Vivaldi: de paarse gifpil voor CD&V

CD&V doet het barslecht in de peilingen. Tom Vandendriessche is Europees parlementslid voor Vlaams Belang. In deze vrije tribune kan hij wel een paar redenen bedenken voor de electorale aftakeling van de christendemocraten. 

Twee recente peilingen zetten CD&V op amper 10%. De kiezers lopen massaal weg van de partij die decennia lang Vlaanderen politiek domineerde en bestuurlijk vormgaf. Volgens voozitter Joachim Coens is dit onverdiend. ‘Het ligt niet aan de boodschap, maar aan de communicatie’, bezweert hij vooral zichzelf. Anderen, zoals Rik Torfs, verwijzen naar maatschappelijke evoluties als ontkerkelijking, ontzuiling, de dooddoener ‘polarisatie’ en voorwaar zelfs sociale media. Ze vergissen zich grondig. Maar wat is er dan echt aan de hand?

Christen-democratische stamboom

In mijn geboortejaar 1978 haalde de CVP, voorloper van CD&V, 44% in Vlaanderen. Een jaar later haalde Tindemans zelfs 1 miljoen voorkeurstemmen bij de Europese verkiezingen. De Vlaamse christendemocratie was de politieke uitdrukking van het diepe Vlaanderen: sociaal-economisch centrumrechts, socio-cultureel conservatief. Christelijk en Vlaams. Mensen verbonden CVP met begrippen als vastberaden, verstandig, betrouwbaar, hardwerkend, leiderschap, algemeen belang. Soms hypocriet, maar niet slecht van inborst.

Belgisch, maar met een Vlaamse reflex. Mijn hele familie stemde toen CVP, met af en toe een rebelse Volksunie-kiezer. Bij de laatste verkiezingen stemde werkelijk niemand meer CD&V. Dit klein familiaal verhaal is illustratief voor een bredere Vlaamse context. De voorbije veertig jaar is de Vlaamse christendemocratie 3 op de 4 kiezers verloren. Hoe komt dat?

Partij zonder waarden

Een eerste reden is te vinden bij de abortuskwestie begin jaren ’90. De christendemocraten lieten de legalisering van abortus toe. Als een christelijke partij het ongeboren leven niet meer verdedigde en daar geen regeringscrisis voor over had, wie dan nog eigenlijk wel? Daarmee maakte ze duidelijk dat de macht om de macht haar meer lief was dan enig principe, waarde of boodschap. Daarmee verloren ze het fundamentele DNA van de partij. Van toen af wist iedereen, ook voorstanders van abortus binnen en buiten de partij, dat de CVP simpelweg nergens meer voor stond. Behalve dan voor het opdrijven van de prijs waarvoor ze te koop is. Wie geen waarden meer heeft, is voor iedereen waardeloos.

Partij zonder standpunten

Toen de CVP van de macht verdreven werd door Verhofstadt in 1999 wist de partij helemaal niet meer wat haar boodschap nu eigenlijk was. Want ze hadden er geen. Behalve dan het eeuwig besturen omdat ze zogenaamd wisten ‘wat goed was voor de mensen’. Door het kartel met N-VA in 2004 kon CD&V de macht toch terug veroveren. Dat deed ze met een duidelijke inhoud: met confederalisme en zelfs met een licht conservatisme als antagonisten van het paarsgroene Verhofstadt-experiment.

Maar toen het erop aankwam bleek het toch net iets belangrijker om het premierschap veilig te stellen voor Yves Leterme. Het confederalisme verdween gewoonweg in de vuilnisbak. Van enige conservatieve agenda was nog amper iets te bekennen. Glimmend van trots bij zoveel staatsmanschap kon CD&V met Herman Van Rompuy zelfs de eerste Europese president afleveren! N-VA ging weer zelfstandig verder. Bij de eerstvolgende verkiezing in 2010 werd N-VA de grootste partij, juist met die Vlaamse confederale en conservatieve agenda.

Partij zonder kiezers

Verkiezingen in België zijn een ‘zero sum game’. Wat de ene partij verliest, gaat automatisch naar een andere partij. Van 44% in 1978 naar 14.5% in 2019 tot 10% in de peilingen in 2021. Waar zijn die kiezers van de christendemocratie heen? Niet naar de linkse partijen die in 1978 samen 24.1% haalde, in 2019 26.5% en bij de peiling 28.7%. Al sinds 1918 haalt links in Vlaanderen systematisch maximaal 25 tot 30%. Ook aan de liberale partij verliezen de christendemocraten niet. De liberalen verliezen immers zelf zowat één op de drie van hun kiezers tussen 1978 en nu: van 17.5 (1978) tot 13.8% (2019) en 11.5% (2021). Het Vlaamse en rechtse blok (Volksunie, N-VA, VB) van zijn kant gaat van 14.2% in 1978 naar 45.3% in 2019 en zelfs 47.9% in de laatste peiling. Je moet geen politicoloog zijn om te begrijpen wat er gebeurt.

De Vlamingen zijn niet plots Vlaamser, rechtser of extremer geworden. Dat blijkt ook uit onderzoek. De Vlamingen zijn altijd hetzelfde gebleven. Het is de realiteit die extremer geworden is door de politiek van de afgelopen decennia. Het zijn de centrumpartijen die ver naar links opgeschoven zijn. Dat komt door het cordon sanitaire. Daardoor kan links immers altijd aan de macht blijven. Daardoor mogen we wel gaan stemmen, maar vooral niets te zeggen hebben. En zo krijgen we elke keer opnieuw een linkse en Belgische agenda met meer migratie, meer transfers en meer staatsschuld. Het traditionele centrum betaalt er terecht de electorale prijs voor. Een wijze les voor Bart De Wever die schijnbaar het Vlaams Belang blijft uitsluiten, ondanks Vlaams-nationale meerderheden in de peilingen. Vroeg of laat volgt de onvermijdelijke politieke factuur.

Dweil van de Wetstraat

De koppigheid waarmee CD&V haast doelbewust op zijn eigen ondergang afstevent is eigenaardig. Maar ze is logisch te verklaren. Het Belgisch regime regeert tegen de fundamentele belangen van de Vlamingen in. Om dat te kunnen doen, steunen ze op de traditionele partijen. Die negeren de wil van de Vlamingen en schaden zijn belangen. Dus kiest de burger op andere partijen. Daarom imploderen alle traditionele partijen en de CD&V in het bijzonder. De CD&V is weggelopen van de Vlamingen en negeert de grondstroom in Vlaanderen.

Dat ze zich aan de macht vast blijven klampen ondanks talrijke verkiezingsnederlagen, versnelt het aftakelingsproces nog verder. Zonder waarden waar ze voor staan, zonder politieke agenda waar ze voor gaan, heeft de CD&V Vivaldi op de been gebracht, uit pure angst voor de kiezer. Dweil van de Wetstraat. Voor velen is dit de druppel. Zij stemmen op de Vlaamse en rechtse oppositie. De linkerzijde in de CD&V, die jarenlang de christendemocratie gijzelde met onder meer een ondemocratisch cordon, kiest eieren voor zijn geld. Ze komen eindelijk thuis door effectief voor de linkse partijen te kiezen. Zo verliest CD&V aan iedereen.  Daarmee is Vivaldi de ultieme paarse gifpil voor CD&V. Waar Verhofstadt niet in slaagde, zal De Croo wel lukken. De vernietiging van de christendemocratie in Vlaanderen. En ze hebben er nog eens zelf voor gekozen ook. Wir schaffen das.