Theresa ‘Up Yours’ May

Ik moet eerlijk bekennen dat ik graag wijlen Jean Barker of barones Trumpington had genomineerd tot persoonlijkheid van het jaar. Deze sigaar rokende edeldame van 96 jaar had pit. Als jong meisje kraakte ze mee de enigmacode in Bletchley Park. Ze voerde later campagne voor vrouwenrechten. De barones durfde als een van de weinigen voluit haar mening zeggen tegen premier Margaret Thatcher. Maar Trumpingtons enige opvallende feit in het voorbije jaar was dat ze stierf. Mijn alternatief heet Theresa May.

Ham sandwich

Ze is in niks vergelijkbaar met de oude barones. De premier is enorm gesteld op haar privéleven. Ze leeft alleszins niet ‘the high life’ zoals barones Trumpington destijds. Ze kan dat ook niet. Ze lijdt aan type 1 diabetes. ‘Soms staat ze wel drie uur aan een stuk het parlement te woord. Je verwacht dat ze dan op zijn minst een broodje met ham bij zich heeft’, vertelt de ervaren parlementair Frank Field nogal verbaasd aan een Brits weekblad.

Dancing Queen

Theresa Brasier is dochter van een anglicaanse dominee. Als jonge vrouw verloor ze in 1981 haar ouders op korte tijd. Haar vader stierf in een auto-ongeluk. Enkele maanden later overleed haar moeder aan MS. Vanaf dat ogenblik werd Philip May haar enige steun en toeverlaat. Ze leerden elkaar kennen aan de universiteit van Oxford in de late jaren 70. Niemand minder dan Benazir Bhutto, de latere premier van Pakistan, introduceerde het tweetal aan elkaar. Dat gebeurde op een Conservative Party Disco. Theresa May hield altijd al van dansen. In het gerenommeerde radioprogramma Desert Island Discs (BBC Radio 4) koos ze voor ‘Dancing Queen’ van ABBA als een van haar favoriete platen.

Her own bloody difficult woman

‘A bloody difficult woman!’, zo omschreef oud-minister Ken Clarke premier May. De dame is alvast heel standvastig. Niet in haar overtuigingen, maar in haar overeind blijven. Theresa May staat genoteerd als de langst dienende minister van Binnenlandse Zaken sinds de Tweede Wereldoorlog. Ministers kwamen en gingen onder David Cameron, maar Theresa May bleef op post. In 2015 zag de toenmalige premier in haar een mogelijke opvolger. In zijn lijstje kandidaten noemde hij ook nog de minister van Financiën George Osborne en de Londense burgemeester Boris Johnson. De eerste verdween uit de politiek en de laatste is vandaag een backbencher. Beiden zijn ze om verschillende redenen grote critici van Prime Minister May.

Theresa May is ‘her own woman’. Ze sprak zich in de brexitcampagne uit voor ‘Remain’, maar werd in januari 2016 nog getipt als kandidaat-leider van de Leave-campagne.

Harry De Paepe | Doorbraak.be

printscreen: The Telegraph, 5 januari 2016

En dit typeert Theresa May nog het meeste. Pas in april 2016 sprak ze zich uit tegen een brexit, zij het in voorzichtige termen. Die onduidelijke houding – is ze nu eurosceptisch of niet? – leverde haar na de brexitbeslissing van de kiezer in juni 2016 het al lang geambieerde premierschap op.

The Maybot

Premier May is geen sterke leider. Ze poseerde als een sterke leider. De ‘Brexit means Brexit’-uitspraak leverde haar de adoratie op van velen. ‘Dit is een dame die weet wat ze doet’, kirde men. Op het conservatieve partijcongres van 2016 durfde niemand tegen haar ingaan toen ze zowat alle economisch rechtse principes van de Tory’s de deur wees. ‘Strong and stable leadership’ luidde de slogan toen ze onverwacht de kiezer uitnodigde om haar positie te versterken voor de onderhandelingen met de EU. Maar die kiezer werd geconfronteerd met een twijfelende leider die steeds dezelfde dingen zei. Hoe de vraag ook luidde. Het leverde de premier de bijnaam ‘the Maybot’ op. Haar ‘privateness’ en onvermogen om medeleven te tonen tijdens de Grenfellbrand deden haar helemaal van het voetstuk duikelen. De emotieloosheid van de Britten is niet meer van deze tijd, mocht Theresa May ondervinden.

Zodra de kiesresultaten een overwinningsnederlaag aankondigden – de regeringspartij groeide in aantal kiezers, maar verloor zetels omdat Labour ook groeide – viel ‘the Maybot’ plat. Volgens insiders was opnieuw echtgenoot Philip haar enige steun en toeverlaat. Hij hielp haar door een ernstige vertrouwenscrisis. Maar, de tweede vrouwelijke premier in de Britse geschiedenis is koppig en een doorzetter. Hoeveel tegenslagen kan een politicus verwerken vooraleer hij of zij afgeschreven wordt? Theresa May verzet daarin de bakens. Van haar overeenkomst met de Noord-Ierse DUP om in het Lagerhuis een meerderheid te behouden tot het ontslag van de ministers en partijtoppers David Davis en Boris Johnson, de dame verpinkt niet.

Belaagd, maar koppig

Theresa May voert politiek oorlog op vele fronten. In het Lagerhuis tegen Jeremy Corbyn van Labour. Een populaire linkse oppositieleider die gewantrouwd wordt door vele leden in zijn eigen fractie. Hij zou haar ‘a stupid woman’ hebben genoemd. Wat hij ontkent.

In Brussel tegen de Europese Unie die geen duimbreed toegeeft om May – al was het voor de vorm – een mooi akkoord te geven. In haar eigen partij waar de groep tegenstanders groeit. Dat bewees de recentste vertrouwensstemming. En dan zijn er nog de gevechten met de bokkige DUP en de immer scherpe Schotse nationalisten. Keer op keer staat Theresa May recht en gaat ze de strijd aan.

De eerder geciteerde Labour parlementair Frank Field omschreef het zo:’Ik heb nog nooit een premier geweten die zo onder vuur ligt in de eigen partij. Ze gooien de meest vreselijke dingen naar haar kop. En dan antwoordt May hen alsof ze informeren hoe het weer eruit ziet.’ In die zin lijkt de Britse premier dan toch meer op barones Trumpington dan je zou vermoeden. De barones gaf ooit een collega in het Hogerhuis een ‘up yours’ – de Britse variant van de middelvinger – toen hij haar kritiseerde. Het feit dat Theresa May er nog steeds staat als premier is een dikke ‘up yours’ naar haar critici.

De plicht eerst

Volgens verschillende bronnen wordt ze gedreven door een principe dat in deze tijd niet meer zo populair is. Het heet plichtsbesef. Een principe dat ze van haar ouders meekreeg. Theresa May ziet het als haar plicht om deze brexitrit uit te zitten. Zodra die wilde rollercoaster voorbij is, stapt ze op als premier. Althans, dat belooft ze. Ze is en blijft een politica, dus hoort het breken van beloftes uitgebreid tot haar parcours. Ze ging bijvoorbeeld nooit plotse verkiezingen uitschrijven.

Echter, omwille van die koppigheid, haar doorzettingsvermogen en vooral omwille van haar ‘sense of duty’ nomineer ik Theresa May tot persoonlijkheid van het jaar.

U kan hier stemmen voor de Doorbraak persoon van het het jaar.