Waarover men niet spreekt: Het taboe van de Vlaamse transfers

Samen met Lode Vereeck schreef Barbara Pas (VB) het boek ‘Bodemloos’, over 60 jaar welvaartsoverdracht van Vlaanderen naar Wallonië. De motivatie voor het boek legt Barbara Pas uit in deze Vrije Tribune. 

‘Hope for the best, prepare for the worst.’ Dat was zowat het enige advies dat premier De Croo de bevolking kon geven om de lange winter met onbetaalbare energiefacturen door te komen. Want het geld is op. De kassa is leeg. Lagere accijnzen en btw? Geen geld voor. Hogere minimumlonen en -pensioenen die de torenhoge inflatie volgen? Vergeet het maar!

Nochtans zou Vlaanderen, wanneer het er de sleutels toe in handen zou krijgen, perfect een sociaal beleid kunnen voeren waar er wel geld is voor betere lonen en pensioenen, voor betaalbare energie, voor beter onderwijs, voor korte wachtlijsten, enzoverder. Want het geld is er. Alleen verdwijnt het jaar na jaar in de bodemloze putten van het armlastige Wallonië. Door transfers in de federale begroting, de sociale zekerheid en de dotaties aan gewesten en gemeenschappen vloeit er onder het mom van ‘solidariteit’  ieder jaar opnieuw gemiddeld 7 miljard euro per jaar van Vlaanderen naar Wallonië. Dat is meer dan 64 miljard euro per legislatuur. Een financiële aderlating van maar liefst 4.37% van ons bruto regionaal product.

De prijs van de vrijheid

In ieder écht land, zou zoiets voer zijn voor een diepgaand politiek en maatschappelijk debat. Niet zo in België. Hier heerst de omerta over dit thema. Zowel in de politiek als in de media. De omerta vindt dan ook niet toevallig haar ontstaan binnen de maffia.

In de parlementen durft enkel nog het Vlaams Belang dit thema aankaarten. Zelfs de N-VA zwijgt er tegenwoordig zedig over, goed wetende dat ze zelf na jaren Vlaamse en federale macht niets hebben ondernomen om die geldstroom naar de Waalse PS-staat te stoppen of toch minstens te verminderen.

De reden is simpel. Het afromen van Vlaams geld naar Wallonië is zowat de enige bestaansreden van België. PS’er Philippe Moureaux verklaarde het al in 2008: ‘Als de interpersoonlijke solidariteit wordt afgeschaft, interesseert België ons niet meer.’ Een standpunt dat later enkel maar herhaald werd door andere vooraanstaande Waalse politici zoals Laurette Onckelinx: ‘We willen de Belgische koe nog tien jaar melken, en het karkas mag je houden. Dat is de prijs voor de vrijheid.’ Dat de Vlaamse partijen daar in mee gaan omwille van de macht en de postjes, is meer dan bedenkelijk. Hun liefde voor België en voor hun eigen politieke carrière is helaas groter dan hun liefde voor Vlaanderen. Ook als dat ten koste gaat van de welvaart en de koopkracht van de Vlaming.

His master’s voice

Maar ook de media doet volop mee in dit systeem van doodzwijgen waar het kan en minimaliseren als het moet. Noch in de journaals, noch in kranten, noch in duidingsprogramma’s zal de Vlaming ooit vernemen hoeveel van zijn belastinggeld jaarlijks moet dienen om de bodemloze putten in het zuiden van dit land te dempen. Meer nog: zelfs een boek over deze transfers moet worden doodgezwegen.

Nochtans trok de boekvoorstelling hierover in iedere Vlaamse provincie apart meer volk dan een nationaal ledencongres van de Open Vld, waar het ‘liberale vuur’ duidelijk ook te lijden heeft onder de energiecrisis, en tot nog een bleekblauw waakvlammetje is verworden. En ook daar moet men niet al te ver gaan zoeken naar de reden. Het overgrote deel van onze pers kan men al langer dan vandaag bezwaarlijk nog als ‘vrije pers’ catalogeren.

Het ooit trotse heir van de verdedigers van het vrije woord is op enkele moedige uitzonderingen na vervallen tot  platgesubsidieerde broodschrijvers die vreten uit de ruif van belastingsmanna – opnieuw trouwens grotendeels Vlaams geld – dat de federale overheid kwistig in het rond strooit. Om het met de woorden van Founding Father en gewezen Amerikaans president Thomas Jefferson te stellen: “Wie niets leest is beter op de hoogte dan wie enkel maar kranten leest”.

Voor de machtspolitici in dit land zijn de transfers de enige reden om de Belgische constructie overeind te houden. Alleen al om die reden zou het stopzetten van de transfers een politieke prioriteit moeten zijn voor iedere Vlaams-nationalist. Dat Jan Jambon zich ooit op een onbewaakt moment liet ontvallen dat de transfers voor hem electoraal-strategisch wel interessant zijn, maar ze hem voor de rest ‘au fond’ geen bal interesseren, is dan ook niet alleen beschamend maar vooral bedroevend.