Schijn en zijn in Amerika

Wat is er van Links toch geworden? vraagt Éric Zemmour zich af. Voor Links is de klassenstrijd begraven, en de andere strijd die het nu voert is ‘racialistisch’, (een soort moralisme, vaak gepaard gaande met schuldbekentenis en boetedoening) maar daar willen de arbeiders dan weer niet aan. Zij zijn niet zo aangedaan door de Hollywoodachtige idolatrie voor bijvoorbeeld nu Kamala Harris, die ook hier in de media bijna als een godin wordt vereerd, waarbij soms zelfs onverholen de hoop wordt uitgesproken dat Biden er snel het bijltje bij neerlegt.

(audio hier)

Christine Kelly: Kamala Harris, waar staat die naam voor? Kandidaat-vicepresidente van de VS aan de zijde van Joe Biden, is de andere grote verrassing, de andere grote winnaar van deze verkiezing. Waarom wordt haar opkomst unaniem begroet? Wat stelt zij precies voor volgens u?

Éric Zemmour: Laten we even in de tijd teruggaan als u wil. Zij is vooreerst het resultaat van een omstandigheid, en van marketing. De tragische omstandigheid is de dood van George Floyd, en de marketing is dat zij naast Joe Biden staat, die de arbeiders moet verleiden die in Wisconsin en Michigan de schoot van de Democraten hadden verlaten en voor Trump hadden gestemd. Joe Biden is een gewiekste oude rot die al 40 jaar in de politiek zit en weet hoe hij dat moet aanpakken, en we hebben gezien dat hij gedeeltelijk in die opdracht is geslaagd. Om nu in het marktsegment stand te houden dat traditiegetrouw aan de Democraten toebehoort, minstens al sinds Obama, namelijk de minderheden, heeft men Kamala Harris aangeduid.

Dat is een eerste punt, het is dus vooral een casting. Ze is daar als vertegenwoordigster van etnische, culturele, seksuele categorieën, die men als doelgroepen van de marketingstrategie had aangewezen.

Ziet u, je moet iets incarneren. Waarom is dat zo? Dat komt omdat wij zijn teruggevallen op de meest elementaire opvatting over politiek, de meest tribale zou ik zeggen. Als ik bijvoorbeeld lees dat op de Amerikaanse televisie een Hollywoodactrice, een indiaanse, weent en vertelt dat ze aan haar dochtertje Kamala Harris heeft getoond en gezegd: kijk, ze lijkt op ons! en dat ze van vreugde weent – wel, ik ween dan van droefheid.

Christine Kelly: Waarom?

Éric Zemmour: Omdat het een terugkeer tot de stammenmaatschappij is. Ik bewonder namelijk mensen die etnisch niet op mij lijken. Ik bewonder generaal de Gaulle, ik bewonder Napoleon, maar die behoren niet tot mijn etnie, ziet u. Dat is politiek, dat is iemand bewonderen om zijn ideeën, zijn prestaties, om zijn geschiedenis, om datgene waar hij voor staat. Niet om zijn ras, zijn huidskleur of geslacht. Dit alles lijkt mij hartverscheurend. Maar sluiten we deze parenthesis.

Omdat wij in een hartverscheurende periode zitten, is zij… bewierookt door de media, laat men zien hoe prachtig zij kan dansen, dat ze een magnifieke show woman is, dat ze een mooie vrouw is, en dat ze jong is – wel, ze is 56 maar naast Biden heel jong – ziet u, men dicht haar alles toe wat men aan Trump verwijt.

Ze incarneert het anti-Trumpisme, het is een vrouw, ze is zwart, of gemengd, doet er niet toe. Alles dus wat Trump zogenaamd veracht. Ik zeg ‘zogenaamd’ want al die dingen zijn propaganda van de Democraten, het zij zo. En vanzelfsprekend, zoals ik zei, raken de Amerikaanse televisie, Hollywood enzovoort in extase, barst die actrice in tranen uit om te zeggen hoe blij ze wel is. En alles wordt prachtig in beeld gebracht in deze grote show op zijn Amerikaans.

En de Fransmannetjes laten dan hun principes vallen en willen mee aanschuiven achteraan in de rij. En dan heb je de minister voor de gelijkheid tussen man en vrouw, mevrouw Moreno, die zegt dat het een stap voorwaarts is in de emancipatie. Je zou niet weten waarom, maar dat geeft niet. En vervolgens, nu we het daar toch over hebben, Valérie Pécresse die geen gelegenheid laat voorbijgaan als er ergens een dwaasheid moet verteld worden, en zij zegt: het is een loopbaan die bewondering en respect verdient, het is een glazen plafond dat in de VS doorbroken is.

Als je die zin hoort moet je wel één ding beseffen. Mevrouw Kamala Harris is de dochter van een belangrijke economieprofessor, een Jamaicaan die in Stanford doceert. Ze is de dochter van… haar moeder is een bekende biologe. Er is geen enkel glazen plafond. Dit is de grote Amerikaanse, kosmopolitische burgerij van de oostkust en de westkust. Ze is geboren met een gouden lepeltje in de mond. Alle kiezers van Trump hebben meer glazen plafonds te doorbreken dan mevrouw Kamala Harris.

Het is lachwekkend, maar dat is de show, en the show must go on. Ik zeg u, ik ben verbijsterd en bedroefd. Weet u, de voorouders van mevrouw Kamala Harris bezaten meer slaven dan wij hier allemaal samen. Dat is het komische van dit verhaal.

Ziet u, het gaat om onechte voorstellingen, en …en toen Links nog marxistisch was – dat is welteverstaan al lang geleden – zou het gezegd hebben: die vrouw is een product van de bourgeoisie, en dus een klassenvijand. Vandaag is Links ‘racialistisch’ geworden en zegt: hoe magnifiek, ze is zwart en het is een vrouw. Dat is er van Links geworden. Ik vind dat dit aantoont wat er van Links geworden is, en dit laat geen vooruitgang zien, weet u, neen, wat het laat zien is de armoede en de miserie van de zogenaamd progressieve gedachtewereld.