Uitspraken tussen neus en lippen 5

Hieronder een vijfde bloemlezing van zijdelings gedebiteerde waarheden, ditmaal geoogst in de loop van de maand juni van dit jaar.

Rien n’a changé!

De eerste aflevering na de verkiezingen van het weekblad Le Vif/L’Express (gepubliceerd begin juni) ging uitputtend in op de voorbije kiesverrichtingen die intussen al een eeuwigheid geleden lijken. In een lange beschouwende tekst kwam Hervé Hasquin (een voormalige MR-minister) aan het woord, die terloops stelde (eigen vertaling): ‘Wat me verbluft is dat [de Franstaligen] in de loop van de hele campagne voortdurend onder elkaar bleven discuteren, net of de Vlaamse partner niet bestond.’

Ook op andere plekken in dit doorgaans evenwichtige tijdschrift bleven geïnterviewden uit hetzelfde vaatje tappen. Elio Di Rupo bleek het duidelijk onnodig te vinden (stond er) dat N-VA en Vlaams Belang zouden deelnemen aan een federale regering. Zijn boodschap liet aan duidelijkheid niets te wensen over: Vlamingen zijn er immers alleen maar om geld op te blijven hoesten, de inbreng van hun twee grootste partijen (die samen net niet de absolute meerderheid haalden in het noordelijke landsgedeelte) wordt onnodig geacht.

Even verder in het blad stelde een andere bekende (Marc Uyttendaele, beter bekend als meneer Onkelinx) hetzelfde: er moet een blauw/groen/rode regering gevormd worden om de Vlamingen de arm om te wringen (het staat er letterlijk: ‘forcer la main à la Flandre’). Verkiezingsuitslagen in het noordelijke wingewest van België zijn immers onbelangrijk, de Franstaligen zullen wel beslissen hoe het eraan toe gaat in dit land. Nee, het gaat deze keer niet om uitspraken tussen neus en lippen, dit zijn weloverwogen stellingnames. Wie zong ook weer ‘Non, non, rien n’a changé?’[1]

Het spoor als milieuvriendelijk alternatief voor het luchtverkeer

De Standaard van 8, 9 en 10 juni maakte opnieuw een verlengde weekend-editie vol (buitenlanders staan altijd verbluft over de Belgische plejade van brugdagen), en de krant wijdde welhaast een dubbele pagina aan een opinieartikel van Kris Peeters. Nee, niet de minister die naar Europa vlucht, maar de verkeersdeskundige die gebukt onder dezelfde naam door het leven moet. Hij vroeg zich in de marge af: ‘Willen ze wel dat wij met de trein rijden?’ Hij weet de afwezigheid van enige klantgericht denken in de NMBS aan de sabotage vanwege ‘de kerosine-elite’.

Die bewering gaat nogal kort door de bocht, er werden dan ook geen argumenten voor aangevoerd. Maar een andere uitspraak uit het zomernummer van het progressieve tijdschrift MO*, verschenen medio juni, lijkt pertinenter: ‘Zijn de werkelijke kosten van treinen werkelijk kleiner dan die van vliegen? Ja dus’. Troeven te over voor de ijzeren weg! En al zeker in een periode waar milieubekommernissen alle aandacht krijgen!

Alleen: de realiteit is dat onze NMBS grotendeels bevolkt èn geleid wordt door ambtenaren voor wie de toekomst van de organisatie het minste van hun zorgen lijkt. Verworven rechten, daarentegen… In de marge van deze bijdrage, mij verontschuldigend voor het feit dat ik een persoonlijke frustratie afreageer op de onschuldige Doorbraak-lezer: in het mooie en moderne Leuven-station zijn de liften quasi constant kapot. Staken kan ons spoorwegpersoneel als de besten, maar een lift behoorlijk onderhouden is écht te veel gevraagd.

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden

Het Weekblad bij De Standaard voegde in zijn nummer van 1 juni, ter gelegenheid van Ons Heer Hemelvaart,  een spotprent toe, die we hier niet kunnen weergeven omdat we niet beschikken over de auteursrechten. Ze toonde een Christusfiguur die net ten hemel was gestegen maar al snel per parachute terug neerdaalde onder zijn apostelen onder het zeggen van ‘Portefeuille vergeten!’.

Grappig, zonder enige twijfel. Weinig bekend is dat ook de profeet Mohammed ten hemel zou gerezen zijn, en de dag waarop dat gebeurde wordt beschouwd als een feestdag voor de mohammedanen. Ik stel voor dat de krant op die dag een islamitische versie van de prent publiceert, maar ditmaal met Mohammed als centrale persoon. Dat wordt gegarandeerd een knaller…

Boven de wet verheven

Knack van de laatste volledige week van juni bracht een omstandig artikel uit over de nieuwverkozenen van de PVDA/PTB bij de voorbije verkiezingen. Het artikel bevatte de vaststelling dat, wegens de uitstekende uitslagen van die partij, nu ook volksvertegenwoordigers ‘wier sociaal-economische achtergrond en scholingsgraad sterk afwijkt van de gemiddelde Belgische volksvertegenwoordiger’ (stelt het weekblad enigszins besmuikt) het spreekgestoelte in de Kamer mogen bestijgen. Als voorbeeld werd de verkiezing van Maria Vindevoghel genoemd, die door haar partij als poetsvrouw in de markt werd gezet.

Doet die naam een belletje rinkelen? Jawel, mevrouw was syndicaal vertegenwoordigster bij wijlen Sabena, en toen deze organisatie naar haar doodsstrijd evolueerde werd zij aan de deur gezet omdat ze bewust de veiligheidsrichtlijnen aan haar laars lapte (dit op een ostentatieve wijze in het aanschijn van haar collega’s). Het gebeuren kreeg nogal wat aandacht in de pers, en uiteraard werd ze blindelings gesteund door haar syndicale achterban. Zo bleek zij duidelijk van mening dat zij boven alle veiligheidsconsignes stond wegens onaantastbaar als syndicaal afgevaardigde. Nu zetelt de dame in de volksvertegenwoordiging, met alle onschendbaarheden van dien. Benieuwd wat we gaan te zien krijgen.