Schaap in het water

Ik lag languit op zijn Romeins in de sofa in de woonkamer van een huisje op een of ander Europees ‘resort’. Het Nederlandstalige ‘verblijfsoord’ klinkt vandaag alsof je op de vlucht bent voor iets, dus schrijf ik het op zoals de brochure het me verkocht: ‘een prachtig resort met luxe zwembad’. Nu is het me aan dat zwembad veel te druk. Iedereen loopt er voortdurend voor je voeten en ik voel me ook altijd zo onwennig wanneer ik rond me kijk. Het vrouwenlichaam is mooi, maar dat opmerken en het denken geeft je algauw een betrapte blik. Hoe onschuldig je het ook bedoelt. Het zondebesef werd me destijds door nonkel pater, een vurige dominicaan, goed ingelepeld.

Het leuke aan zo’n buitenlands resort is dat je op je tv ook eens wat anders ziet. Tot mijn groot plezier ontdekte ik een kanaal waar ze vooral oude klassiekers van het witte doek uitzenden. Het gooide me terug naar mijn kinderjaren. En ja, ik had geluk. Want de vrouw die ik als kleine jongen aanbad verscheen met een brede glimlach op de groter-dan-thuis flatscreen. In badpak hing ze met een parelwitte glimlach aan een of andere touw te bengelen boven helblauw water. Esther Williams was olympisch kampioen in het zwemmen voor de Amerikanen en na haar sportleven begon ze een glamoureuze carrière als zwembadwonder in de bioscopen. Wat een prachtige zeemeermin was ze toch! Ze fonkelde in het water waar ze gracieus als een dolfijn heen en weer zwom en sprong. Op haar hoofd stond vaak een kroontje met bengelende dingetjes die wat geleken op het klokkenspel dat je in de harmonie ziet bespeeld worden wanneer die aan je deur voorbij marcheert. Volgens mij moet Willy Vandersteen zich gebaseerd hebben op de tenue van Williams wanneer hij ijsprinsessen tekende, want die droegen ook zo’n klokkenspel op het hoofd. Terwijl buiten de zon de boel opwarmde, genoot ik met Esther, die Amerikaanse godin, mee van het verkoelende water. Een helikopter nam haar mee op in de lucht terwijl ze haar waterski’s afgooide. Samen met een zingende harp in het Hollywoodorkest dook ze plots dat water weer in en hing ze in een ogenblik weer aan een touw aan een jetski. James Bond heeft er niet aan, en zij deed het allemaal echt! In de slotscène werd ze omhooggeduwd omgeven door fonteinen, een heuse fanfare en heleboel vlaggen en engelenkoren. Met een tandpastaglimlach keek ze me met die prachtige ogen recht aan. Ik werd weer een beetje verliefd.

‘Waar zit ge naar te kijken?’ Ik had mijn persoonlijke dochter van Neptunus niet horen binnenkomen. Haar badpakfiguur is lang niet meer wat het is geweest, maar zij had tenminste ooit nog een figuur. Ik daarentegen ben nooit meteen de grote sportieveling geweest.  Blubber was er en is er nog steeds. Ze gooide de krant naast mij en ze zei: ‘Esther Williams die zwom niet in een burkini’. Ze klonk geërgerd. Net daarom lees ik liever geen gazetten in mijn vakantie. Ergernis is er sowieso dus heeft het niet veel zin om er nog wat meer te gaan opzoeken. Ik voelde me danig verstoord in mijn ik-ben-weer-een-kleine-jongen-gevoel. ‘Nee’, zei ik wakker wordend uit die dromende verdoving, ’t Was een braaf schaap’. Intussen stond het zeespook met jaren naast de televisie. ‘The End.’ Ik keek naar haar en glimlachte: ‘Voor mij zijt gij mijn Esther Williams’. Ze kneep haar ogen licht spottend toe: ‘Onnozelaar!’ Ik werd weer een beetje verliefd.

Uw toegenegen,

Minister van ’t Straat

Foto: (c) Reporters