Valentijn is venijn

De vooruitzichten om vrijdag 14 februari alleen thuis Netflix te bingen met een sushi besteld via Uber Eats en een fles rode wijn stemmen mij niet echt gunstig gezind. Valentijn valt dan ook pal na de eindejaarsfeesten die voor singles in de meeste gevallen al zeer confronterend zijn, al was het niet door de zoveelste tante die je vraagt of je gewoon niet te moeilijk bent.

Een baksteen in de maag?

Ik ben nu ook al stilaan mijn zomervakantie aan het plannen. Vriendin A is zwanger, vriendin B ook, vriendin C moet sparen voor haar huwelijksreis en vriendin D gaat met haar vriend en schoonfamilie op vakantie. Ik begin mij de vraag te stellen of ik als 28-jarige dan toch maar weer met mijn ouders met vakantie moet.

Er wordt wel eens gezegd dat Vlamingen een baksteen in de maag hebben. Als single heb je die niet. Een eigendom verwerven is namelijk iets dat niet zo vanzelfsprekend is voor alleenstaanden. Iedereen bouwt, maar jij blijft stilstaan, letterlijk en figuurlijk. Ik durf te beweren dat ik eigenlijk wel aan het bouwen ben. Aan mijzelf weliswaar. En alleen bouwen is altijd moeilijker dan met twee. De zware stukken kunnen maar moeilijk naar boven worden gehesen. Daar heb je dus extra veel kracht voor nodig.

Niet als succesvol aanzien

Een alleenstaande wordt vaak niet als succesvol aanzien. Niet alleen door de maatschappij maar ook op het werk en in de politiek. Zo moet ik ook altijd alleen naar recepties, netwerkevenementen of openingen. Alleen naar het bedrijfsfeest. Soms wil ik gewoon eender wie meenemen, maar dat wordt dan weer niet echt aanvaard. Uitnodigingen zijn namelijk altijd voorzien van de toevoeging ‘+ partner’ en niet ‘+ moeder of vriendin’. Elke keer opnieuw proberen een gesprek aan te knopen in een menigte waar je bijna niemand kent. Daar heb je bergen moed voor nodig en het is dan ook nog vermoeiend.

In het weekend organiseren bevriende koppels veel etentjes. Daar nodigen ze altijd koppels op uit. Wat zou je namelijk in godsnaam moeten aanvangen met een single aan tafel? Op een huwelijk word je steevast aan de ‘single’ tafel geplaatst. Soms denk ik echt dat er ‘single’ op mijn hoofd staat getatoeëerd.

Heel onze maatschappij draait rond het concept gezin. De politiek draagt deze verantwoordelijkheid niet alleen. De sportclubs bijvoorbeeld die een korting aanrekenen op het lidmaatschap indien je met partner inschrijft, de hotelkamers die een singlesupplement aanrekenen, koppels die verwachten dat jij evenveel geld bijlegt voor een cadeau als zij twee tezamen of van jou een rondje meer verwachten op café. De voorbeelden zijn eindeloos.

Nog veel werk aan de winkel

Het aantal singles stijgt ook elk jaar. Momenteel bestaat één derde van de huishoudens in België uit ‘alleenwoners’. In steden loopt dit cijfer gemakkelijk op tot de helft. Maar de overheid behandelt koppels nog steevast gunstiger dan alleenstaanden. En alhoewel er al maatregelen werden getroffen, is er nog veel werk aan de winkel.

Zo kan ik het voorbeeld van de waterfactuur maar niet vergeten. Daar betaalt een alleenstaande meer voor zijn wateraansluiting dan een gezin met meer verbruik omdat de gezinnen een aftrek krijgen per gezinslid. Ook de provinciebelasting is in de provincie Antwerpen (en waarschijnlijk in vele andere) nog steeds een forfaitaire belasting per gezin en niet per gezinslid. Dergelijke onregelmatigheden moeten er uit. Ik ben even gelijk als iemand met partner of kind, maar voor de overheid blijkbaar toch niet helemaal.

Ik wil af van het stigma. Ik wil mij niet schuldig voelen omdat ik alleen ben. Ik wil daar trots op zijn, omdat ik dat kan. Ik ga niet beweren dat dat altijd ‘happy’ is, maar het is wel fijn. Fijn om te kunnen doen wat je wil en wanneer je dat wil. Maar ook moeilijk, omdat je bijvoorbeeld ’s avonds na het werk een zware werkdag alleen moet verteren.

Maar vrijdag ga ik dus niet alleen voor mijn tv zitten. Ik ga vrijdag een glas drinken met mijn andere sterke vriendinnen waar ik alleen maar trots op kan zijn.

All the single ladies, put your hands up!