Schauvliege: culturele verkrachting

Joke Schauvliege beheert als lid van de Vlaamse regering het departement Milieu, al is haar titel heel wat vetter: minister van Natuur, Omgeving en Landbouw. Hij oogt deftig maar is het allerminst. Omdat Joke Schauvliege nu eenmaal geen milieuactiviste is. Nochtans, activisme is toch het minste wat je mag verwachten van iemand die begaan is met de natuur, de omgeving en de landbouw.

Desinteresse

Haar slordige interesse met het klimaat en het milieu was in de wijk van de Wetstraat en bij zijn inboorlingen geweten, maar niemand die er wakker van lag. De desinteresse werd echter nationaal bekend  toen tiener Anuna De Wever en haar compañeros  de voorbije weken almaar krachtiger zuiverder water, lucht, aarde en vuur eisten. Voor de duidelijkheid: alle basiselementen van het bestaan in de letterlijke zowel als in de figuurlijke betekenis van het woord.

Gebrek aan respect

Wie min of meer milieubewust is, minister en respect heeft voor iemand als Anuna die haar nek uitsteekt, doet geen dwaze uitspraken. Voor wie het ontgaan is herhaal ik die even: ‘Ik ben de jongeren enorm dankbaar en ik voel me gesterkt en gesteund in het verdere beleid dat we moeten voeren.’

Naar mijn allesbehalve bescheiden maar eerlijke mening heeft Joke Schauvliege nooit in de broeikast van het klimaatprobleem gezeten. Die uitspraak is in wezen een culturele verkrachting van Anuna en haar medestanders, inclusief Paul De Grauwe, buitengewerkt in Leuven en binnengehaald in Londen.

Geen diplomaat  

Met haar uitspraak bevestigt Joke Schauvliege, al mag zij dan rechten gestudeerd hebben, dat diplomatie niet haar sterkste kant is. Uit welke hoek ook bekeken, een minister is, gezien vanuit de oude Romeinse cultuur, wat nog steeds de basis vormt van ons politiek spel, een diplomaat.

Als beginnend minister is een schuiver vergefelijk, maar na tien jaar op deze hoge stoel mag je verwachten dat een dienaar van de Vlaamse gemeenschap de kunst van het overleg beheerst. Je kan zelfs stellen dat geen enkele van haar topadviseurs deze kunde eigen is. Was dat wel zo, dan sta je niet toe dat jouw minister zulke schandelijke uitspraak maakt. En doet hij het toch, en ben je het er niet mee eens, neem je ontslag. Aangezien nog geen enkele topadviseur die stap op het departement van Schauvliege gezet heeft, mag je van een culturele groepsverkrachting van Anuna en haar medestanders spreken.

Aan de rand van de ontbinding

Wilde gedachte: benoem na de volgende verkiezingen Paul De Grauwe tot minister van Milieu, want het klimaat staat aan de rand van de ontbinding. Hij zal ongetwijfeld al gevraagd zijn voor één of andere post en geweigerd hebben.

Het is echter de hoogste tijd dat er een minister van Milieu komt zonder dat er de geur en de kleur van een partij aan kleeft. Als de partijvoorzitters overtuigd zijn dat het klimaat niet enkel een milieuzaak is, maar in de eerste plaats een economisch belang heeft, en het milieu daarvan afhankelijk is, wil De Grauwe misschien die hoge post aanvaarden.

Allergie

Tijdens haar eerste legislatuur als Vlaamse minister had Joke Schauvliege naast Milieu ook Cultuur in haar portefeuille zitten. Binnen dat gebied heb ik een paar maal de eer gehad haar te ontmoeten. Op korte termijn is die eer tot zulke diepte gedaald dat je er beter niet mee uitpakte. Zij heeft gewoon geen kaas van kunst en cultuur gegeten. Sterker zelfs, zij lust uit dat winkeltje geen melkproduct. Zij is er allergisch aan. Dat stak zij ook niet onder stoelen of banken.

Feestelijke bedanking

Na de Vlaamse verkiezingen van 25 mei 2014 kreeg Joke Schauvliege opnieuw de post van Milieu en Cultuur aangeboden. Milieu wilde ze wel doen — een makkelijk parcours, dacht ze — maar voor Cultuur bedankte ze feestelijk. Halsoverkop is er naar oplossing gezocht en die is gevonden in de hoge hoed van de liberale partij. Hoeps! Wie werd bij het nekvel de hoogte in getild? Sven Gatz.

Ook een cultureel lichtgewicht, Gatz, maar ja, dat heb je nu eenmaal, als Milieu noch Cultuur speerpunten zijn. Lang niet op gelijke hoogte staan met Sport en Onderwijs. Een blunder van jewelste, als je weet dat de grote economische en financiële bedrijven, de banken voorop, als sponsor present geven voor festivals als Jazz Middelheim, Europalia en Gent Festival. Cultuur is brood voor de geest en Milieu water voor het lichaam.

Morele massamoord

Wordt Joke Schauvliege na de volgende verkiezingen opnieuw minister van Milieu, is dat een morele massamoord. Valt te vergelijken met de kindermoord van Bethlehem onder koning Herodes. En let wel, als de ministers en bloc  gaan schreeuwen dat ze voortaan met een elektrische auto rijden, wil dat niet zeggen dat zij begaan zijn met het klimaat. Timeo Danaos et dona ferentes.

Het klimaatprobleem is een kwestie van happen naar adem van de drenkeling. En dat zijn wij allemaal, momenteel. Drenkelingen. Joke Schauvliege ook, al zal dat, vrees ik, helaas niet in haar hoofd te krijgen zijn.