Socialisten ontdekken Vlaanderen

In 1978 organiseerde de Vlaamse BSP – de Belgische Socialistische Partij – een congres dat voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog enkel op Vlaanderen geënt was. De CVP en de Liberale Partij ‘communautariseerden’ eerder, in resp. 1968 en 1972.Tot 1974 was de PSB/BSP een uitgesproken unitaire partij. Die vertoont pas communautaire scheurtjes na het congres van dat jaar, waar partij en vakbond (ABVV/FGTB) kiezen voor een gewestvorming met drie. De oppositiekuur en de crisis van 1974 tot 1977 vertraagden de interne splitsing. De Vlaamse ondervoorzitter Willy Claes zag een autonome Vlaamse partij niet zitten. Hij werd door voorzitter André Cools ‘le moins flamand des socialistes flamands’ genoemd. Maar met de jonge Karel Van Miert werd het geweer van schouder veranderd.In 1977 werd voor Van Miert overleg met Vlaamse partijvoorzitters belangrijker dan gesprekken met de Franstalige co-voorzitter. In 1978, op het congres van de Vlaamse ‘onderafdeling’ waarvan deze affiche getuigt, stelde Van Miert een moderner sociaaldemocratisch programma voor, naar Scandinavisch model. Hoewel een splitsing van de unitaire partij niet was gepland, gebeurde het. Zomaar. En stoemelings. Hoewel onder anderen Louis Tobback een voorstel voor een ‘confederaal’ georganiseerde partij had gedaan, richtte André Cools in oktober 1978 eenzijdig de Parti Socialiste op. De Franstaligen kozen voor een links socialisme in een autonoom Wallonië. De splitsing was een feit. De Vlaamse socialisten – die wel een toekomstgericht programma hadden – stonden erbij, en keken ernaar. De BSP en PSB waren geschiedenis, SP en PS een feit.