Voor de ratio is er nog ruimte zat
Opletten met het gebruik van moeilijke woorden. Ze wekken de schijn van eruditie maar als ze verkeerd aangewend worden…
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementIn een column in De Tijd dit weekeinde lezen we over onzingesprekken en over slordig redeneren aan de feesttafel. ‘Ampele graden alcohol’ volstaan daartoe al. ‘Ampel’ is een mooi woord, en het heeft iets erudiets ook, maar hier had het spijtig genoeg niets te zoeken. We begrijpen wel wat de columnist wil zeggen, maar het had beter gekund.
Het bovenstaande is een detail, maar iets verder spreekt de auteur (als mens met ‘meer eruditie, ervaring en opzoekingsuren op de teller’) over de ‘nanoseconden’ waarin onze geest werkt om ‘emotionele beslissingen’ achteraf voor onszelf rationeel te verrechtvaardigen. ‘Nanoseconden’ vind ikzelf minder mooi dan ‘ampel’ maar even erudiet klinkt het zeker, bij goed gebruik. Dit is hier echter niet het geval want er is in ons hele zenuwstelsel geen elektrochemisch proces bekend dat met zulke snelheid signalen kan doorgeven of verwerken. Het gaat altijd om een tijdsspanne van ongeveer 0,1 seconde, zijnde honderd miljoen van die nanoseconden. Zenuwcellen werken met een frequentie van ongeveer 10 hertz, zou je kunnen zeggen als het wat geleerder mag klinken.
Ook, vernemen we, beslaan in onze hersenen de rationele beslissingen maar 0,04% procent van de beschikbare tijd. De rest van de tijd, 99,96%, hebben ze nodig om onze ‘emotionele’ beslissingen rationeel te justificeren. Rationele seconden zijn er bijgevolg niet veel per etmaal. De aangehaalde percentages getuigen van een bijzonder precieze kennis. Twee decimalen is een nauwkeurigheid die je normaal enkel bij kiespeilingen ziet. Waar mag deze accuratesse toch vandaan komen?
Dat vernemen we gelukkig ook: uit de popwetenschap. Namelijk uit het ‘fenomenale’ boekje van William Gladwell, The Tipping Point, nog van het jaar 2000. Destijds een bestsellertje, dat in de wetenschappelijke wereld helaas weinig bijval oogstte maar zijn auteur niettemin flink wat heeft opgebracht.
‘Cave hominem unius libri’ las ik eens boven de ingangspoort van een bibliotheek. In de plaats van ‘cave’ zie je ook wel ‘timeo’. Een woord van Thomas naar het schijnt: kijk uit voor de man van één boek, of vrees die man. En Alexander Pope viel hem bij:
A little learning is a dang’rous thing;
Drink deep, or taste not the Pierian spring:
There shallow draughts intoxicate the brain,
And drinking largely sobers us again.
Marc Vanfraechem verzorgt de gevreesde blog victa placet mihi causa.
<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>
Categorieën |
---|
Personen |
---|
Marc Vanfraechem (1946) werkte voor Klara (VRT-radio); vertaler, blogger http://victacausa.blogspot.com sinds 2003. Hij schrijft het liefst, en dus meestal, artikels met daarin verwerkt vertaalde citaten van oude auteurs, die hem plots heel actueel lijken.
Bestuurlijke nalatigheden die rampen erger maken dan ze hadden moeten zijn… dat soort zaken kwam al voor in de vierde eeuw voor Christus.
Jack London was een veelschrijver én avonturier. Zijn omzwervingen overtuigden hem van de noodzaak van een socialistische samenleving, een idee dat hij verwerkte in zijn boeken.