Vredegerecht Zaventem weigert uitspraak wegens gebrek aan personeel

Het vredegerecht van Zaventem weigert zich uit te spreken in een rechtszaak tegen een Ierse luchtvaartmaatschappij. De vrederechter rechtvaardigt zijn weigering door gebrek aan personeel en verwijst de zaak door naar Vilvoorde.

Raadsheer van het Antwerpse Hof van Beroep Pierre Thiriar reageert, weliswaar strikt persoonlijk, erg afwijzend op het vonnis in de Vlaamse Juristenkrant van deze week.

Reis vertraagd

Twee reizigers vorderen bij de Zaventemse vrederechter 500 euro schadevergoeding tegen luchtvaartmaatschappij Aer Lingus, die haar Belgische zetel heeft in Diegem. Hun reis naar Dublin, waarvoor ze een ticket hadden gekocht, werd op het laatste moment vertraagd en ze beroepen zich op een Europese verordening om een schadevergoeding te eisen. Aer Lingus laat verstek bij de rechtbank.

De vrederechter verklaart in een vonnis van 30 mei dat het dossier niet behandeld kan worden omdat ‘de middelen toegekend aan een vredegerecht, inzonderheid het personeelsbestand, in principe evenredig moeten zijn met de demografische samenstelling van het kanton waarvoor deze jurisdictie bevoegd is’.

Als alle luchtvaartdossiers door de rechter in het kanton Zaventem behandeld zouden moeten worden, zou dat ertoe leiden dat ‘het functioneren van ons vredegerecht en derhalve de goede rechtsbedeling ernstig in het gedrang komen’. Dit raakt de openbare orde, oordeelt de vrederechter. Er moet dus ‘paal en perk worden gesteld aan de praktijk, die erin bestaat voor alle luchtvaartzaken, zonder onderscheid, ons vredegerecht te adiëren (aan te spreken, nvdr)’.

Tegen openbare orde

Pierre Thiriar  is niet mals over het oordeel van de vrederechter.  ‘Wanneer de vordering van een consument, gestoeld op een regel van Europees recht, door de rechter wordt afgeketst onder het voorwendsel dat er spijtig genoeg te veel mensen in zijn kanton wonen en dat hij toch niet al die zaken gaat doen omdat de luchthaven van Zaventem in het kanton Zaventem gelegen is, dan handelt de rechter in strijd met een bepaling van openbare orde’, redeneert de auteur, die ook assistent is aan de UAntwerpen.  ‘Laten we hier niet flauw over doen, wat wij in dit vonnis lezen is niet meer of niet minder dan creatieve rechtsweigering.’