Tegen Vlaamse dominantie

Waalse regionalistische partijen zijn van alle tijden. Toen de Vlaamse Beweging nog moest ontplooien en Nederlands nog Nederduytsch heette, waren er al overtuigde wallinganten. De Waalse Beweging mag in eerste instantie wel een reactie zijn op de georganiseerde Vlaamse Beweging en de taalwetten die langzaam maar zeker Vlaanderen en Wallonië eentalig maakten, er is ook altijd een emancipatorische beweging geweest. Federalisme is zelfs een eis die vroeger en breder in het zuiden van het land werd gedragen dan in het Nederlandstalige gedeelte. Slechts één Waalse regionalistische partij had ooit succes: de Rassemblement Wallon (RW), die al dan niet in alliantie met het Brusselse FDF deel uitmaakte van regeringen, onderhandelde met de Volksunie en mee het federalisme op de agenda plaatste. Dat Rassemblement (1968) was in feite een groepering van oudere wallingantische partijen, uit verschillende Waalse streken en steden, en met verschillende levensbeschouwelijke invalshoeken. De belangrijkste – met zelfs twee Kamerleden – was de Parti Wallon (1965). Deze affiche uit 1965 laat niets aan de verbeelding over. Loskomen van het Vlaamse juk, van de Vlaamse meerderheid. Elk gewest zijn autonomie. Het RW is ondertussen haast volledig van de kaart verdwenen. Her en der zijn er nog restanten. Maar electorale brokken maken die rest- en vervolgpartijen niet. (KDr.)