Tien redenen om Tory te blijven

Tim Montgomerie is gewezen redacteur van de conservatieve krant The Times en stichter van ConservativeHome, een opiniesite die de actualiteit becommentarieert met een sociaalconservatieve bril. Hij wordt gerekend tot de belangrijkste conservatieve stemmen van de voorbije twee decennia. Als hij spreekt, luistert Tory England.

In een veel becommentarieerd opiniestuk twaalf dagen terug, legt hij uit waarom hij Conservatief blijft, ook al neigt hij naar Ukip. Oscar Wilde mocht dan wel vooropstellen dat hij zich tegen alles kon verzetten behalve verleiding. Hoe groot de Ukip-verleiding ook is, de rechtse Montgomerie blijft trouw aan zijn partij. Daar heeft hij tien redenen voor. Redenen die de verhouding tussen de Conservative Party en Ukip scherpstellen. En ons een ander inzicht biedt in de zielenroerselen van Nigel Farages partij.

Toch heeft Montgomerie ook kritiek op zijn partij. Ze is niet democratisch genoeg, te kleinstedelijk, niet uitgesproken genoeg wat de EU betreft, en te lauw op het vlak van klimaatsveranderingpolitiek. Hij beseft ook dat vele Ukip-kiezers niet de racisten zijn waarvoor ze worden uitgescholden. Ze zijn vaak slachtoffer van de economische crisis en liggen wakker van de toekomst van het VK. Terecht, vindt de opiniemaker, maar niet voldoende om de overstap te wagen, zelfs niet nu twee Tory parlementsleden verkasten naar de anti-EU-partij. hoe anti-EU Montgomerie ook is, maar hij is niet de enige in zijn Conservatieve partij. Hij spiegelt zich daartoe aan het Europees Parlementslid Dan (Daniel) Hannan.

10 redenen dus om te blijven waar hij zit.

1 UKIP is de beste reden om géén referendum te krijgen over de EU-uitstap. David Cameron heeft in 2016 een referendum beloofd. Stem je voor UKIP, is de kans groot dat de Tories het onderspit moeten delven voor Labour. Als die partij de grootste wordt, krijgt het VK een socialistische regering. En géén referendum. Met de Tories krijg je dat referendum wél.

2 UKIP mag dan wel de mond vol hebben van de economische crisis en migratie en dat de laagste inkomens daar het grootste slachtoffer van zijn. Maar met de fiscale voorstellen van de partij, worden vooral de rijken rijker en de armen amper geholpen. 

3 UKIP is een verdeelde partij. Zelfs het Volksfront van Judea is coherenter – de satirische bevrijdingsorganisatie in de Monty Python-film The LIfe of Brian – is het toonbeeld van verdeeldheid, tot in het absurde toe. Elk parlementslid heeft een eigen opinie. Een partijlijn is er niet echt. Slechts één standpunt verenigt alle leden: ze zijn tégen de EU.

4 UKIP is een partij van amateurs. Iedereen doet en zegt maar wat. Zelfs partijleider Nigel Farage omschreef het eigen partijmanifest als ‘drivel’ (‘onnozele praat’).

5 UKIP is onaf. Ooit in de markt gezet als een libertarische niet-racistische partij, focust ze vandaag vooral op immigratie. Door zich tegen het homohuwelijk af te zetten, is de partij eerder conservatief dan libertarisch. En door te hengelen naar kiezers van Labour, zal de partij sociaaleconomisch links worden eerder dan conservatief. Nu al wil ze niet raken aan de NHS (Britse sociale zekerheid) ook al dringen zich daar hervormingen en besparingen op. Maar een oppositiepartij kan natuurlijk gedeien bij tegengestelde standpunten.

6 UKIP heeft geen langetermijnpolitiek, en al zeker niet op economisch vlak. De partij heeft geen plan om het arme noorden er bovenop te helpen, de staatsschuld te saneren of de sociale zekerheid te hervormen. Ook al vragen de huidige tijden harde maatregelen, de partij maakt helemaal geen sociaaleconomische keuzes.

7 UKIP is een isolationistische partij. Ze loopt niet hoog op met de NAVO, wil niet deelnemen aan de anti-IS-acties in Syrië en Irak, en geen penny besteden aan ontwikkelingssamenwerking. Niet echt de houding van een groot Brittannië, stelt Montgomerie; de partij verdient eerder de stempel van ‘klein Engeland’.

8 UKIP is opportunistisch. Tegen homohuwelijk, maar zonder alternatief plan voor bijvoorbeeld consolidatie van gezinnen. De partij surft op golven van onbehagen, van welke richting die ook komen.

9 UKIP is ondemocratisch. Slechts één iemand beslist, dat is Nigel Farage. Niemand anders heeft inspraak.

10 UKIP is een pessimistische partij, net nu het land meer nood heeft aan optimisme om de crisis aan te gaan, het noorden herop te bouwen, het Westen terug een gezicht te geven … ‘Geen enkele natie kan vooruitgaan met pessimisme in de brandstoftank.’

Natuurlijk kun je met die argumenten niet enkele wijfelende Tory stemmer overhalen bij de moederpartij te blijven. Daar is Montgomerie zich ook van bewust. Na een herverkiezing van Cameron zal hij na een halve termijn moeten opstappen om het leiderschap aan – terug – een sociaalconservatief te geven. Iemand die – naar de woorden van Winston Churchill – gigantische opportuniteiten biedt om op te klimmen (sociale mobiliteit) en tegelijk een vangnet geeft aan wie het nodig heeft (sociale zekerheid). Iemand die patriotten aanspreekt, en ook de lagere klassen die hun land en volk terug willen opkrikken uit de crisis en het pessimisme – zoals Margaret Thatcher eerder voordeed. Daarbij moeten de Tories terug een wervend programma hebben. Met een duidelijke keuze uit de EU te stappen, het noorden te heroveren, de grote steden en dus ook de culturele minderheden. Meer ‘poeier’, minder pragmatisme. Een partij die na de verkiezingen de verzoenende hand reikt aan de eerlijke kiezers van Ukip om ‘eurosceptisch centrumrechts terug aan elkaar te haken’. 

David Cameron is hem te braaf, te centrum, te pragmatisch. Meer duidelijkheid en meer panache heeft de partij en haar leiderschap nodig. Zonder de naam expliciet te noemen, zet de invloedrijke opiniemaker de deur op een kier voor de populaire Boris Johnson, nu burgemeester van Londen, die eerder al verklaarde ook naar het parlement in Westminster te willen bij de volgende verkiezingen in mei. Die heeft zich, net als Montgomerie, al kritisch uitgelaten over de zwakke, flauwe partijmanagement en partijstrategie.

Met het veel gelezen en becommentarieerde artikel heeft Montgomerie zich nog maar eens op de kaart gezet. Stak de nek uit om decente rechtse Tory’s te behoeden voor een Ukip-overstap. En solliciteerde hij openlijk voor een zitje in het kabinet van de volgende premier. En dat moet (terug) een echte Conservatief zijn, zonder twijfel.

Foto: Wikimedia Commons