Taalwet in Brussel is waardeloos
Vlaamse politici medeschuldig voor illegale benoemingen
Molenbeek waar 0% van de benoeming bij het OCMW in orde was met de taalwet.
foto © Reporters / QUINET
De Taalwet in Brussel wordt niet nageleefd, al jaren niet, en het wordt alsmaar erger. Ook Vlaamse politici zijn medeverantwoordelijk.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementDe naleving van de taalwet door de Brusselse lokale besturen blijft zo goed als onbestaande. Dat blijkt uit een analyse die het Vlaams Belang maakte van het Taalrapport 2018 van de Brusselse vicegouverneur. Opnieuw is meer dan 95,5% van alle contractuele aanwervingen van Franstaligen bij de Brusselse OCMW’s in strijd met de taalwet.
Brussel staat wetsovertreding toe
Het is niet de eerste keer dat we dat hier op Doorbraak aanhalen. Integendeel, laat me enkel refereren naar vorig jaar in een vrije tribune van Dominiek Lootens (Vlaams Belang) of het diepgaand artikel over de zaak van Veerle Wouters en Hendrik Vuye (wie anders). Maar met even zoeken vind je artikels tot in 2013 en waarschijnlijk vroeger… Het zou volstaan die artikels van Lootens en Vuye & Wouters opnieuw te publiceren met enkel een aanpassing van de data. Hoe diep triest is dat eigenlijk?
De vraag is eerder of probleem binnen de huidige politieke structuur ooit opgelost zal geraken. Hoe kunnen politici en journalisten het in dit land normaal vinden dat het Brussels Gewest als toezichthoudende overheid bewust toelaat dat de (taal)wet in Brussel overtreden wordt? ‘De taalwet is van openbare orde en moet te allen tijde door de besturen worden toegepast.’ Schreven Vuye & Wouters op Doorbraak. En ze opperen daarbij dat de Vlamingen wat meer lef zouden tonen om aan de Franstalige Brusselaars duidelijk te zeggen: ‘jullie passen de taalwet niet toe te Brussel, wel dan passen wij de taalwet ook niet meer toe in de faciliteitengemeenten. Maar dit veronderstelt dat ook de Vlaamse regering geen “afwezige regering” is’.
Feiten
Even terug naar de steeds wederkerende feiten. Vlaams Belang Brussel ploos die uit, hun resultaten stemmen overeen met wat we dus al jaren zien. In 2018 werden in totaal 3.113 beslissingen onderworpen aan het taaltoezicht van de vicegouverneur. Daarvan waren er amper 673 of 21,62% in orde met de taalwetgeving. Dat wil zeggen dat ze over de juiste taalattesten beschikten voor hun functie. Opgesplitst echter merken we dat van alle beslissingen over Nederlandstaligen 53,62% in orde was met de taalwet, tegenover amper 18,51% van de beslissingen over Franstaligen.
Voornamelijk de Brusselse OCMW’s blijven hun voeten vegen aan de taalwet. Maar liefst 91,92% van alle dossiers ging in tegen de taalwet. Opgesplitst per taalrol was dat 70,5% van de Nederlandstalige en 92.88% van de Franstalige dossiers, met als absolute dieptepunt het feit dat 95.5% van alle contractuele aanwervingen van Franstaligen bij de OCMW’s niet conform was.
De cijfers van de illegale benoemingen en aanwervingen blijven dus op een historisch ‘hoogtepunt’. Vooral bij de OCMW’s (in 2018 91,92%) bedroeg dit cijfer 5 jaar geleden (2013) nog 82,98%.
100% illegaal
Slechtste leerling van de Brusselse klas is Sint-Jans-Molenbeek. In 2018 waren er bij de gemeente 9 aanwervingen/benoemingen van Franstaligen en geen enkele van Nederlandstaligen. Van die 9 was er geen enkele (0%!) in orde met de taalwet. Bij het OCMW van Sint-Jans-Molenbeek was er welgeteld 1 aanwerving/benoeming van een Nederlandstalige (een stagiair dan nog) tegenover 121 Franstaligen.
Van de 113 Franstalige contractuelen was er opnieuw 0% in orde met de taalwet. Maar ook het OCMW van Brussel-stad slaagde er in 2018 in om van de 174 contractuele aanwervingen en benoemingen er geen enkele conform de taalwet gedaan te hebben. Ook de gemeentes Ganshoren (0 op 57) en Sint-Agatha-Berchem (0 op 41) behoren tot de zwaarst gebuisden.
De politieke verantwoordelijkheid voor dit verhaal ligt ten eerste bij de 19 Brusselse gemeentes en OCMW’s. Maar zij kunnen enkel 100% illegaal benoemen omdat ze zich gedekt weten door de toezichthoudende Brusselse regering en het Verenigde College van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie. Zowel Vuye & Wouters als Vlaams Belang wijzen op de mogelijkheden die minister van Binnenlandse Zaken in 2018 (Jan Jambon, N-VA) had. Jambon zelf heeft dat altijd ontkent.
Noch de Brusselse regering noch het College van de GGC hebben in 2018 ook maar één schorsing door de vicegouverneur omgezet in een vernietiging. Voor u naar de Franstaligen kijkt, besef dan dat er ook Vlamingen in de Brusselse regering zitten. Ook voor de Open VLD en de CD&V is de taalwet in Brussel dus niets waard.
Parlementaire actie
Barbara Pas (Kamer) en Dominiek Lootens (Brussels Parlement) zullen hierover in de Federale Kamer van Volksvertegenwoordigers en in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement en de VVGGC hierover interpelleren!
De beide parlementsleden van het Vlaams Belang hebben een concreet voorstel: ‘Concreet eist het Vlaams Belang dat de vernietigingsbevoegdheid van aanwervingen en benoemingen in handen komt van de Brusselse vicegouverneur, en dat er zware sancties zouden worden opgelegd aan die Brusselse gemeenten en OCMW’s (Elsene, Sint-Lambrechts-Woluwe, Koekelberg, Brussel-stad) die blijven weigeren om hun beslissingen en verdelingen per taalrol ter controle door te zenden naar de vicegouverneur.’
We leven in een democratische rechtstaat. Parlementen kunnen wetten veranderen, maar regeringen kunnen niet zomaar beslissen om wetten niet na te leven of bewuste overtredingen niet te bestraffen omdat hen dat politiek zo uitkomt.
Hopelijk schrijven we volgend jaar een ander artikel…
Categorieën |
---|
Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.
We konden de voorbije week kennismaken met de PS-staat in al zijn glorie: failliete Waalse steden, cliëntelisme en uitdeelpolitiek in Anderlecht.
Yukio Mishima wijdde zijn schrijversleven aan het in ere houden van Japanse tradities tegen de amerikanisering van het land in. Hij vond zichzelf daarin mislukt en trok daaruit de uiterste conclusie.