Verkiezingen 2019, zeg niet dat het onverwacht is

De veralgemeende ontzetting in de pers over de kiesresultaten is nogal ongeloofwaardig. Iedere commentator van het kiesgebeuren van vorige zondag lijkt wel uit de lucht te vallen. Nochtans was het gebeuren perfect voorspelbaar, deze website had het een jaar geleden al bij het rechte eind. Nu worden we bedolven onder de commentaren en beschouwingen – en toch blijven bepaalde invalshoeken onder de radar.

Het communautaire terug aan de orde, ook de hoofden van de burger?

De bankencrisis van 2008 heeft zware wonden geslagen, in ons maatschappelijk weefsel is die pas sinds de aanvang Michel I hersteld, met als gevolg een steil gedaalde werkloosheid. Maar wat zien we? Wallonië blijft maar achterop hinken, de kloof tussen het Noorden en het Zuiden van dit land vergroot nog altijd stelselmatig – en dit op alle vlakken en ondanks de toevloed van Europese en Vlaamse geldstromen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat sinds enkele maanden de financiële transfers tussen de drie regio’s terug de nodige aandacht krijgen (lang is het hierover windstil geweest).

Zelfs in het West-Vlaamse achterland begint men het stilaan op de heupen te krijgen, want het wordt nu wel erg duidelijk dat zelfs in volle hoogconjunctuur de miljardentransferts die Brussel en Wallonië jaarlijks in de schoot geworpen krijgen (ergens tussen de 5 en de 15 miljard) niets opleveren en nooit zullen opdrogen. Gaan de Vlamingen echt de komende 500 jaren zo’n jaarlijkse aderlating blijven slikken? In de Standaard van 27 mei stond er een uitlating van zo’n West-Vlaamse Jan Modaal, die enigszins parafraserend stelde: ‘we zullen wij wel werken, zij zullen het wel uitdelen…’ Met ‘zij’ wordt dan natuurlijk de politici bedoeld.

En ondanks de gulle Vlaamse hand weigeren onze Franstalige vrienden nog altijd een gepaste loyauteit (toepassen van taalwetgeving, beperking van de instroom van medici in Franstalig België, uitbannen van het nationale luchtverkeer over het Brusselse Gewest…). Eenmaal moet het noorden daar toch komaf mee maken?

En dat geldt ook voor de EU

Eenzelfde wrevel zien we nu ook in het hele continent opduiken. We zijn altijd een uitvoerland geweest, en hebben nu ook onze Vlaamse-Waalse problemen geëxporteerd. De kloof tussen Noord- en Zuid-Europa is er altijd geweest sinds de eerste industriële revolutie het daglicht zag, alleen hebben we intussen via de Europese Unie een solidariteitsmechanisme opgestart, waardoor de armere landen stevig worden ondersteund door de meer welvarende lidstaten. Niets verkeerds mee, alleen begint nu ook in Noord- en West-Europa stilaan het besef te dagen dat het ook  hier gaat om bodemloze putten: er is geen enkele indicatie dat landen als Griekenland, Italië, Roemenië… en zelfs Frankrijk ooit de punch gaan vinden om op eigen kracht een welvarende natie uit te bouwen. Ook daar installeert men zich comfortabel in de transfers zonder werk te maken van de broodnodige sociaal-economische hervormingen. Blijven we ook naar die landen fondsen doorsluizen tot in der eeuwigheid?

‘I want my money back’, zei Margaret Thatcher, en ondanks alle allergie tegen haar persoonlijkheid valt hier, in het licht van het voorgaande, wat voor te zeggen. Zouden we in Vlaanderen ook niet stilaan zeggen tegen onze Waalse vrienden: ‘Nous voulons récuperer notre argent‘? Niet dat dergelijke vraag ooit zal gehonoreerd worden, en ook in Europa zal daar weinig van in huis komen, zeker nu ons land twee van zijn meest zichtbaar falende federale ministers (Kris Peeters en Johan van Overtveldt) naar het Europese Parlement heeft gestuurd.

En ook voor de EU geldt dat, ondanks de gulle West-Europese hand, onze zuidelijke/oostelijke vrienden nog altijd een gepaste loyauteit weigeren (spreiding van de migratie, uitbannen van corruptie en maffiapraktijken, op orde brengen van de eigen staatshuishouding…). Eenmaal moeten we daar toch komaf mee maken?

De N-VA krijgt terecht klappen

Het grote verlies van N-VA is jammer, maar viel te verwachten. De partij heeft altijd duidelijke standpunten ingenomen, en dat was ook zo bij de vorming van de regering Michel I. Maar uitgesproken posities kunnen als een boemerang op je hoofd terugkeren. Als je in een kiescampagne zwart op wit belooft iets te doen aan onze sociale zekerheid, ons overheidsbeslag, onze staatsschuld en het manke functioneren van de overheidsinstanties (in de eerste plaats justitie), en je afficheert dat allemaal met nadruk als een ruilmiddel voor het in de ijskast plaatsen van je wezenskern (namelijk het zorgen voor een betere staatsstructuur), en je bakt er op geen van die sociaal-economische vlakken dan iets van, moet je niet verschieten dat je klappen krijgt. Het feit dat we in een periode van florissante economische conjunctuur nog altijd onze staatsschuld niet onder de  100% hebben gekregen en een zwaar deficit op de lopende begroting laten optekenen, verdient een optater.

Gelukkig ging het verlies naar het Vlaams Belang, waardoor de N-VA incontournable blijft, want alle politieke families zullen er meer dan ooit voor zorgen dat het embargo tegen die partij onaangetast blijft: als je op deze manier een grote partij in de wind kan zetten, is de kans maximaal dat je er als kleintje bij bent wanneer regeringen gevormd moeten worden. Het cordon sanitaire is eigenbelang verpakt als ethiek… Overigens: er is geen kip die een  cordon sanitaire eist tegen de PVDA. Nochtans heeft de geschiedenis geen enkel land gekend dat prat ging op zijn socialistisch-marxistische inspiratie en niet verworden is tot een dictatuur. Waar blijven onze progressieve vrienden met hun bekommernis om een rechtvaardige maatschappij? Jos Gheysels, we hebben je nodig…

En onderschat toch niet het gezonde verstand van de burger…

Vooral het blijvende falen van justitie lijkt gezorgd te hebben voor de antistem die grotendeels aan de basis ligt van de overwinning van het Vlaams Belang. Enkele dagen voor zwarte zondag werd bekend hoe een bende van minderjarige Roma-jongens in het Gentse terreur zaaide. Het ging daarbij over ernstige misdrijven, gepleegd door een bevolkingsgroep die alle regels van een verbindende samenleving aan haar laars lapt en blijft lappen, maar in ruil daarvoor gretig onze sociale zekerheid, onze gezondheidszorg en ons onderwijsstelsel consumeert – zonder de intentie te hebben om ook maar iets bij te dragen. Integendeel, de pers mat breed uit dat die jonge schurkjes de volledige steun van de ouders kregen bij hun wandaden. Bij mijzelf heeft het gebeuren gezorgd voor een emotionele oprisping: een samenleving die zo iets laat passeren delft haar eigen graf.

En wie heeft die Roma daar in Gent verwelkomd – om niet te zeggen omarmd? Precies: het toenmalige progressieve stadsbestuur. Nog iemand die verwonderd is dat de socialisten daar zware klappen hebben gekregen?