‘Soeverein kosmopolitisme’ is de toekomst

In dit opiniestuk toonde Gerolf Annemans feitelijk aan dat de N-VA niet Vlaams-nationalistisch maar EU-nationalistisch is, omdat de partij zowel in het federaal als het Europees parlement stemgedrag vertoont dat rechtstreeks leidt naar de ‘Verenigde Staten van Europa’ van Guy Verhofstadt, waarin Vlaanderen nog slechts een veredelde provincie is. Die anti-Vlaamse N-VA-koers werd zopas bevestigd door de naar de N-VA overgestapte Johan Van Overtveldt, die in een uitgebreid interview met Apache stelt: ‘(…), maar er moet een bevoegdheidsoverdracht komen naar het Europese niveau. De Verenigde Staten bieden daarvoor een goed voorbeeld.’ Eerder dit jaar stelde ik deze ‘nationalistische schizofrenie’ van de N-VA (je kunt niet én Vlaams- én EU-nationalistisch zijn) reeds aan de kaak, maar op dat stuk heeft Mark – ‘Europa is België, maar groter. Het kan werken.’ – Demesmaeker nooit gereageerd.

Dit keer ‘reageert’ Demesmaeker wel, maar hij gaat absoluut niet in op de door Gerolf Annemans aangehaalde feiten en argumenten: met geen woord rept Demesmaeker over de door Annemans aangehaalde EU-nationalistische praat in het N-VA-programma en in de recente N-VA-congresteksten; met geen woord rept hij over de anti-Vlaamse EU-verdragen die de N-VA goedkeurt samen met de traditionele partijen; met geen woord rept hij over het zich niet verzetten van de N-VA tegen het ESM-verdrag, dat van Europa een België in het groot maakt, een Noord-Zuid-transferunie waarin Vlaanderen financieel opdraait voor zwakkere EU-lidstaten. Demesmaeker maakt daarmee duidelijk dat hij geen weerwoord heeft op het harde feit dat de N-VA samen met Verhofstadt en co handtekeningen zet onder verdragen om de euro in stand te houden en dus letterlijk tekent voor méér EU, voor een ‘Verenigde Staten van Europa’, en dus voor minder Vlaanderen.

Wie zijn je vrienden?

Mark Demesmaeker komt in zijn stuk – titel: ‘Zeg me wie je vrienden zijn en ik zeg je wie je bent, Gerolf!’ – niet verder dan wat in het Engels zo mooi ‘guilt by association’ heet. Zo zouden wij natuurlijk evengoed kunnen opmerken dat de ‘Europese Vrije Alliantie’ (EVA), dat is de Europese politieke partij waartoe de N-VA behoort, één fractie vormt met de ‘Europese Groene Partij’, waarvan Groen en Ecolo deel uitmaken en europedofiel Cohn-Bendit vaandeldrager is. We zouden zelfs nog verder kunnen gaan door te zeggen dat diezelfde Cohn-Bendit, een typisch product van de doorgeslagen ’68-generatie, samen met Guy Verhofstadt de Spinelligroep oprichtte, een antidemocratische club die ijvert voor een Verenigde Staten van Europa. ‘Zeg me wie je vrienden zijn en ik zeg je wie je bent, Mark!’

Maar dat doen we dus niet. Wat we wél deden (en doen) is het Europese stemgedrag van de N-VA en van de EVA tegen het licht houden. Dát is immers wat ertoe doet, en jammer genoeg kunnen we maar één ding vaststellen: dat die ‘diversiteit, subsidiariteit en zelfbeschikking’ waar Demesmaeker het zo mooi over heeft, niet alleen haaks staan op de EU en de euro, maar binnen de EVA simpelweg dode letter zijn.

Demesmaeker heeft gelijk als hij stelt dat het Vlaams Belang op Europees niveau samenwerkt met andere patriottische en vrijheidslievende partijen, waaronder de PVV, de FPÖ en het Front National. De UKIP van Nigel Farage, die nog niet goed lijkt in te zien welk gevaar de islam vormt voor Europa, hoort daar vooralsnog niet bij, maar hopelijk komt dat nog. Dat er tussen deze samenwerkende partijen belangrijke inhoudelijke verschillen zijn wanneer het de binnenlandse, nationale politiek betreft, staat buiten kijf. Dat is namelijk de essentie van hun Europese samenwerking: ‘eenheid in verscheidenheid’, een leus die de EU middels de invoering van de euro overboord heeft gegooid. Immers, zoals de Nederlandse financieel geograaf Ewald Engelen betoogt, is ‘het Verdrag van Maastricht, met zijn convergentiecriteria voor lidstaten met sterk verschillende economieën, uitgegroeid tot een federaliseringsmachine zonder weerga’. Met de invoering van de euro impliceerde het Verdrag van Maastricht (1993) de onvermijdelijke evolutie naar de Verenigde Staten van Europa van Verhofstadt. Demesmaeker lijkt niet in te zien dat de Europese samenwerking tussen patriottische anti-EU-partijen juist de weerspiegeling is van het Europa waar ze voor staan: een vrij en verantwoordelijk Europa waarin ‘een soeverein kosmopolitisme heerst, uitgeoefend door nationale staten die openstaan voor internationale samenwerking en mondiale ontwikkelingen, maar die zelf het laatste woord hebben inzake hun verplichtingen en beleid’. (Thierry Baudet).

Verder etaleert Demesmaeker wederom het vastgeroeste N-VA-paradigma, namelijk dat er geen andere optie is dan het koste wat het kost in stand houden van de huidige euro. Om die enge en oerconservatieve zienswijze te ‘staven’, zegt hij: ‘Noem mijn één Vlaamse ondernemer die zit te wachten op de val van de euro’. Is dat niet een beetje populistisch, Mark Demesmaeker? Want los van het feit dat ik wél veel ondernemers zou kunnen noemen die – net zoals 70 procent van de Vlamingen, dat wijst deze recente opiniepeiling uit – vinden dat de euro ons alleen maar geld kost, is er onder economen en politici vrijwel consensus over het feit dat de euro alleen kan voortbestaan als Europa evolueert naar de Verenigde Staten van Europa van Verhofstadt. Recent heeft ook Alan Greenspan, toch niet de minste, dat betoogt: ‘Een gemeenschappelijke Europese munt kan niet overleven als er binnen de eurozone 17 landen met 17 verschillende sociale systemen blijven bestaan. (…) De euro heeft nood aan een volwaardige politieke unie, ofwel van alle lidstaten ofwel van enkele Europese kernlanden. Dat is de enige manier om ervoor te zorgen dat de eurozone niet uit mekaar valt.’

Verenigde Staten van Europa

Maar Demesmaeker stelt: ‘Mislukt de euro, dan mislukt Europa. En dan wil ik nog wel eens zien hoe snel de Vlaamse welvaart aftakelt.’ Dat is echter een typische eurofiele (Verhofstadtiaanse) leugen. Het is immers Europese samenwerking die heeft geleid tot vrede, democratie en welvaart, lang voor de euro en de federaliserende EU bestonden. De invoering van de euro heeft juist geleid tot de aftakeling van de Vlaamse welvaart, die – nu nog min of meer achter de schermen – al lang bezig is. Demesmaeker lijkt maar niet te begrijpen dat de evolutie naar een (politieke) Verenigde Staten van Europa een logisch gevolg is van het tot elke prijs willen behouden van de huidige Europese eenheidsmunt. Je kunt dan ook niet, zoals Demesmaeker doet, pleiten voor het ‘handhaven en versterken van de euro’ middels ‘een sterk economisch bestuur en Europees toezicht’, en tegelijkertijd beweren te strijden voor ‘diversiteit, subsidiariteit en zelfbeschikking’ en dus tégen een Verenigde Staten van Europa.

Los van het feit dat zo’n politieke EU strijdig is met onze vrijheid, onze democratische rechtsstaat en met de Europese diversiteit, subsidiariteit en zelfbeschikking – en dus een gruwel moet zijn voor elke Vlaams-nationalist -, heeft Greenspan ook terecht zijn twijfels dat het tot zo’n politieke unie komt: ‘De Duitse hereniging heeft aangetoond hoe moeilijk het is om binnen één staat tot culturele convergentie te komen.’ Of zoals de bekende Nederlandse euroscepticus Thierry Baudet het verwoordt: ‘Zo’n “Verenigde Staten van Europa” zal nooit kunnen werken. Daarvoor zijn de verschillen in Europa veel te groot.’ De logica is onverbiddelijk: de euro kan alleen voortbestaan in een Verenigde Staten van Europa, die tegelijkertijd nooit kan werken. De euro is dus gedoemd om te mislukken. Maar wanneer die straks mislukt, dan is dat niet de mislukking van Europa, zoals Demesmaeker beweert, maar wel de mislukking van de machtsgreep van de EU-moloch, en dus een zegen voor een vrij en verantwoordelijk Europa van diversiteit, subsidiariteit en zelfbeschikking.

Het is daarom niet alleen in het belang van elke Vlaams-nationalist en vrijheidslievende patriot, maar in het belang van élke Europeaan om, zoals het Vlaams Belang voorstelt in haar Europa-Manifest (de karikatuur die Demesmaeker daarvan maakt is beneden alle peil), te starten met een Ordelijke Ontmanteling van de eurozone. Uiteraard niet om terug te keren naar de Belgische frank, maar om over te gaan naar een kleinschaligere, gezonde munt. Dat is ook de enige manier om de evolutie naar Verhofstadts Verenigde Staten van Europa, waarin Vlaanderen nog amper iets betekent, een halt toe te roepen. De Nederlandse ex-eurocommissaris Frits Bolkestein, die recent eurofielen zoals Verhofstadt een groter gevaar noemde voor een verenigd Europa dan rechtspopulisten, stelt dat de opsplitsing van de eurozone onvermijdelijk is. Hij heeft daarvoor reeds mogelijke scenario’s geschetst waarmee hij verre van alleen staat.

Dat Demesmaeker tot slot de emokaart trekt door de ‘Sacharovprijs voor vrede en vrijheid’ aan te halen, een onderscheiding die door het Europees Parlement dit jaar werd toegekend aan Malala, het uitermate moedige maar jammer genoeg weinig islamkritische Pakistaanse meisjes dat door de islamitische Taliban in het hoofd werd geschoten, is een zwaktebod. Los van het feit dat die Sacharovprijs jammer genoeg een hypocriete grap is, daar hij vorig jaar werd uitgereikt aan de zogenaamde ‘Arabische Lente’ die op geen enkel moment een ‘lente’ is geweest, bestaat hij al sinds 1988. Niet alleen heeft de Sacharovprijs dus niets met de euro en de daaruit voortkomende totalitaire tendensen van de EU te maken, hij staat er in wezen zelfs haaks op. Dat werd door de voorzitter van het Europees Parlement, europaat Martin Schulz, in de verf gezet toen die, geflankeerd door twee Arabische parlementariërs, naar aanleiding van een islamridiculiserende film in naam van Europa en voor de hele wereld een knieval deed voor de islam, door impliciet voor censuur op het ridiculiseren van religieuze figuren (i.c. Mohammed) te pleiten. Om nog te zwijgen van de talloze voorbeelden van hoe de EU haar eigen (Sacharov)waarden uitholt, door onder andere kosten noch moeite te sparen om EU-critici te dwarsbomen.

De EU is geen systeem van de toekomst maar van het verleden; het verleden van de grote mislukte totalitaire experimenten. Wie pro Europa is, zoals het Vlaams Belang, moet tegen de(ze) EU en de euro zijn. Die zijn immers in strijd met het Vlaams-nationalisme, maar ook met de rechtsstaat, de democratie, Europese diversiteit, subsidiariteit en zelfbeschikking. ‘Soeverein kosmopolitisme’ is de toekomst. In Nederland beginnen naast de PVV ook steeds meer andere politieke partijen dat in te zien. In Vlaanderen is en blijft het Vlaams Belang echter de enige ware soevereiniteits- en vrijheidspartij.

De auteur, Sam van Rooy, is publicist, medewerker op het Vlaams Belang-studiecentrum, en medesamensteller en -auteur van ‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU’

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>