Twee culturen, weinig Belgen
Even snel
De betreurde Jan Hoet deed velen in een belgicistische kramp schieten. Net als vele andere kunstenaars – zeg maar Überculturo’s – was wijlen de grote kunstminnaar in tegenstelling tot zijn voorgangers geen minnaar van de Vlaamse autonomie.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnement‘Tenzij om langs de Vlaamse kassa te passeren,’ hoor ik velen denken. De Tuy- en Hertmansen in dit ondermaanse zullen zelden – en zelfs dat is vaak – de neus ophalen voor de Vlaamse subsidiekraan. Maar schelden op dat Vlaanderen, u weet wel, die morzel gronds onder uw kerktoren, daar zijn deze -mensen als de beste in. En ze staan niet alleen, daar zijn ook Delvoye of dierenvriend Fabre. Maar of dat van de onderlinge peer pressure afhangt, laten we in het midden. Ooit maakt een politicoloog of socioloog in spe daar wel een masterproef over. Daar ben ik wel gerust in.
Bij het heengaan van Jan Hoet – over wiens kunstkennis en -ontplooiing wij nu eens niét cynisch noch sarcastisch willen doen – past het stil te staan bij de perceptie van de man. Boven én onder de taalgrens. Of neen, schrap dat laatste maar. Amper een Franstalige, Waalse of Picardische haan die er naar kraaide, geen dito kat die er van wakker lag.
Vlaamse kranten – vooral de kranten uit Groot-Bijgaarden en Kobbegem, en veel andere hebben we niet (meer) – beconcurreerden elkaar met grote foto’s, interviews en getuigenissen. Om over de extra bijlagen te zwijgen. De persen draaiden dubbel. De een zijn dood …
En aan de andere kant van de taalgrens? In het zuiden van het land? Hoogstens een klein berichtje in de zijkolommen van papieren en digitale periodieken. Soir, de Libre of RTBf vinden het overlijden van de kunstpaus amper het nieuws waard. De Franstalig(-Brusselse) media beperkten zich tot een Belga-berichtje.
De taalgrens is dus duidelijk een cultuurgrens, een kunstgrens, een mediagrens. Peter Vandermeersch schreef het al in 2009, en wie zijn wij om de hoofdredacteur van NRC tegen te spreken? Maar laat dat niemand tegenhouden om verder de Belgische loftrompet te schallen. Noch het zonlicht te erkennen.
Foto: © Reporters
| Categorieën |
|---|
Katrien Wolfs (1976) is het pseudoniem van een historica, docente geschiedenis, militant atheïste en femme fatale, niet noodzakelijk in die volgorde.
U dacht dat Wikipedia een objectieve en neutrale webencyclopedie was?
Het Rwandaplan is sinds donderdagmiddag officieel de Britse wet. Wat moet dat kosten? En hoe gaat dat dan?
