Uitspraken tussen neus en lippen 10

De bekommernis om de openbare financiën komt van één kant (1)

Ineens stond de pers er vol van: jaren na hun vertrek hebben de ex-ministers, waarvan er sommige toch wel héél kort in functie geweest zijn, nog het genot van door de staat betaalde medewerkers. Dat kost de belastingbetaler op dit ogenblik 26 voltijds equivalenten a rato van 110 000 euro per kop per jaar. Wie is er sterk in hoofdrekenen? Alvast onze Franstalige landgenoten niet, want het zijn blijkbaar alleen maar de Vlaamse partijen (liet De Standaard  van 4 november, die het verhaal als eerste uitbracht op zijn voorpagina, terloops weten) die dit gunstregime willen afschaffen. Dat is begrijpelijk, want zuinig staatsbeheer is een exclusief voor het noordelijke deel van het land (alleen Vlaanderen voelt zich verantwoordelijk voor het financieel rechthouden van België).

Maar, stelde Eric Dor, de (Belgische) Directeur Economische Studies aan de IESEG School of Management te Lille/Rijsel op de website van de Libre  van 9 november, de transferts zijn verdedigbaar omdat ze niet abnormaal hoog liggen – welhaast iedere westerse natie heeft immers zijn armere regio’s. Dat zal wel zo zijn, maar hij gebruikt een curieus argument om Vlaanderen ertoe over te halen om de huidige situatie te laten voortbestaan: ooit zouden de geldstromen weleens in de andere richting kunnen gaan vloeien (wel geeft hij zelf toe dat dit niet voor morgen gaat zijn). Maar we weten allemaal: mocht de solidariteit over 500 jaar de andere richting beginnen stromen, je zou verschieten hoe snel onze Waalse vrienden dan de splitsing van onze sociale zekerheid zullen omarmen.

De bekommernis om de openbare financiën komt van één kant (2)

De alarmerende berichten die elk denkbaar persorgaan (N/F) de wereld instuurde over het koninklijke onderhoud met de toenmalige preformateurs Bourgeois (N-VA) en Demotte (PS) op 4 november liggen in dezelfde lijn. Enigszins lapidair werd de gordiaanse knoop als volgt voorgesteld: de N-VA wil delen van de sociale zekerheid defederaliseren, en de PS eist een veralgemeend minimumpensioen van 1500 euro (te koppelen aan een verlaging van de pensioenleeftijd).

Logischerwijze zou op dit vlak een compromis kinderspel moeten zijn. Beide partijen krijgen wat ze wensen door de verantwoordelijkheid voor pensioenreglementering toe te kennen aan de gemeenschappen (N-VA krijgt op dat gebied zijn zin, het is een verdere stap richting confederalisme), en de PS al evenzeer omdat het Waalse deel van het land dan de uitkeringen voor 65-plussers op kan trekken tot gelijk welke gewenste drempel terwijl de werknemers terug minder lang moeten werken. Iedereen tevreden? Natuurlijk niet, want onder deze formule zou Wallonië zelf moeten instaan voor het honoreren van die verkiezingsbeloften, en dat wil de Parti Socialiste natuurlijk niet: het zijn immers de Vlamingen die het nodige geld moeten ophoesten voor het honoreren van hun paradijselijke plannen…

De bekommernis om de openbare financiën komt van één kant (3)

We hebben onze manier van doen nu ook naar de EU geïmporteerd. De Tijd  van 6 november liet weten dat de Europese Commissie vorig jaar een nieuw meerjarenbudget voor de Unie had voorgesteld omdat de huidige begroting eind 2020 afloopt. De discussies verlopen moeizaam, want er zijn nogal wat meningsverschillen. ‘Maar de echte clash gaat tussen het zuinige Noorden en een front van Oost- en Zuid-Europa’ stelde de redacteur van dienst.

De bekommernis om de openbare financiën komt van één kant (4)

De Tijd  van 16/17 november bracht een rapportage over de gunstmaatregelen die onze vetbetaalde voetballers genieten op het vlak van de sociale-zekerheidsbijdragen. De voetbalbond exploreert natuurlijk allerlei paden om hier onderuit te komen, en ze vinden een dankbaar gehoor bij onze Waalse vrienden. De krant meldt: ‘(…) omdat de voorstellen (…) in de Franstalige pers zijn neergezet als een horrorshow die het einde van ons voetbal zouden betekenen. In Vlaanderen is er een breed draagvlak voor maatregelen, terwijl het gunstregime tot nu in Franstalig België niet echt een thema was. De inschatting is dat de Pro League het terrein probeert te bezetten door het zuiden van het land te bespelen’.

Wat zijn we toch klein en bekrompen!

In de Knack  van de tweede week van oktober werd de comedian Kamal Kharmach aan het woord gelaten, en in het gesprek toonde de man zich (terecht) erg fier over het feit dat hij voor uitverkochte zalen kan spelen en op de televisie komen, hoewel komende uit een ‘arm gezin zonder perspectief’ van Marokkaanse origine. Anderzijds vindt hij Vlaanderen toch maar klein en bekrompen. Misschien had hij het er nóg beter vanaf gebracht in zijn land van oorsprong, dat ongetwijfeld groot en ruimdenkend is? Aangezien hij een dubbele nationaliteit bezit, mag hij dat voor mijn part gerust eens ter plaatse gaan uitproberen.

De stakingen bij De Lijn

Wie in Vlaams-Brabant woont, heeft de volle laag over zich heen gekregen: het regionale busvervoer lag behoorlijk in de knoop. Gelukkig waren er nog privé-partners (de zogenaamde ‘pachters’) die niet staakten. Tussen neus en lippen door liet De Standaard  van 14 november in dit verband weten dat niet alleen het aantal stakingsdagen maar ook het ziekteverzuim bij die privé-onderaannemers een stuk lager liggen dan bij het Lijn-personeel. Het maximaal privatiseren van het bus- en tramvervoer wordt in die optiek geen ideologisch geladen operatie maar een rationele overheidsbeslissing, want het is de belastingbetaler die grotendeels de facturen betaalt en dus recht heeft op een goed beheer van zijn verdiende centen.

Op basis van nogal wat uitspraken van streekgenoten die ik tijdens die tien dagen aanslepende stakingsperiode heb mogen aanhoren, zal die privatisering op een algemene appreciatie kunnen bogen – en dan zouden de tot staking oproepende vakbonden (in de eerste plaats het ACOD) voor de eerste keer in de Belgische geschiedenis op hun verantwoordelijkheid gedrukt worden. Gaat me dàt een schok geven…

Quel avenir pour la Belgique?

Dat was de kop van het hoofdartikel uit Le Vif/Express  van 14 november. Het blad liet een aantal Franstalige ‘acteurs de la société’ een brief schrijven aan formateur Paul Magnette. Er was maar één persoon die uit de toon viel in de hele collectie van schrijvelaars: onze bloedeigen Pieter Bauwens, le flamand de service, een hele eer voor Doorbraak – waardoor bewezen wordt dat ook aan de overkant van de taalgrens onze teksten goed gelezen worden. Heel veel in het oog springende uitspraken zijn er niet om in de verf te zetten. Eén van de minst wollige uitspraken komt alvast van, jawel, onze eigen webstek-hoofdredacteur, waarin hij de formateur erop wijst dat een paars-groene coalitie de kortste weg zal blijken naar het separatisme. Dhr. Magnette zal alvast niet kunnen zeggen dat hij niet verwittigd werd.

Toch wel héél veel van die bijdragen ademen de consensus uit dat ons land nauwelijks nog regeerbaar is, en zich nu toch fundamentele wijzigingen opdringen. Het duidelijkste was Marc Uyttendaele (meneer Onkelinx): ‘Beoefen het omgekeerde van wat de politiek sinds 21 december 2018 doet: geef toe dat er een kloof gaapt tussen de beide gemeenschappen, geef toe dat België wordt geconfronteerd met een existentiële crisis en stop ermee de verkiezingen voor te stellen als een virus waartegen je je te allen prijze moet wapenen’ (eigen vertaling). De karikaturist Pierre Kroll heeft het zelfs over een ‘non-pays’, en dat hebben we toch zelden gehoord in onze Franstalige pers.

De bekommernis om de openbare financiën komt van één kant (5)

Jawel, zelfs ten zuiden van de taalgrens begint men nu eindelijk de ernst van de situatie in te zien – voor zover we natuurlijk het tekstje van de voorzitter van het FGTB, dhr. Robert Vertenueil, waarin die blijft hameren op een verhoging van de pensioenen tot 1500 euro en een substantieel optrekken van het minimumloon, naast ons neerleggen: die brave man heeft het nog altijd niet begrepen dat alweer Vlaanderen daarvoor zal moeten opdraaien, en dat het noorden van het land daar stilaan zijn bekomst van heeft.