Volksverraders kiezen voor arbeidsmigratie

Arbeidsmigratie moet dienen om de vergrijzing op te vangen. Ook de Vlaamse bouwsector smeekt om buitenlandse krachten. Waarom ziet Vlaanderen steeds haar redding in arbeidsmigranten? Omdat beleidsmakers met hun luie oplossingen ten dienste staan van de economie, niet van het volk.

De logica dat arbeidsmigratie onontbeerlijk is, toont diepe gebreken. Economische migranten vertrekken namelijk nooit op grote schaal naar plaatsen die niet al welvarend zijn. Het houdt daarom geen steek hen als noodzakelijk te rekenen voor de opbouw van een land. Veel meer zouden we in eigen boezem moeten kijken en ons afvragen waarom we überhaupt naar werkkrachten van over de grens moeten kijken.

Financieel en cultureel ongunstig

Want wie zijn die mensen zelfs? Meer dan 16.000 niet-Europese immigranten kregen in 2022 een vergunning om in Vlaanderen te werken. Kijken we specifiek naar de knelpuntberoepen, dan was de helft afkomstig uit Turkije of Marokko. Die twee landen behoren tot de MENAPT-regio (Midden-Oosten, Noord-Afrika, Pakistan en Turkije), die zich in een studie van het Deense ministerie van Financiën onderscheidt als een in financieel opzicht zeer problematische regio.

Voor ons land berekende Jan van de Beek dat dit gebied de grootste nettokost vormt voor de Belgische schatkist. Tijdens zijn volledige levensloop kost een migrant uit het Midden-Oosten, Pakistan of Afghanistan ons 328.000 euro. Een migrant uit de Maghreb (inclusief Marokko) kost 329.000 euro en een migrant uit EU-kandidaten – een regio gedomineerd door herkomstland Turkije – 361.000 euro. Die laatste regiogroep heeft daarbovenop het laagste aandeel gemengde ouderparen in de twee generatie: nochtans een goede indicator voor integratie en de verhoging van de nettobijdragen.

De World Values Survey (WVS) bekijkt het dan weer door een andere lens. Dat sinds 1981 gevoerde, wereldwijde onderzoeksproject vergelijkt normen en waarden van mensen en berekent de culturele afstanden tussen landen. Ook hier is de kloof het grootst met de zogeheten ‘Islamic-African culture cluster’, wat logischerwijs de integratie van die migranten hindert.

Wegwerpmedewerkers

Die integratie valt overigens niet weg te wuiven door de ijdele hoop dat arbeidsmigranten bij het bereiken van de pensioenleeftijd netjes terugkeren naar het herkomstland. Het nalaten om eisen te stellen, zoals kennis van het Nederlands of culturele aanpassingen, louter omdat een specifieke job dat niet vereist, laat zowel migranten manken als Vlaanderen vervreemden.

Het is dan ook een vorm van ponzifraude om te geloven dat migratie ’tout court’ de vergrijzing komt oplossen. Zoals er steeds meer nieuwe investeerders nodig zijn om niet te bezwijken onder eerder beloofde winsten, zo loopt dat precies met het hierheen halen van hen die zelf ook ouder worden en op hun pensioenuitbetaling wachten.

Beleidsverbetering

De nodige ommezwaai ligt daarom in de visie van de politiek. Globalisering en massamigratie – waarvan arbeidsmigratie deel uitmaakt – is een luie manier van omgaan met een geringe actieve bevolking. Het is vooral een manier om belastinginkomsten op te krikken en voor grote bedrijven om de lonen te drukken. Spreken we over migratie van geschoolden, dan is het een schadelijke manier om een ontoereikend onderwijssysteem te compenseren door briljante mensen weg te kapen uit minder ontwikkelde landen.

Stel dat we ons met de Vlaamse bevolking op een afgelegen eiland bevonden en enkel op onszelf moesten rekenen. Hoe zouden politici dan omgaan met het tekort aan arbeiders? Ze zouden hun onderwijssysteem verbeteren en beter filteren op wie academische dan wel technische aanleg heeft. Ze zouden hun bevolking kneden door de acties van hun beleid, door de volkseigen culturele identiteit voorop te stellen, in plaats van daar nu geen acht op te slaan en verkeerde pleisters te plakken op serieuzere breuken.

Eigen onderwijs eerst

Zo zorgde de daling van onze onderwijskwaliteit afgelopen week voor een stevig publiek debat. Vlaams Parlementslid Roosmarijn Beckers (Vlaams Belang) zag dat ‘postmoderne onderwijsideologieën die aanvankelijk als innovatief werden gepresenteerd eigenlijk contraproductief bleken’. Door te focussen op leukheid in plaats van presteren, door het behalen van diploma’s te vergemakkelijken en de waarde ervan uit te hollen én door het technisch en beroepsonderwijs te weinig aantrekkelijk te maken, raken vacatures in dit land niet ingevuld met onze eigen ‘young professionals’. Het erbij halen van arbeidsmigranten die op hun beurt ook kinderen krijgen — vaak anderstalig opgevoed — zal de druk op het onderwijssysteem verder verhogen naarmate de tijd verstrijkt.

Daarom is het van groot belang dat we het vaktechnisch onderwijs herwaarderen, zeker met het oog op de maar liefst 241 knelpuntberoepen. Dat kan door omscholingsprojecten, door leerkrachten op de hoogte te houden van de laatste ontwikkelingen in hun beroepssector en door te investeren in infrastructuur als ateliers van vakscholen. Er is slechts één dag nodig zonder stroom of stromend water om de mannen te waarderen die onze beschaving draaiende houden. Door in regen of zonneschijn, zinderende hitte of vrieskou te repareren wat kapotging, zodat u kunt blijven genieten van de vruchten van de moderniteit.

Na ons de zondvloed

Het stemt somber hoe huidige leiders zowel lokaal talent als langdurige nationale belangen over het hoofd zien. Het volk is vanzelfsprekend gebaat bij een sterke economie en een goed bestuur kijkt verder dan winst op de korte termijn. Beleidskeuzes zoals grootschalige migratie zetten de culturele eigenheid van Vlaanderen op het spel en zadelen onze samenleving – als een doos van Pandora – op met nog meer toekomstige problemen. Het begint met goedkope arbeidskrachten importeren, het eindigt bij een onbetaalbare kostprijs voor onze mensen. Enkel wie niet van zijn volk houdt, kan diens ziel zo verkopen.