Twee keer twee oproepingsbrieven

Plaats van het gebeuren: de zes Vlaamse faciliteiten gemeenten, die van Micha Mara! Met nog altijd het Nederlands als voertaal en taalfaciliteiten voor de anderstalige inwoners van de gemeente. Voor wie het niet meer weet: het resultaat van een Belgische afspraak uit de jaren zestig van de vorige eeuw rond de ‘definitieve’ vastlegging van de taalgrens. Een taalakkoord waar die ‘anderstaligen’ zich tot vandaag niet willen bij neerleggen.

Twee keer twee

Twee keer twee voor twee dezelfde kiezers in dezelfde gemeente. Telkens dezelfde boodschap, één keer de kiezer toegestuurd door de provinciegouverneur, één keer vanwege de eigen gemeente volgens wie de provinciale boodschap onwettelijk was. Die kwam er nochtans in opdracht van de bevoegde Vlaamse minister. Zij wilde één Nederlandstalige oproepingsbrief voor elke kiezer, alleen in het Nederlands. Wie toch een Franstalige brief wilde, moest die op het gemeentehuis gaan vragen. Simpel als pompwater, maar dat was buiten de zes faciliteiten gerekend. Zij keerden samen de Vlaamse minister eensgezind de rug toe, bestelden een extra lading brieven, verdeelden die volgens een door henzelf opgestelde taalrol. Zo’n taalrol mag niet, maar die is er dus toch.

Heel veel drukte om niets? De Vlaamse overheid vond het alvast niet de moeite om het gemeentelijk faciliteiteninitiatief minstens met woorden te veroordelen. Integendeel, Vlaamse zure oprispingen werden vakkundig in de kiem gesmoord. Om de Franstaligen niet al te zenuwachtig te maken.

En toch?

Het taalakkoord van midden de vorige eeuw is vandaag nog altijd wat het ooit was. Een half dozijn staatshervormingen later zijn de Franssprekende ‘anderstaligen’ er nog altijd niet in geslaagd dat historisch akkoord ongedaan te maken. Terwijl onder onze ogen het Vlaams zijn van deze Vlaamse gemeenten wordt ondergraven. Algemene tweetaligheid, zo wordt dat nu  omschreven. En dat niet alleen binnen de zes faciliteitengemeenten maar ook daarbuiten.

Met steeds meer aandrang wordt vanuit het ruim denkend Vlaanderen aangedrongen op wat meer Vlaamse welwillendheid. Men wil maar niet begrijpen dat wonen tussen Serviërs en Montenegrijnen, Letten en Schotten, Turken en Chinezen en nog anderen die terecht hun moedertaal willen spreken, niet vanzelfsprekend is. Van faciliteiten hebben de nieuwkomers  in deze Franssprekende Vlaamse gemeente nog nooit gehoord. De plaatselijke autochtone Franstaligen des te meer. Geen nood, met plaatselijke Vlaamse medewerking maken zij  van de zes van Micha Mara tweetalige gemeenten. Op papier tenminste want zij spreken immers altijd en overal Frans. Of daar nu al dan niet ‘Belgische’ afspraken komen bij kijken, dat is hun zorg niet. Dat is wel hun blijvende ergernis.

Belgium!

Ze kregen  trouwens al wetenschappelijke argumenten aangereikt om eindelijk komaf te maken met die faciliteiten uit de Belgische prehistorie. De zes stilzwijgend bij Brussel voegen, een gewest dat wordt omgedoopt tot een volwaardig vierde maar drietalig  gewest. Fictie? Lees dan alvast  het 6de hoofdstuk van Belgium, een utopie voor onze tijd van  Philippe Van Parijs. Je mag de eerste hoofdstukken voorlopig laten voor wat ze zijn en beginnen bij bladzijde 151 en volgenden.

Is dat teveel moeite? Het zij dan zo. Alleen dan niet verschrikt opkijken als die ‘wetenschappelijke’ suggestie straks op tafel ligt voor een eerste gesprek over Belgium een utopie…. Let op: het is Belgium in het Engels! Straks de derde Belgische taal.