Soevereiniteit: Vlaanderen, vrij en onafhankelijk

Op woensdag 9 september 2015 hield Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker zijn eerste ‘state of the union’ in het Europees Parlement. Het thema van zijn rede was natuurlijk de vluchtelingencrisis, waarbij hij poneerde dat de lidstaten te weinig eenheid en solidariteit tonen bij deze crisis die Europa doormaakt. ‘Er is te weinig Unie in deze Europese Unie’, stelde Juncker. Het voorgelegde spreidingsplan voor deze asielzoekers zal dus verplicht uitgevoerd moeten worden, dik tegen de zin van enkele (Oost-)Europese landen. Koren op de molen van Guy Verhofstadt die op Junckers woorden reageerde met zijn reeds gekende pleidooi voor een grotere machtsoverdracht naar de Europese Unie. Deze vooruitzichten van beide EU-kopstukken kunnen wij NSV!’ers als volksnationalisten enkel op weerzin en protest onthalen. Het toekennen van het verblijfsrecht is voor ons een essentieel element van een staat.

Volk, word staat!

Voor de NSV! is het voornaamste leidmotief immers het idee van volksnationalisme dat streeft naar het samenvallen van de cultuurgemeenschap en de politieke natie. Wij gaan als volksnationalisten dus uit van het volk. Dit volk vormt een natie, en die natie moet de basis vormen van de bestuurlijke eenheid, de staat. Daarom zal de NSV! als Vlamingen ook altijd blijven streven naar het onverwijld uitroepen van een onafhankelijke Vlaamse staat. Daaruit volgend steunen wij dan ook de roep naar onafhankelijkheid die in bepaalde gebieden in Europa steeds luider aan het weerklinken is, men denke hierbij onder andere aan Catalonië, Baskenland, Schotland, etc. In dit opzicht zijn wij zeker tegenstanders van het staatsnationalisme, waarbij omgekeerd het belang van de staat primeert op dat van de volksgemeenschap. Volgens het staatsnationalisme zal de heersende volksgemeenschap vaak zijn cultuur opleggen aan andere volkeren binnen de natie, zoals gebeurd is na de zogenaamde Belgische revolutie, toen een elite van Franstaligen haar beleid wou opleggen aan het Vlaamse volk en bijvoorbeeld het Frans de omgangstaal moest en zou worden in het onderwijs, de rechtbank en het parlement.

Wat is een volk?

Nu is de grote hamvraag: wat is nu dat (Vlaamse) volk? Waaruit bestaat dat volk? Een eenduidige definitie geven van een volk ligt uiteraard moeilijk. Een volk bestaat immers uit een bepaald aantal min of meer duidelijk waarneembare kenmerken. Hierbij is taal zeker belangrijk, taal is voor de mens het communicatief middel bij uitstek. Immers, een ware dialoog ontstaat pas als men elkaars taal voldoende verstaat. Zodoende is in groeps- en natievorming taal een cruciaal sociaal medium, vandaar dat taal vaak een centrale positie inneemt in de identiteitsvorming. Daarom wordt nationale identiteit vaak gelinkt aan taal en is het bv. noodzakelijk dat je als Vlaming Nederlands kan spreken. Maar taal is hierbij niet het enige element. Verschillende theoretici (Johann Gottfried Herder, Wilhelm Heinrich Riehl,…) hebben aan volksidentiteit nog kenmerken verbonden zoals een gedeeld verleden, gelijklopende tradities, een geografisch gevestigd-zijn, een collectieve cultuur, enz. Een volk ontleent dus zijn identiteit aan zijn taal, aan zijn geschiedenis, aan een verbondenheid met zijn natuurlijk landschap en de algemene cultuur en waarden.

Dit zijn een aantal min of meer duidelijk te onderscheiden en waarneembare feiten, maar deze zijn ten eerste vrij statisch (een volk evolueert doorheen de geschiedenis), en ten tweede is tot een volk behoren ook deels iets puur subjectiefs. Naast het voldoen aan objectieve kenmerken moet je je vooral ook een volwaardig lid van de volksgemeenschap voelen. Het subjectieve aan het vormen en bestendigen van een volksgemeenschap is al voldoende beschreven door denkers als Benedict Andersson die spreekt over een volk als verbeelde gemeenschap. In concreto kan men stellen dat men naast de gedeelde kenmerken van een Vlaming te bezitten, men zich ook Vlaming moet voelen en zich ook identificeert als Vlaming. De belangrijkste uiting van dit zich verbonden voelen tot een volk is het betonen van solidariteit ten opzichte van je volksgenoten, een solidariteit die puur op de volksgemeenschap is gebaseerd.

Zonder identiteit, geen goed beleid

In onze visie is de strijd niet gestreden wanneer Vlaanderen effectief als onafhankelijk land op de wereldkaart staat. Voor de NSV! dient de toekomstige onafhankelijkheid van de Vlaamse staat dan ook een werkelijke on-afhankelijkheid te zijn in de zuiverste zin van het woord. In deze zin ijveren wij dan ook ten zeerste voor de ontmanteling van bepaalde supranationale organisaties die bevoegdheden die toebehoren aan de natiestaat usurperen en die in vele opzichten een beleid voeren dat tegengesteld is aan de Vlaamse belangen en deze van andere Europese volkeren. Men denke hierbij op politiek-economisch vlak aan de Europese Unie en op politiek-militair vlak aan de NAVO.

Wil dit zeggen dat Vlaanderen geïsoleerd zijn eigen ding moet doen als een eiland in de wereld? Streven wij van NSV! naar een volledige Vlaamse autarkie? Allerminst! Dit idee is praktisch niet haalbaar en vanuit ideologisch oogpunt niet wenselijk. Vlaanderen (en vele andere natiestaten in de wereld) kunnen het zich niet veroorloven iedere kwestie op zichzelf te regelen. Bepaalde bevoegdheden kunnen het beste worden overgeheveld naar een hoger, internationaal niveau. Wel zijn hieraan twee voorwaarden verbonden. Ten eerste is er het concept subsidiariteit, nl. dat alle bevoegdheden die op een lager niveau kunnen uitgevoerd worden, op dat niveau uitgevoerd moeten worden. Ten tweede moet tegenover ieder beleidsniveau een identiteit(sgevoel) staan: Identiteit en beleid moeten overeenstemmen om te kunnen spreken van samenleving omdat zoals reeds gezegd de solidariteit die noodzakelijk is voor een gemeenschappelijk beleid het beste werkt als deze een uiting is van identiteit. Zo niet, dan zullen particuliere belangen van de afzonderlijke natiestaten altijd tegenover elkaar komen te staan. Voorbeelden zijn legio van het feit dat te hoge beleidsniveaus zonder daaraan gekoppelde identiteitsbeleving voor fricties zorgen: zie de communautaire problemen van België, of de Europese Unie waarover Griekenland en Duitsland totaal verschillende socio-economische visies hebben. Ook met de huidige vluchtelingencrisis komen er weer grote verschillen tussen de lidstaten van de EU naar boven; Daar waar Duitsland de talrijke asielzoekers verwelkomt omdat deze een remedie zouden zijn tegen een dalende demografie en leger aan goedkope arbeiders betekenen voor de Duitse industrie, staan verschillende landen in Oost-Europa vooral om culturele en historische redenen vrij weigerachtig tegenover het opnemen van al te veel voornamelijk islamitische migranten.

Laat ons vanuit deze visie duidelijk stellen: wij zijn niet tegen Europa, het idee van Europese samenwerking, of een gedeelde Europese identiteit als een grootste gemene deler van de afzonderlijke volksidentiteiten in Europa. Men dient hierbij zeker voor ogen te houden dat Europa als idee zeker niet gelijk te stellen valt met de bureaucratische EU-moloch. Europa is enerzijds een werelddeel en anderzijds ook een beschavingsgemeenschap. Tegenwoordig wordt de term ‘Europa’ te pas en te onpas als synoniem gebruikt voor de problematische Europese Unie. De EU pleegt als het ware een ontvoering van Europa waarbij begrippen bewust door elkaar gegooid worden en de identiteit der Europese volkeren ondergraven wordt. Europa als beleidsniveau is in ons opzicht zeker zinvol voor beleidsdomeinen die geopolitiek gezien het best supranationaal worden aangepakt zoals energie, defensie en een economisch beleid naar buiten toe.

Dat een efficiënt beleid en het identiteitsgevoel binnen de gemeenschap waar dit beleid op wordt toegepast samenhangen, spreekt onzes inziens vanzelf. Zo zullen weinig mensen een probleem hebben met welvaartsverdeling binnen eenzelfde gemeenschap (met een gedeelde identiteit en taal). In Vlaanderen is immers de meest welvaren regio de zogenaamde Vlaamse ruit. Weinig inwoners uit die Vlaamse ruit zullen harde bezwaren maken tegenover het feit dat een deel van hun welvaart via de herverdeling door belastingen wordt gebruikt voor minder welvarende regio’s zoals bijvoorbeeld Limburg of de Kempen. Dit staat in schril contrast met de problemen binnen de Europese Unie waar de solidariteit tussen de welvarende Noord-Europese landen en de verlieslatende landen in Zuid-Europa sedert de verschillende eurocrisissen op barsten staat. En de huidige vluchtelingencrisis is deze vermeende solidariteit tussen de lidstaten thans enkel aan het uithollen. Vandaar dat we bij de overheveling van bevoegdheden van het nationale naar een supranationaal/Europees niveau altijd deze coherentie tussen identiteit en efficiënt beleid in acht moeten nemen en desgevallend moeten kiezen voor aangepaste structuur die ons termijnperspectief biedt.

Foto © Reporters

Dit artikel is geschreven door Dennis Bels in het kader van de campagne ‘De toekomst is van ons!’ van de Nationalistische Studentenvereniging (NSV).