Roe vs. Wade, dood vs. leven

Het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft enkele weken geleden het arrest ‘Roe versus Wade’ verworpen. Door die zaak uit 1973 kregen vrouwen in heel de Verenigde Staten het grondwettelijke recht op abortus. Dat het Hooggerechtshof die uitspraak nu nietig heeft verklaard, betekent dat abortus in de helft van de Amerikaanse staten moeilijker zal worden. Er is nu een nauwkeurig wetgevend kader nodig met een reeks regels en criteria die iedereen verplicht zal moeten respecteren.

Abortus is dus niet illegaal gemaakt in de VS, zoals progressieve en feministische activisten de voorbije weken in alle media mochten uitschreeuwen. Het Hooggerechtshof heeft eenvoudig het primaat van de wetgeving hersteld. Dit laatste lijkt voor de hand liggend, gezien het delicate van de zaak in kwestie, maar voor de tijdgeest is het dat niet. Vandaar de hysterische reacties vanuit welbekende hoek. Ze vergeten hierbij te vermelden dat dit in niets verschilt met de nationale wetgevingen rond deze kwestie in de Europese Unie.

Het ‘grondrecht op abortus’

Vandaag is het ‘recht op abortus’ een van de hoekstenen van de feministische theologie. Deze alternatieve geloofsbelijdenis vormt een van de pijlers van de zelfverklaarde ‘tolerante, diverse en inclusieve’ progressieve samenleving. Tolerant tot zolang men deze progressieve leer niet in twijfel trekt. Overheidsinstellingen en -administraties, van onderwijs tot de VRT, volgen trouw de links-liberale catechismus. Diversiteitsexperten prediken waar nodig, melden overtredingen aan de bevoegde instanties en organiseren heropvoedingssessies in de Dossin-kazerne voor ongelovigen.

Ook burgers en bedrijven kunnen maar beter deze progressieve geloofsovertuiging belijden, of ze riskeren het slachtoffer te worden van de moderne brandstapel. Ketters worden gecanceld of ondergaan een mobbing in de media of op sociale media. Maar nu de abortusstorm wat is gaan liggen, en we de opwinding van het moment kunnen overstijgen, is het tijd om een kalme analyse te maken van deze kwestie.

Terecht beschouwt het Amerikaans Hooggerechtshof  abortus niet als een grondrecht. Het is zelfs — en nu doe ik aan godslastering in de feministische kerk — geen eenvoudige individuele beslissing van de vrouw. Deze beide stellingen gaan duidelijk in tegen de huidige tijdsgeest, maar dat zouden progressieve bevrijders alleen maar moeten toejuichen. Dominante ideeën zijn namelijk de ideeën van de heersende klasse, volgens — de bij mijn weten niet echt reactionaire — Karl Marx.

Volkswil of mensenrecht

De abortuslobby, met zeer machtige en rijke organisaties zoals Planned Parenthood, worden vandaag gefinancierd door grote particuliere stichtingen van Amerikaanse en Europese miljardairs. Deze organisatie, en nog vele andere onder de noemer ‘seksuele en reproductieve gezondheid’ — een eufemisme voor abortus — krijgen jaarlijks miljarden dollars toegestopt. Ze zijn dus de dominante klasse, niet het volk dat willens nillens moet volgen.

Het vonnis van het Amerikaanse Hooggerechtshof bevestigde de eigen incompetentie over deze materie. Het laat terug de staten met specifieke wetten, ongeacht de inhoud, of ze nu voor of tegen abortus zijn, hierover beslissen. De aard van het conflict rond abortus, maar ook rond vele andere progressieve eisen, heeft dan ook betrekking op het fundament van de democratie en betreft de divergentie tussen grondrechten en de democratische wil van het volk.

Is het de volkswil die de rechten schept of zijn sommige individuele rechten voorafgaand aan die wil en dus niet onderhevig aan het democratisch beslissingsproces? Het is niet de eerste keer en ook niet de laatste keer dat beide visies met elkaar botsen. De voorbije decennia probeerde de progressieve elite de eigen ideologische visie steeds meer te vergrondwettelijken of ‘vermensenrechtelijken’ door middel van ‘elitaire’ vonnissen van grondwettelijke hoven. Denk maar aan de uitspraak in de zaak-Tyrer uit 1978 van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Daarbij gaf men duidelijk aan dat het Hof een ‘living instrument’ was, en dus moest geïnterpreteerd worden naar hedendaagse opvattingen-omstandigheden.

Onderdrukking van mensenleven

Het erkennen van abortus als mensenrecht, en dus niet als een door de volkswil gereguleerde handeling, impliceert niet alleen het wegnemen van het fundamenteel recht op leven, met enorme gevolgen. Het impliceert tevens de depenalisering van abortus — wat abortus tot de dag voor de geboorte legaal zou maken. De fundamentele, en misschien wel de belangrijkste vraag — wanneer begint het menselijk leven (en het recht op bescherming)? — doet er dan namelijk niet meer toe. Het is immers de vrouw zelf die daarover zal mogen beslissen.

Abortus blijft, hoe het men nu draait of keert, altijd het onderdrukken van een mensenleven. Dat zou nooit genormaliseerd mogen worden, laat staan een mensenrecht worden. Voor veel feministen en progressieven (economisch rechts en links) is het echter onbetwistbaar geworden dat de vrouw een onbeperkt eigendomsrecht heeft over het eigen lichaam en alle levende cellen daarin. Dat deze laatste het resultaat zijn van een seksuele ontmoeting met een man, doet er eveneens niet toe.

Vrouw staat er alleen voor

Maar is abortus wel exclusief een zaak voor vrouwen? De reproductie van menselijke samenlevingen is geen uitsluitend vrouwelijke verantwoordelijkheid. Ook mannen die het tegendeel beweren, weigeren eigenlijk hun verantwoordelijkheid op te nemen en wassen hun handen in onschuld. De vrouw staat er, met andere woorden, alleen voor in de progressieve samenleving. Maar is het een teken van beschaving om een vrouw alleen laten bij zo’n belangrijke beslissing, waaraan ze jaren later nog steeds met verdriet en schuldgevoel zal denken?

De man is ‘medeplichtig’ aan de conceptie, en moet dan ook een rol spelen in de afwikkeling ervan. In het debat over abortus vergeet men al snel een essentieel element: niet alleen de vrouw die een abortus ondergaat, maar ook de man verliest een kind. De hedendaagse feministische focus op het recht op abortus verhoudt zich tevens omgekeerd evenredig tot de traditionele feministische focus op de toegang tot werk, voor sociale steun, voor betaalbare babyproducten of kinderopvang voor alleenstaande moeders.

Het lijkt vandaag soms wel een strijd tegen het moederschap zelf en zo, onrechtstreeks, ook tegen het vaderschap. Het is de deconstructie van de man als vader om zo het fundament van de patriarchale samenleving weg te nemen. Mannen worden gereduceerd tot zaadleveranciers, en worden zo tevens ontslaan van de natuurlijke plicht zich te ontfermen over hun biologisch nageslacht en hun gezin. Dit laatste natuurlijk tot grote vreugde van de LGBTQIA+-lobby.

Kiezen tussen goed en kwaad

Elke samenleving als geheel heeft er alle belang bij zichzelf te reproduceren door de geboorte van nieuwe leden. Het gaat hier dus over een keuze tussen goed (leven) en kwaad (dood). Waar men deze keuze niet meer durft te maken, ontstaat nihilisme. In de chaos die daarop volgt, en vandaag heerst, regeert het recht van sterkste (of de rijkste). Hierdoor nadert uiteindelijk het einde van de mensheid zoals we die vandaag kennen.

De deconstructie van de traditionele menselijke identiteit en cultuur door de progressieve elite dient niet om de massa te bevrijden. Ze dient die elite wel om zichzelf te bevrijden van de sociaal-culturele ethiek die daaruit voortvloeide. De drang naar eugenetica, euthanasie en abortus past in die links-liberale utilitaristische visie op het leven. Die is eigen aan de materialistische en hedonistische levensvisies, waarin imperfecties, lijden, ouderdom en ziekte geen plaats meer hebben.

Niet het recht op leven staat hierin centraal, maar wel het recht op de dood. De dood als mensenrecht. Abortus werd het recht om ongeboren leven te doden omdat het niet past in de persoonlijke levensplanning. Eugenetica werd het recht om imperfect leven weg te selecteren omdat het niet past in het perfecte familieplaatje of om mogelijk lijden te voorkomen. Euthanasie werd het recht om ouderen, zieken, depressieve mensen te doden op basis van hun levenskwaliteit.

Vervaging der seksen en banalisering van seks

De natuurlijke man-vrouw-polariteit werd opgegeven met de invoering van de genderkoekjes vanaf de kleuterklas en het normaliseren van transseksualiteit. In plaats van met de nodige omzichtigheid, zorg en gevoeligheid om te gaan met mensen die niet passen in het biologische geslacht waarmee ze werden geboren, maakt men er vandaag een rariteitenkabinet van. Ook hier nam de rijke elite het voortouw, waarbij het kinderlijke volk deze moderne rattenvangers van Hamelen blindelings volgde.

Ook in bijvoorbeeld de seksuele ‘bevrijding’ van de samenleving nam de elite het voortouw. Dit leidde naar de banalisering van seks. Het gevolg was incidentele relaties verstoken van liefde die, als ze een zwangerschap tot gevolg hebben, de vraag voor abortus opleveren. Echter, in tijden waarin burgers volgens sommige ‘verlichte’ moraalfilosofen veel rationeler en bewuster in staat zijn om vrije keuzes te maken, is het recht op abortus een vreemde zaak aangezien anticonceptiva in het Westen voor iedereen goedkoop beschikbaar zijn. Men kiest er toch voor om zwanger te worden?

Abortus: geen neutrale daad

Voor veel feministen en progressieven (economisch rechts en links) is het echter onbetwistbaar geworden dat vrouwen een onbeperkt eigendomsrecht hebben over het eigen lichaam en alle levende cellen daarin. Maar indien abortus een ‘neutrale’ daad is, waarom lijden veel vrouwen er dan uiteindelijk aan, fysiek en moreel? En waarom wordt die klomp cellen na een spontane abortus bij een gewenste zwangerschap plots voor diezelfde progressieve activisten een (sterre)kindje? Niet alles is zwart of wit, maar het kwaad (dood) kan niet goed (leven) worden genoemd.

De complexiteit van de menselijke conditie vraagt zeker om reflectie die ook rekening houdt met bepaalde situaties, zoals incest en verkrachting. Maar de deur voor het universele recht op abortus moet wel gesloten blijven. Abortus is en blijft het onderdrukken van een mensenleven. Zoiets kan niet genormaliseerd of tot mensenrecht verheven worden. Roe versus Wade betekent dus rechten versus leven.