Requiem pour L [2]

Heel wat lezers menen dat ik met Requiem pour L een kritiek schreef op de voorstelling. Het was een promostuk, waarvoor de persmap van het gezelschap flink werd geplunderd, en uit de binnen- en buitenlandse recensies een quote geplukt. De beschouwing die nu verschijnt is de echte analyse, de kritiek.

In al de jaren dat ik verslag uitbreng over theaterproducties is het nog maar eenmaal voorgekomen dat ik twee keer dieper op een voorstelling inging. Het was de productie The Fountainhead van wijlen tga, met als regisseur Ivo van Hove. Dit is de tweede maal. Vandaar Requiem pour L [2].

Dansvoorstelling?

Of Requiem pour L een dansvoorstelling is? Neen! Er wordt gedanst, dat wel, maar niet in die mate dat de andere theatergenres er schatplichtig aan zijn of in de verdrukking belanden. Dans, spel en zang (door vijftien uitvoerders) vormen samen een Drievuldigheid. In deze productie kan de een niet zonder de andere. Je kan ook niet zeggen dat de vermenging van kenmerken uit verschillende rassen tot een hemelse schoonheid hebben geleid. Het is net door het uitpuren van het karakter van de rassen en culturen dat deze productie een ongekend niveau heeft gehaald. Niet de persoonlijkheid, want een persoonlijkheid wordt gemaakt, terwijl een karakter er is.

De toeschouwer krijgt de ene na de andere verrassing te verwerken. In gunstige zin. Koud kan hij er niet door blijven, stil, haast ademloos wel. Twee voorbeelden. Eén. Het decor verbeeldt een begraafplaats. Welnu, het is geen plaats voor enkel treurnis. De doden gedenken met dans en muziek is een erkenning van wat de dode als mens betekende. Wie enkel schreit op een begraafplaats, denkt slechts aan zichzelf. Schreien is niet het tegendeel maar een andere vorm van lachen, en omgekeerd. Twee. Het stervensproces van L – een vriendin van Alain Platel – werd met haar toestemming gefilmd. Een collage wordt op groot scherm geprojecteerd boven de levende actie. Het is een heel serene videofilm geworden, keelgrijpend. Niks sensationeel aan. Sereniteit ten top. En opnieuw blijkt er een verfijnde versmelting te zijn. Film en toneel staan op gelijk niveau.

Requiem pour L eer voor Platel

Regisseur Alain Platel heeft sublieme voorstellingen gemaakt. Requiem pour L overtreft zijn vorige producties. Zoals je een beeldend kunstwerk van indrukwekkende schoonheid meer dan eens kan zien, een perfecte roman te herlezen valt zonder dat je een moment een déjà vu gevoel hebt, zo is deze productie een voorstelling die meer dan eens te consumeren valt met blijvend genoegen. En je wordt er daarenboven een beter mens van. En daar is het in de kunst toch om te doen. Om de mens gelukkiger, vredevoller er wijzer te maken.

Eindelijk een voorstelling die de schoonheid van de Nieuwe Wereld waar naar gestreefd wordt, voorspiegelt. Dit is wat de mens en de wereld maatschappelijk en sociaal moet bereiken. Deze productie zal in het Heilige der Heiligen van het theater als een historische gebeurtenis opgenomen worden. Staan naast Mistero Buffo, Ten Oorlog, de Couperus-trilogie van Ivo van Hove, Mount Olympus van Jan Fabre.

Requiem pour L is een meesterwerk van een grootmeester. Van een integer mens die theatergeschiedenis geschreven heeft.
Na de voorstelling vroeg ik aan Alain Platel waar hij nu mee bezig is. ‘O,’ antwoordde hij, ‘dat weet ik niet. Hier moet ik even van bekomen.’
Neem rust, waarde vriend, je hebt het dubbel en dik verdiend, al weet ik dat je die rust  bij momenten toch zal speuren naar een volgende productie. Ik kijk er nu al naar uit.

REQUIEM pour L –
Muziek Fabrizio Cassol, naar het Requiem van Mozart
Regie Alain Platel
Dirigent Rodriguez Vangama
Productie Les Ballets C de la B, Festival de Marseille & Berliner Festspiele
Info & speeldata www.lesballetscdela.be