Uitspraken tussen neus en lippen 11

Een neiging tot politieke zelfdoding

‘De PS gaf (…) al te kennen dat er weinig manoeuvreerruimte zit op de nota die Magnette als informateur heeft opgesteld’, vertelde De Tijd  in zijn weekendeditie van 14-15 december, waarbij die krant de politieke impasse wilde duiden. En wat verder in de krant stond er dat Paul Magnette duidelijk maakte dat andere deuren naar de federale onderhandelingstafel gesloten zijn: ‘Het is paars-groen of verkiezingen’.

Enigszins anders geformuleerd: de PS blijft er grondig van overtuigd dat zij, en zij alleen, beslissen over hoe het er verder aan toe zal gaan in dit land – wat die beide andere grote politieke fracties uit het noorden van het land daarvan vinden heeft geen belang. België is dan ook allicht de enige democratie ter wereld die zich in alle ernst opmaakt om een regering te vormen door de twee partijen met de meeste stemmers bij voorbaat uit te sluiten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat diezelfde krant, in zijn editoriaal van 18 december, het erg sec had over: ‘de politieke zelfmoordmissie die Open VLD en CD&V nu zouden moeten ondernemen om met de PS in zee te gaan’.

Monsieur Magnette: n’avez-vous pas honte?

Voor de PS, de facto ondersteund door zowat alle andere Franstalige partijen, is het essentieel dat er een stevige scheut bijkomend geld van Vlaanderen naar Wallonië moèt – want ondanks alle gescherm met de belangen van de minderbedeelden en de nobele doelstellingen inzake het verhogen van de werkzaamheidsgraad, gaat het dààrom in zijn voorstel van regeringsprogramma. Onze zuiderburen zijn immers beducht voor de nakende (en in de feiten relatief beperkte) afslanking van de transfers vanuit Vlaanderen die over enkele jaren van start zou gaan.

In het verlengde hiervan maakt Elio Di Rupo, op de website van La Libre  van 18 december, de wereld kond van zijn ongerustheid: de Europese subsidieregeling voor Wallonië zou weleens ten einde kunnen lopen. In het kader van een programmatieregeling kreeg het gewest immers tussen 2014-2020 maar liefst 1,318 miljard euro aan subsidie, uitgekeerd door EFRO (het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling).

Een afkalving van beide onvoorwaardelijke subsidieregelingen zou inhouden dat Wallonië stilaan zijn verantwoordelijkheid zou moeten opnemen inzake orthodox bestuur van de eigen regio, eerder dan voortdurend het handje open te houden voor nog meer gratis geld.

Laat ons realistisch zijn: hoe kan je dàt in hemelsnaam verwachten? Zijn de miljardentransfers, te vermeerderen met de bedragen opgehoest om het delgen van onze staatsschuld die welhaast volledig werd veroorzaakt door het zuiden van het land maar hoofdzakelijk afgekort wordt door het noorden, niet genoeg? Nee, zeggen onze Franstalige vrienden: er moet nóg meer geld doorgesluisd worden.

Mijnheer Magnette: bent u niet beschaamd dat u dat zelfs maar ter tafel dùrft brengen? Het antwoord luidt ongetwijfeld: ‘Mais pas du tout, quoi!’. ‘How dare you’, zou Greta Thunberg besluiten – en ook hierin zou ze gelijk hebben.

Een parallellisme dat niemand opmerkt

Soms moet je even grimlachen over de grillen van het toeval. In de weekendeditie van 14-15 december bracht De Standaard  twee verhalen die in feite om hetzelfde draaien – maar de krant hield ze behoorlijk gescheiden. Vooreerst de (toegegeven: rare, om niet te zeggen onzinnige) uitspraken van dokter Jeff Hoeyberghs tijdens een studentikoze avond over de vrouwelijke conditie (alleen al de wijze waarop die man zijn voornaam spelt roept al bedenkingen op…), en een bijdrage die opvallend verder in de krant werd gepubliceerd over de rel rond mevrouw Brigitte Herremans van Caritas Vlaanderen. Die dame kreeg een toegangsverbod aan haar broek voor een gebeuren in de Dossinkazerne, en iedereen beseft maar al te goed dat de joodse gemeenschap hierachter zat.

In beide gevallen gaat het over de gelijkaardige vraagstelling: hoever gaat het recht op vrije meningsuiting, en mogen mensen gewraakt worden voor het feit dat ze eigen standpunten durven ventileren die niet iedereen deelt? Nauwelijks een commentator (en geen enkele uit het zuiden van het land) stelde de kwestie in deze context.

Nochtans is onze wetgeving duidelijk: ze poneert dat mondeling gebrachte uitspraken slechts voor vervolging in aanmerking komen indien ze aanzetten tot geweld, denkbeelden verspreiden die leiden tot rassenhaat of getuigen van negationisme ten aanzien van de shoa. Geen van beide voornoemde dossiers vallen onder deze restricties. Zowel de Universiteit van Gent, die de bewuste studentenvereniging tijdelijk schortte, als de leiding van de Dossinkazerne hebben dus oneigenlijk ingegrepen in het recht op het uiten van een eigen mening, en dat kan je niet anders beschouwen als discriminatie ten aanzien van andere groepen en individuen die wèl hun overtuigingen mogen ventileren. Unia: dit is jullie kans – ontbind alle duivels!

Economen aan het woord (1)

Het weekblad Trends  van 12 december gaf Wouter de Geest, de afscheidnemende CEO van BASF Antwerpen, rijkelijk de vrije baan. De man had het over zowat van alles, maar liet tussen neus en lippen de volgende wijze woorden vallen: ‘(…) dat we de arbeidsmarkt moeten regionaliseren. Vlaanderen heeft een andere gereedschapskist nodig dan Wallonië. Ik spreek niet over het opheffen van de solidariteit, maar solidariteit die niet gebaseerd is op responsabilisering is liefdadigheid. En dat kan enkel beperkt zijn in de tijd’. Wat verder in het gesprek luidt het: ‘Er is iets mis in de machinekamer van België’.

En de Nederlander Ruben Mooiman liet in De Standaard  van 16 december, toen hij het had over de gevolgen van de brexit op de status van Schotland: ‘De gebeurtenissen in Spanje hebben duidelijk gemaakt dat separatisme een heel eigen dynamiek kan krijgen als het streven naar autonomie onvoldoende serieus genomen wordt’.

Economen aan het woord (2)

De Trends  van 19 december bakte het nog bruiner. In het editoriaal stelde Daan Killemaes: ‘Nieuwe verkiezingen (…) zouden de Belgisch constellatie tot op het bot testen. Misschien moet dat dan maar in 2020 gebeuren, in plaats van nog meer tijd te verliezen (…). 2020 kan dan het jaar worden (…) waarin Vlaanderen zoekt naar een uitweg uit het verstarde federale België.’ Die uitspraak stond te lezen in een gezaghebbend tijdschrift dat zich doorgaans op de vlakte houdt inzake beleidskeuzes die niet strikt economisch georiënteerd zijn…

En in De Standaard  van 21 december dreigde Herman De Bode, de vroegere CEO van het Belgische filiaal van McKinsey, met burgerlijke ongehoorzaamheid indien er een paars-groene regering zou komen: hij vroeg zich af: ‘Is het Belgische eindspel ingezet?’.

Waalse vrienden (en in de eerste plaats Monsieur Magnette): let toch maar een beetje op – deze uitnemende exemplaren van de brave Vlaamse pers doen dergelijke uitspraken alleen maar wanneer ze voelt dat de geesten in het noorden van het land echt in beweging zijn.

Nog econoom aan het woord, maar deze keer een politiek correcteling (3)

De Standaard  presteerde het, in zijn editoriaal van 21 december over de numerus clausus voor geneeskundestudenten die de federale overheid jaren geleden had ingesteld maar waaraan de Franstaligen altijd hun voeten hebben geveegd, om als besluit te stellen: ‘Zo blijft iedereen de verantwoordelijkheden doorschuiven’.

Het waren in het artikel weer de Vlamingen die op hun verantwoordelijkheid gedrukt werden, nauwelijks kwam ter sprake dat de beslissing van Ben Weyts volledig te wijten was aan het op dit vlak volledig deloyale gedrag vanwege het zuiden van het land. Dat De Morgen  er besmuikt deed over het Waalse misbruik, en dat La Libre  en Le Soir  er zelfs niet over kikten, is normaal. Alleen De Tijd  stelde het verhaal in het juiste perspectief: ‘Omdat de Franse Gemeenschap zich niet aan de federale quota houdt, kaatst Vlaanderen de bal nu terug’.

Maar de editorialist van De Standaard  bleef het Waalse wangedrag dus onder de mat vegen. How dare you! Gelukkig zijn Manu Ruys, Hugo De Ridder en Gaston Durnez al gestorven, ik ben blij voor hen dat ze dit niet hebben hoeven meemaken.