JavaScript is required for this website to work.
post

‘Uw regering heeft op honderden gebieden die er toe doen niet het laatste woord’

Britse justitieminister stemt 'leave' in EU-referendum

Michael Gove22/2/2016Leestijd 6 minuten

Britse minister van Justitie: het EU-referendum is kiezen tussen loyauteit en geweten. Hij zal stemmen om de EU te verlaten.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Voor de Engelse tekst moet u hier zijn,

dit is een vertaling van de Doorbraakredactie.

Michael Gove deed zijn verklaring op 22 februari.

 

Ik heb de voorbije weken geworsteld met de moeilijkste beslissing in mijn politieke loopbaan. Maar politici worden nu eenmaal betaald voor het nemen van moeilijke beslissingen. Niemand is verplicht om zich verkiesbaar te stellen voor het parlement. Niemand is verplicht om minister te worden. Als je die functies opneemt, wat een voorrecht is, dan draag je ook de verantwoordelijkheid die erbij hoort.

David Cameron heeft me destijds aangemoedigd om me kandidaat te stellen voor een parlementszetel. Hij heeft me ook de kans gegeven om deel uit te maken van een regering die volgens mij sterk is en hervormingsgezind. Ook is Cameron een voortreffelijk premier. Voor zover ik het kan overzien verschillen wij van mening over slechts één kwestie, en dat is de toekomst van het Verenigd Koninkrijk in de Europese Unie. Het pijnigt mij dat ik het met de eerste minister oneens moet zijn. Mijn instinct zegt me dat ik hem moet steunen. In goede tijden maar ook in slechte.

Alleen kan ik onmogelijk de keuze ontwijken waarvoor Cameron ieder van ons heeft geplaatst. Over enkele maanden krijgen we allemaal de kans om te zeggen of het Verenigd Koninkrijk in de Europese Unie moet blijven of niet. En ik geloof dat ons land buiten de EU vrijer, rechtvaardiger en beter af is. Als ik op dit beslissende ogenblik niet zou zeggen wat ik denk dan zou ik ontrouw zijn aan mijn overtuiging of aan mijn land.

Ik wil niets afdoen aan de inspanningen die de eerste minister heeft gedaan om voor het Verenigd Koninkrijk betere voorwaarden te bedingen. Hij heeft onderhandeld met moed en volharding. Toch denk ik dat het Verenigd Koninkrijk sterker zou staan buiten de EU.

Mijn uitgangspunt is simpel. Ik denk dat de beslissingen die ons allen aangaan, de wetten die we allemaal moet gehoorzamen en de belastingen die we moeten betalen, moeten uitgaan van mensen die we zelf gekozen hebben en die we ook weg kunnen sturen wanneer we een ander beleid willen. Als we willen dat er wijs wordt omgesprongen met de macht, als we corruptie en zelfgenoegzaamheid aan de top willen vermijden dan moet de kiezer het recht hebben om in de stembus een nieuwe regering te kiezen en wetten te veranderen.

Ons lidmaatschap van de Europese Unie maakt het echter onmogelijk om hele wetsdomeinen te veranderen of om te bepalen wie cruciale beslissingen mag nemen die ons hele leven beïnvloeden. De burgers van dit land krijgen te maken met wetten die zijn goedgekeurd door politici uit andere landen die wij nooit hebben gekozen en die we ook niet kunnen wegsturen. We kunnen onze verontwaardiging daarover tegen onze eigen vertegenwoordigers in Westminster richten. Maar welke regering er ook aan de macht is in Londen, ze kan de BTW niet afschaffen of verminderen, ze mag een staalfabriek niet met financiële hulp door moeilijke tijden loodsen, ze kan niet de woningen bouwen waar en wanneer het land die nodig heeft en ze kan niet al de mensen uitzetten die hier niet mogen zijn. Dat moet volgens mij veranderen. En ik denk dat zowel de lessen uit het verleden, als de manier waarop we de toekomst willen vormgeven de noodzaak van verandering dwingend aantonen.

Het vermogen om te zelf te kiezen wie ons bestuurt, en de vrijheid om wetten te veranderen die ons niet bevallen, danken we aan de radicalen en de liberale politici uit het verleden. Zij hebben de macht van elites zonder verantwoordingsplicht afgenomen, en die overgedragen aan het volk. Dankzij hun inspanningen hebben we een systeem van democratisch zelfbestuur ontwikkeld, en geëxporteerd naar landen als de Verenigde Staten, India, Canada en Australië, en het heeft miljoenen mensen vrede en voorspoed gebracht.

Onze democratie heeft de tand des tijds doorstaan. Wij hebben de wereld laten zien wat een vrij volk kan bereiken als het de kans krijgt zichzelf te besturen.

Het Verenigd Koninkrijk heeft als eerste land in de moderne geschiedenis juryrechtspraak ingesteld, we hadden als eerste een vrij parlement, we zorgden ervoor dat de regering niemand willekeurig kon laten opsluiten, we hebben van de machthebbers de erkenning afgedwongen dat hun macht geen recht is maar berust op onze instemming, in de wereld wij hebben een leidende rol gespeeld bij de afschaffing van de slavernij, we hebben gratis onderwijs voor iedereen ingesteld, sociale zekerheid, een nationale gezondheidszorg en een openbare omroep die in de hele wereld gerespecteerd wordt.

Daarentegen is de Europese Unie – ondanks het onmiskenbare idealisme van haar oprichters en ondanks de goede bedoelingen van vele leiders – in zovele opzichten een mislukking geworden. De euro heeft de armste bevolkingsgroepen van Europa in de economische misère gestort. De Europese regelgeving heeft diepgewortelde en massale werkloosheid meegebracht. Het Europees immigratiebeleid heeft mensensmokkelaars vrij spel gegeven, en heeft uitzichtloze vluchtelingenkampen tot aan onze grenzen gebracht.

In plaats van veiligheid te brengen in een onzekere wereld, is het beleid van de EU integendeel een bron van instabiliteit en onveiligheid. Opnieuw loopt er kriskras prikkeldraad door het continent. Oude spanningen tussen landen als Griekenland en Duitsland steken op nare wijze weer de kop op, en de Europese Unie bewijst dat zij niet in staat om iets te doen aan de huidige crisissen in Libië en Syrië. Het voormalige hoofd van Interpol zegt dat de bewaking van de Europese binnengrenzen neerkomt op het ophangen van een welkomstbordje voor terroristen. Scandinavische landen die tot voor kort zich lieten voorstaan op hun openheid, sluiten zich nu van de buitenwereld af. Al deze factoren, samen met de volkswoede over het gebrek aan politieke verantwoording, geven vrij spel aan extremisme, in die mate dat overal op het continent extreemrechtse partijen nu sterker staan dan ze ooit na de jaren dertig nog zijn geweest.

De Europese Unie zit vast aan het verleden en laat zien dat ze niet in staat is zichzelf te hervormen, om het hoofd te kunnen bieden aan de grote technologische, demografische en economische uitdagingen van deze tijd. De Unie is een product van de jaren vijftig en zestig, en zoals andere zaken die toen modern leken, van torenflats tot telexapparaten, is ze nu hopeloos verouderd. De Europese Unie probeert verscheidenheid en innovatie te standaardiseren en te reguleren, terwijl ze die zou moeten aanmoedigen. Ze is een analoge unie in een digitaal tijdperk.

De EU is geconstrueerd om de macht en de controle bij de elite te houden eerder dan bij het volk. En hoewel wij buiten de eurozone zitten, worden we geconfronteerd met een niet-gekozen Europese Commissie die elke dag nieuwe besluiten uitvaardigt, en met een Europees Hof in Luxemburg dat zijn jurisdictie elke week verder uitbreidt, en zich daarbij meer en meer beroept op het Handvest van de Grondrechten, dat aan de EU in vele opzichten meer macht en bevoegdheden geeft dan ooit tevoren. Deze groeiende EU-bureaucratie staat ons op elk gebied in de weg. Europese regels gaan over alles, van de maximale grootte waarin een bus olijfolie mag verkocht worden (vijf liter), tot op welke afstand huizen van heideland moeten afstaan, om te beletten dat katten er op vogels gaan jagen (vijf kilometer).

Los van elkaar mogen die regels komisch zijn. Maar samengenomen, en er zijn er tienduizenden zo, werken ze verstikkend op creativiteit, groei en vooruitgang. De Europese richtlijn over klinische proeven heeft de ontwikkeling van nieuwe geneesmiddelen ter bestrijding van vreselijke ziektes vertraagd. De uitspraken van het Europees Hof van Justitie over gegevensbescherming hinderen de groei van internetbedrijven. Als minister heb ik honderden nieuwe Europese regels op mijn bureau zien passeren, en niet één daarvan kwam er op verzoek van het Parlement van het Verenigd Koninkrijk, en niet één ervan kon ik, of welke Britse politicus ook, in de een of andere zin wijzigen, en geen enkele ervan heeft ons vrijer, rijker of rechtvaardiger gemaakt.

Men kan moeilijk overschatten in welke mate de Europese Unie een minister beperkingen oplegt bij het doen van de dingen waarvoor hij gekozen is, of bij zijn eigen beoordeling van wat de juiste werkwijze is voor de inwoners van dit land. Ik had al langer bedenkingen bij ons lidmaatschap van de EU, maar door mijn ervaringen in de regering ben ik er nog meer van overtuigd geraakt dat er verandering moet komen. Er gaat geen dag voorbij dat niet stuk voor stuk elke minister te horen krijgt: ‘Ja dat begrijp ik, excellentie, maar ik vrees dat het tegen de Europese regels ingaat.’ Ik besef dat. Mijn collega’s in de regering beseffen dat. En de Britse bevolking dient dat ook te beseffen: uw regering heeft op honderden gebieden die er toe doen niet het laatste woord.

Maar als we de Europese Unie de rug toekeren dan krijgen we weer controle. Sterker nog, dan kunnen we de rest van Europa laten zien hoe je vooruitkomt. In plaats van rancuneus en bitter te worden door het gemopper en geklaag over zaken die we niet kunnen veranderen, kunnen we dan een optimistisch, toekomstgericht en werkelijk internationalistisch alternatief gestalte geven, verschillend van het pad dat de EU is ingeslagen. We kunnen leiderschap tonen. Net zoals de Amerikanen hun onafhankelijkheid uitriepen en nooit meer hebben omgezien, kunnen ook wij een toonbeeld worden van wat een inclusieve, een open en innovatieve democratie tot stand kan brengen.

We kunnen de miljarden ponden terugnemen die we nu aan de EU geven, geld dat daar vermorst wordt aan grandioze parlementsgebouwen en bureaucratische dwaasheden. We kunnen het dan besteden aan wetenschap en technologie, aan scholen en stageplaatsen. We kunnen de reguleringen dan overboord gooien waarmee grote bedrijven hun concurrenten versmachten, en in de plaats daarvan steun geven aan beginnende bedrijven en creatief talent. We kunnen handelsovereenkomsten en associaties sluiten met landen in de hele wereld, ontwikkelingslanden helpen bij hun groei en profijt halen uit nieuwe markten die we sneller en beter kunnen aanboren.

Wij zijn de vijfde economie ter wereld, met een beter leger dan welke natie ook, met meer Nobelprijzen dan enig Europees land, met meer universiteiten die in de wereld aan de top staan, dan welk Europees land ook. Onze economie is dynamischer dan de Eurozone, wij hebben de aantrekkelijkste hoofdstad van heel de wereld, als ‘soft power’ met wereldwijde invloed kennen we onze gelijke niet, en we spelen een leidende rol in de NAVO en in de Verenigde Naties. En dan zouden we te klein, te zwak of te machteloos zijn om met succes onze eigen boontjes te doppen? Integendeel. De Europese bureaucraten willen beletten dat we eruit trekken, uit schrik dat ons succes op eigen benen de schaal van hun mislukking nog meer in de verf zal zetten.

Deze kans komt er in ons leven mogelijk nooit meer. Het is ook de reden waarom ik mijn principes zal volgen en gebruikmaken van de mogelijkheid die dit referendum biedt om de EU, die in het verleden is blijven steken, te verlaten en een betere toekomst te omarmen.

 

De auteur is minister van Justitie in de regering Cameron.

Foto: (c) Reporters

Doorbraak publiceert graag en regelmatig artikels die door externe auteurs worden aangebracht. Deze auteurs schrijven uiteraard in eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid.

Commentaren en reacties