies. Het werkt juist meer en meer vooroordelen en frustraties in de hand. Terwijl ik diep van binnen ervan overtuigd ben dat mensen van nature nieuwsgierig zijn naar andere culturen. Maar wanneer men dwangmatig over religie wil praten dan haken mensen af en brengt dit wederzijdse negatieve gevoelens met zich mee. De moslim is gefrustreerd omdat er niet naar hem geluisterd wordt en de Vlaming is de islam beu gehoord en wil liever weten wie de persoon achter de religie is.

Mensen hebben gewoon genoeg van de aanwezigheid van religie in de samenleving. Mensen willen openstaan voor de multiculturele samenleving maar niet voor een religie. Vlaanderen heeft zich lang geleden bevrijd van de dogma’s en de bemoeienissen van de katholieke kerk in hun levens. Het opdringerige karakter van de islam, met links als belangrijke medeverantwoordelijke, werkt juist antagonistisch. Mensen keren zich af van wat hen wordt opgelegd. En zo komen we in een negatieve spiraal terecht met onbegrip en frustraties waar men meer naast elkaar leeft en praat dan met elkaar.

Foto: (c) Reporters