Vlamingen zijn zo week als een pakje boter

Wie herinnert zich niet de bekende kreet van Guy Spitaels, grote manitou destijds van de Waalse socialisten, toen die aan het adres van de Vlamingen stoer liet weten: ‘Nee, heren Vlamingen, in Walen sla je geen deuk als in een pakje boter!’

Welnu, je kunt enkel erkennen dat Spitaels gelijk had.
Vijftig jaar is het al dat de Walen hun economische autonomie hebben opgeëist – want iedereen mag dat wel vergeten zijn, maar regionalisering van de economie was een Waalse eis, meer bepaald een Waalse socialistische eis – en al vijftig jaar is de Walen alles mislukt.

Догнать и перегнать! riep Stalin onvermoeibaar, inhalen en voorbijstreven die Westerse kapitalistische economieën!  En net zo herhaalt al vijftig jaar de Waalse ‘elite’ met haar eigen ‘dognat i peregnat’ dat ze de Vlaamse economie zullen inhalen en voorbijstreven.

Bitter is de waarheid: na vijftig jaar inhalen hebben de Walen helemaal niets ingehaald.  De achterstand is juist groter geworden, en als al er werd ‘ingehaald en voorbijgestreefd’, dan waren het de Centraal-Europese landen die Wallonië voorbijstreefden, al doemden die op uit het communistische niets van 1989.

In één woord: socialisme marcheert niet.

Dit gezegd, zou men zich kunnen voorstellen dat de Vlamingen, veruit de meerderheid in België, het op den duur beu zouden zijn geraakt om zich te laten uitschelden, zich racisten en egoïsten te laten noemen, en uit de hoogte behandeld te worden door de zogenaamde elite van ‘Wallo-Brux’. Men had zich kunnen voorstellen dat Vlaanderen zijn eigen succesvolle recepten aan de rest van het land had opgelegd, waar nodig door de macht van het getal en volkomen in overeenstemming met de grondwet – federale wetten worden bij gewone meerderheid aangenomen, zonder op taalgroepen acht te slaan, zegt artikel 53.

Niets daarvan. Vandaag wordt België geregeerd door een ‘meerderheid’ van 38 zetels op 150, sinds een mediocre Waalse eerste minister besloot om – via zijn steun voor het funeste Marrakeshpact – het belang van zijn eigen Europese carrière op te dringen aan een Vlaamse bevolking waarvan een overweldigende meerderheid tegen dat pact was gekant, daarbij de N-VA wegwerkend die niet enkel veruit de grootste partij van Vlaanderen was en is, maar van het land.
Een jaar lang nu al, is er niet één dossier – ethisch, economisch, budgettair, wat migratie of ecologie betreft – waarin niet dat onwaarschijnlijke, ultra-minoritaire  samenraapsel dat als regering doorgaat keuzes maakt die, zoals alle peilingen zeggen door een verpletterende meerderheid van de Vlamingen verworpen worden.

Dus inderdaad, de Vlamingen zijn in de meerderheid, doen het economisch briljant, zijn ondernemend en kleurrijk, de Vlaamse steden zijn de mooiste en bloeiendste van Noord-Europa en het Vlaamse onderwijs is duizend keer beter dan het neocommunistische  programma dat in de ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’ geldt: dat is allemaal waar.
Maar politiek gesproken, in 2019 evengoed als in 1970, kun je in de Vlamingen een deuk slaan als in een pakje boter.

vertaling Marc Vanfraechem