Thuis bij de troela’s van IS

Hoe komt het dat wij aandacht besteden aan de teruggekeerde troela’s van IS, terwijl we niets horen over het luchthavenpersoneel dat twee jaar geleden het doelwit was van een aanslag? Een aanklacht van Pinar Akbas over de soap Thuis, onoprechte humanisten en een gefaald systeem.

Syrië. Plots duikt er een jonge blonde vrouw op, zonder hoofddoek. Drie jaar geleden was ze een fanatieke Thuis-kijker. Vandaag zit ze in een gevangeniskamp te wachten tot de Belgische autoriteiten haar komen redden. Eerder dan aan haar eigen lot denkt ze nu aan het lot van haar kinderen. Je verwacht het niet in het stoffige kamp met zijn tenten en ijzeren hekken omgeven door prikkeldraad. Ze zegt dat het niet haar ideologie is. Dat ze gewoon haar man heeft gevolgd naar een plaats waar de grootste gruweldaden van de 21^ste eeuw hebben plaatsgevonden. Ook de twee schoonzussen, die door reporter Rudi Vranckx worden geïnterviewd, zeggen dat ze op een zwak moment er terug ingeluisd zijn.

Zonder schaamrood

We zien mondige vrouwen die hun problemen in onze landstalen kunnen uitleggen. We zien gesluierde vrouwen zonder het schaamrood op de wangen weer de hulp inroepen van de Belgische autoriteiten. Jarenlang hebben ze genoten van de voordelen van de liberale rechtsstaat, maar het kalifaat klonk aantrekkelijker. Ik vermeld de liberale rechtsstaat, want het zijn net deze mensen die minachtend over onze rechtsstaat hebben gesproken en hebben gedroomd van een leven in het kalifaat die zich opnieuw beroepen op onze wetten.

Menselijke broedfabrieken

Want het systeem had gefaald volgens een IS-weduwe. Ze was na een eerste contact met het Belgisch deradicaliseringsbeleid teruggekeerd naar Syrië omdat het voor iedere moslim een plicht is om mee te werken aan het kalifaat. Even eng als deze stelling zijn de namen van hun kinderen die ze ‘strijder’ en ‘martelaar’ hebben genoemd. Alles is eng aan deze vrouwen. Hun zorgvuldig gekozen woorden die medelijden en empathie moeten opwekken bij de kijker thuis, hun smekende blikken, hun geveinsde nostalgie. Hun heimwee naar Vlaamse series en hun emotionele chantage: de kinderen.

Dit zijn geen moeders maar menselijke broedfabrieken die op commando van religieuze leiders zoals Erdogan onschuldige kinderen op de wereld zetten om de invloed van de islam op het Europees continent te vergroten. Zwakke vrouwen, die niet weten hoe ze op hun eigen benen moeten staan. Die zich verschuilen achter een man, een ideologie, een gruwel om geen verantwoordelijkheden te nemen en de plichten van een samenleving te ontlopen.

Vertrouwensbreuk

Wat zijn die plichten? Het gaat om een volwaardige burger zijn met kennis van de waarden en normen van een westerse samenleving die werkt en/of zich inzet voor de maatschappij. Het gaat om je rechten kennen, dat is geen probleem, want de liberale rechtsstaat weet u wel. Maar wanneer we ze wijzen op hun plichten zijn het hulpeloze vrouwen die één fout, excuseer, twee fouten hebben gemaakt. De vertrouwensbreuk die momenteel gaapt tussen Vlaanderen en deze vrouwen is immens. En toch slaagt die liberale rechtsstaat erin om hun vijf miezerige jaren gevangenisstraf te geven voor deelname aan terroristische activiteiten in de week van de herdenking van de aanslagen op de luchthaven op 22 maart.

Hoe komt het dat wij aandacht besteden aan deze criminelen, maar dat wij niet eens horen hoe het met het personeel op de luchthaven gaat sinds de aanslagen? Hoe komt het dat we hier de deradicaliseringsexperts niet horen maar wel deze vrouwen?

Netjes verontwaardigd

Wanneer mensen mij aanspreken over het lot van die kinderen voel ik niks. Ik ben onverschillig tegenover ze. Want Aylan was nog maar drie toen zijn lichaampje aanspoelde op een toeristische strand in Turkije. We waren allemaal netjes verontwaardigd (zoals het hoort omdat het hier over mensen gaat) omdat de wereld niks deed aan de terreur in Syrië. De Yezidi-vrouwen werden mishandeld en verkracht door de mannen van deze IS-troela’s. En toch vonden België en Nederland het belangrijker om Belgische IS-strijders terug naar hier te halen. Bij de deradicaliseringsprojecten die we ze aanboden, lachten diezelfde monsters ons in ons gezicht uit.

Doofstomme overheid

Het systeem heeft gefaald. Ik zeg het al jaren en nu zegt die IS-weduwe het ook. De desinteresse en de doofstomme houding van de Vlaamse overheid zijn medebepalend geweest in het voeden van deze arrogantie. Ik word gevloerd met artikels in het wetboek over de rechten van een persoon die zich schuldig heeft gemaakt aan criminele feiten. Ik word aangesproken op mijn empathisch vermogen en moet mij in de plaats van die monsters plaatsen, toch op zijn minst denken aan de kinderen. Ik mag niet kritisch zijn over hun religie, ik mag geen vragen stellen over hun intenties. Noch mag ik als burger mijn bezorgdheid uiten over de samenleving die gepolariseerd word door links en rechts, moslims en niet-moslims.

Eén front

We moeten als één front zorgen dat die IS-weduwes terug naar België komen en hun straf van vijf jaar uitzitten. Na vijf jaar komen die vrouwen vrij en moeten ze deelnemen aan een maatschappij die mijlenver staat van hun eigen wereldbeeld. De kinderen zijn volledig getraumatiseerd door de beslissingen van hun ouders en hebben extra begeleiding nodig. De verwachtingen zijn hoog. Maar wat mogen wij als medeburgers terugverwachten van deze mensen? Heeft iemand dat al geformuleerd eigenlijk?

Onoprechte humanisten

Bart De Wever zei naar verluidt dat er meer problemen waren bij moslims dan bij joden. De hypocrisie van links Vlaanderen trad daarop weer eens naar voren. Wanneer je het volledige artikel in De Zondag leest ontdek je een genuanceerde BDW. En hij is duidelijk: niet de islam is het probleem. De eis en de opdringerige houding van de moslims om hun religie een representatieve plaats te geven in de publieke ruimte is een probleem. Dit is het resultaat van de vrijheid van godsdienst die door de onoprechte humanisten in onze strotten werd geduwd. Wanneer we geconfronteerd worden met de actuele problemen verschuilen de zogezegde humanisten zich achter het wetboek. Dat wordt door de overgrote meerderheid van de moslims nog niet eens erkend.

De sharia staat boven de wet, zeggen ze. De wet heeft die monsters vijf jaar gegeven. De Yezidi-vrouwen hebben levenslang. Het lichaampje van Aylan blijft nog altijd op mijn netvlies gebrand. Blijf maar lekker daar in je hellhole met je kinderen. De serie Thuis kan je ook online volgen….