Staat van ontbinding

Een overdaad aan lijkmetaforen, deze week, in de Belgische politiek. Het lijk van de fiscale hervorming zou dood geweest zijn. Maar nog niet begraven. Omdat niemand het wilde begraven, tot regeringspartij MR het dan toch deed. Oef. Zo zou niemand van de Vivaldipartijen verantwoordelijkheid moeten nemen voor de gevolgen van die hervorming. Een hervorming die eigenlijk niet eens verplicht werd door het regeerakkoord.

Een doorzichtig stukje theater. De echte gesprekken over de centen die ertoe doen, die vinden in het najaar plaats. Tijdens de begrotingsbesprekingen. Pas dan blijkt duidelijk hoeveel geld er te weinig is en waar het kan worden gehaald. Voor MR hoeft die deadline zelfs niet in het najaar te liggen: 31 december is ook goed. Dat is een half jaar voor de verkiezingen. Een aanvaardbare periode om pluimen op de hoed te kunnen steken. En de bevolking mee te delen dat er pluimen op de hoed zijn gestoken. En dan stemmen.

Spook

Neen, niemand had er de voorbije dagen baat bij om elf maanden voor de verkiezingen al tot een akkoord te komen. Iedereen in de regering zegt het: de regering kan niet vallen, want niemand wil dat ze valt. Iedereen is tot elkaar veroordeeld. Tot de stembusslag. De peilingen zijn immers voor niemand goed. De Parti Socialiste zou er nog het best uitkomen, klinkt het dan. Maar ook dat is niet zeker. Het communistische spook waart door Wallonië.

Dus is het aanmodderen. Voortkabbelen. Komt de vakantie. Komt het begin van het nieuwe politieke jaar. Komen de begrotingsbesprekingen. Die links en rechts tot nieuwe uitgaven zullen leiden. Zonder dat de fiscale druk voor velen noemenswaardig naar beneden zal gaan.

De rijken zullen betalen. Niet alleen in middelen. Ook in gesjeesde vergunningen, zoals de hoogtechnologische ethaankraker van Ineos in de Antwerpse haven. Een Vlaams dossier. Waar de nadruk niet ligt op fiscale druk, maar op milieudruk. Echt of gepercipieerd.

Iedereen betaalt

De middenklasse zal betalen. Niet alleen via belastingen, maar ook via vastgoed dat steeds duurder wordt om te verwerven, te renoveren en te onderhouden. Door duurdere consumptie. Waar tussen haakjes ook binnen de Vivaldiregering bijna niemand iets op tegen heeft.

De armen zullen betalen. Minder via belastingen. Maar wel via strenger wordende normen voor privévervoer, lage-emmissiezones en migratie die maar moeilijk een halt toegeroepen wordt in West-Europa.

Iedereen zal betalen. Met een economische groei van hoop en al een procent, hogere inflatie, afnemende productiviteit, stijgende burn-outs en de niet-gehoorde maatschappelijke schade van na de covidcrisis kan dat ook niet anders.

In 2024 zullen de V-partijen, als ze een meerderheid vormen, dit ook aan de burger moeten zeggen. De hemel beloven zal geen goede strategie blijken om mensen warm te maken voor Vlaamse onafhankelijkheid. Waardoor die Vlaamse onafhankelijkheid economisch niet meer zo aantrekkelijk dreigt te worden als eerder gedacht.

Soevereiniteit betaal je. Dat betekent niet dat ze onmogelijk is. Maar de jaren twintig en dertig van deze eeuw zullen moeilijk zijn. Er is meer nodig dan alleen maar discussie over centjes. Die zullen toch moeilijker te verkrijgen en te behouden zijn dan vroeger.

WEF

Godzijdank heeft de Vlaming gespaard voor moeilijkere tijden. Nu nog geloof in soevereiniteit. Een overtuiging die ook de jongere generaties een perspectief moet bieden dat meer is dan terugkijken op vroeger, de tijd dat ‘ze ons alles hebben afgepakt’.

Neen, makkelijk zal dat niet worden. Niets zegt immers dat het de Europese Unie niet echt menens is met de geplande collectieve verarming en verdere gedwongen massamigratie. Niets zegt dat het Wereld Economisch Forum niet echt wil dat u in privétijd elke dag slechts 15 minuten hoeft rond te lopen in uw directe omgeving, en daarmee basta.

Maar dingen kunnen snel veranderen. Niets is voor altijd. Andere mensen, toekomstige generaties, zullen zelf oplossingen bedenken voor de problemen die nu gecreëerd worden. Weg van België. Weg van het huidige Vlaanderen. Weg van de Europese Commissie van vandaag, en het Wereld Economisch Forum van gisteren.

Het lijk begraven

In crisisjaar 2008 publiceerde de Vlaamsgezinde sociaaldemocratische filosoof Peter De Graeve zijn (iets te moeilijke) werk Staat van ontbinding. Dat boek gaat over de democratische ontsporing van België. Staat bol van de lijkmetaforen. Het boek berust namelijk op de Oudgriekse tragedie Antigone, die het rottende lijk van haar broer Polynices wil begraven, maar dat niet mag van de overheid. Waarop ze het toch probeert.

Niets ergers dan een lijk in ontbinding dat niet begraven mag worden omdat de huidige machthebbers dat niet willen. Niets zwakker dan de huidige machthebbers die denken dat ze de begrafenis kunnen tegenhouden.