‘We passen ons aan, met een klaar doel: de leerlingen’

Ik las op het schermpje dat ik ‘beledigd’ ben en een ‘kaakslag’ incasseer. Want, het voorstel van de Onderwijsminister om leraars in juli nog te laten werken is volgens de onderwijsvakbonden ‘onrespectvol’. En ik ben toevallig zo’n leraar in een middelbare school.

Mijn telefoon legde ik aan de kant terwijl ik in mijn theekop tuurde naar de overgebleven theeblaadjes op de bodem. In Engeland zeggen ze dat de theerestjes je toekomst kunnen voorspellen. Nu dienden ze om mijn aandacht van mijn ergernis af te leiden.

Een klaar doel: de leerlingen

We leven, op zijn zachtst gezegd, in bijzondere tijden — maar dat hoef ik u niet uit te leggen. Een hoofdverpleegster in mijn straat verzet elke dag bergen om mensen zo goed als het kan uit de nood te helpen. Het café, waar ik graag eens binnenspring, is gesloten. Dat is zwaar voor de uitbater en zijn gezin. Mensen in mijn kennissenkring zijn technisch werkloos. Mijn beste vriend verloor zijn vader aan het virus waar we met zijn allen bang voor zijn.

De periode voor de paasvakantie zette ik me, net als vele van mijn collega’s, zo goed mogelijk in om aan mijn leerlingen les te geven. Plots werden we gedwongen om op allerlei andere manieren onderwijs aan te bieden. Ik zat lesfilmpjes op te nemen en digitale opdrachten uit te werken. Wat ik van collega’s digitaal zag opduiken, maakte meestal indruk op me. Het onderwijsvolk, vaak van starheid verweten, deed dit naar mijn aanvoelen wonderwel vlot. Vanop afstand van elkaar trokken we aan hetzelfde zeel, de schooldirectie en de leraarskamer, met een klaar doel voor ogen: de leerlingen. Ik durf zeggen dat de crisis de lerarengroep op mijn school nog nauwer heeft doen samenwerken dan ervoor. Om het te zeggen zoals in de tv-serie Het Eiland: ik ben blij dat ik in dat team zit.

Lees verder onder de video.

De paasvakantie bracht de nodige rust. Rust voor mezelf, maar ook voor de leerlingen. Dat dat nodig was, merkte ik aan mijn eigen kinderen. Vanaf maandag gaan we weer aan de slag met die nieuwe, bevreemdende realiteit. Lesgeven aan een computerscherm. Leerlingen die je ziet en die nood hebben aan sociaal contact. Leerlingen die je niet ziet en waar de school zich zorgen om maakt. De leerstof, die de motor van de leraar en de leerling draaien doet, moet zo goed als het kan verwerkt worden. 

Vertegenwoordiging op school

Ik begrijp de ideeën om de eindexamenperiode anders aan te pakken en de resterende lesweken maximaal te benutten. Dat de overheid speelt met het plan om de deliberatieperiode in juli te laten verlopen, komt daarom voor mij niet echt als een verrassing. De reactie van de vakbonden erop, begrijp ik dan weer minder.

Op mijn school vertegenwoordig ik een vakbond. Maar ik voel me niet vertegenwoordigd door de uitspraken van de vakbondsleiding. Dat er boosheid is omwille van het feit dat de minister zijn ideeën losliet op de media kan ik nog begrijpen. ‘We zullen die ideeën bespreken aan de onderhandelingstafel’, zou daarop een intelligente reactie van de vakbondsleiding geweest zijn.

Maar, op dat vlak verschil ik dus van zowel de minister als van de onderwijsvakbonden. Ik voel me lang niet meer gedreven door een ideologie. Dat heb ik gelukkig verleerd. De werkelijkheid waarin ik leef, is de maat der dingen en die realiteit is niet in vooropgestelde schema’s te vatten. Er is een virus, de mensen worden erdoor bedreigd en dat gooit onze samenleving overhoop. Dat is voor mij en voor iedereen nu de realiteit. En dat betekent dat we niet anders kunnen dan de dingen anders aan te pakken. Niet in het belang van een idee, maar in het belang van — in dit geval — de kinderen waar ik en velen met mij dolgraag les aan geef.  

Luister ook naar de Doorbraak Boekencast met Harry De Paepe, over zijn boek De twee kanten van het Kanaal.