Komende zondag vieren we onze vaders, onze papa’s, onze helden. Want dat verdienen ze: één dag per jaar in het middelpunt van de belangstelling staan, overladen met cadeaus en knutselwerkjes. Uiteraard verdienen ze onze dankbaarheid elke dag, maar zeker op Vaderdag. Of toch niet? ‘Scholen worstelen met diverse gezinsvormen bij Moeder- en Vaderdag’. Een krantenkop die onlangs mijn aandacht trok.

Katrien Houtmeyers

Wat is er aan de hand? Steeds meer scholen in Vlaanderen schrappen de traditionele Moeder- en Vaderdag. De redenen die ze daarvoor geven, zijn uiteenlopend. Sommige scholen vinden het triest voor kindjes die hun vader of moeder verloren. Andere verwijzen naar hun leerlingen van allochtone afkomst, van wie een van de ouders vaak nog in het buitenland verblijft. Nog andere scholen willen af van het klassieke gezinsbeeld met een mama, papa en kind(eren). De alternatieven die ze bedenken, zijn al even uiteenlopend: van één ‘ouderdag’ over twee ‘familiedagen’ tot helemaal niets. Veel creativiteit komt er niet altijd aan te pas.

Doorgeslagen correctheid

Wat de motivatie ook moge zijn: ik vind het zonde. Net als Moederdag is Vaderdag een prachtige traditie – die bovendien wereldwijd al 113 jaar bestaat – die we niet zomaar overboord mogen gooien. Elke cultuur, wereldwijd, heeft zijn vaste waarden en tradities. Waarom zouden we niet trots mogen zijn op die van ons? Wat is er mis met Zwarte Piet? Of met een kerstmarkt? Eeuwenlang maken ze al deel uit van onze cultuur, maar vandaag durven we ze nauwelijks nog uitspreken. Laat staan tonen – in het geval van Zwarte Piet – wil je niet in de Facebook-gevangenis belanden.

Onze politieke correctheid is doorgeslagen. Respect voor andere gezinsvormen is één. Maar moeten we daarvoor onze traditionele Moeder- en Vaderdag van de kalender schrappen? En natuurlijk leven we allemaal mee met kinderen die een van hun ouders moeten missen. Maar is een pampermaatschappij die Vaderdag schrapt om niemand te kwetsen écht de oplossing? Is het niet onze taak om kinderen weerbaar te maken in plaats van hen af te schermen voor alle kleine en grote verdrietjes waarmee het leven ook hen overvalt? Zoals ik onlangs in een column las: ‘als we rekening gaan houden met de gevoeligheden van zowat iedereen, valt er dan überhaupt ooit nog wat te vieren?’

Ik weet alvast wat ik zondag zal doen: extra veel aandacht schenken aan de papa’s in mijn omgeving. Van mij krijgen ze een fantastische Vaderdag, met toeters en bellen en met de grote V.