Wat wordt het, homofobie of ‘islamofobie’?

Het is niet omdat ik gisteren een leutig stukje over de N*tetten van Torhout publiceerde, naar aanleiding van de Regenboogdag, dat ik met dezelfde lichtvoetigheid heen stap over het geval van gaybashing in Oudenaarde, uitgerekend op diezelfde dag.

Op een filmpje — want altijd wordt zoiets ook gefilmd, door de daders zelf, met veel smileys eronder — is te zien hoe een jongen in mekaar wordt geslagen door twee allochtonen, die onder de kreten ‘Homodag? Niks homodag!’ nadien zo’n regenboogvlag in de Schelde gooien. Als men goed luistert hoort men ook ‘Allahu Akbar!’ roepen, het is meteen duidelijk waar ze de mosterd halen.

Taboe in de media

Een paar zaken vallen op in dit verhaal. Uiteraard word er nergens in de media gewag gemaakt van de achtergrond van de daders, dat blijft een absoluut taboe. Holebi-info doet dat wél: daar heeft men blijkbaar begrepen waar de klepel hangt. Politici die in koor hun verontwaardiging uitdrukken  — behalve het VB uiteraard — doen dat al evenzeer in de meest algemene termen. De directeur van het atheneum waar de twee daders en het slachtoffer schoolgaan, en de burgemeester van Oudenaarde, Marnic De Meulemeester (Open Vld), reageren ‘geschokt’, maar ook van die kant wordt de olifant netjes ontzien.

De multiculturele doctrine en de diversiteitsgedachte vereisen namelijk dat de tegenstanders van deze diversiteit niét ‘gestigmatiseerd’ worden. Een paradox die meteen heel die regenboogvlag, sorry voor alle holebi’s, tot een krachteloze fetisj maakt waarmee de politiek correcte goegemeente zich opsmukt. Dit soort verontwaardiging is niets waard, ze is puur emovertoon.

Dus twee vaststellingen:

– Moslims mogen hier hun eigen cultuur en waarden ongestoord beleven.

– Als het misloopt, wordt niet hun cultuur in vraag gesteld, maar blijft het bij algemene verontwaardiging rond een verdronken regenboogvlag.

Diversiteitsindustrie

Wat is zo’n regenboogvlag eigenlijk waard, als je de vijanden van diversiteit niet durft benoemen? (VRT NWS)

Dat zijn dus twee vergissingen teveel, en ze hangen uiteraard samen. De regenboogvlag is, sorry voor alle holebi’s, geen teken van diversiteit, maar net het tegengestelde: het symbool van een zwijgcultuur waarin onze eigen waarden wel worden geafficheerd maar niet ten volle beleefd, in al hun consequenties.

In de plaats van het probleem te benoemen, worden klokkenluiders weggezet als extremisten die ‘polariseren’. We moeten integendeel meer ‘sensibiliseren’ en jongeren respect leren opbrengen, roepen groenlinkse holebi-bewegingen als Cavaria in koor.

Kijk, dat ‘sensibiliseren’ is nu echt een bezigheid die hoort bij de diversiteitsindustrie waarin al die gesubsidieerde verenigingen wel het ‘probleem’ blijven aankaarten maar nooit tot de kern van de zaak gaan. Sensibiliseren behoort tot de wereld van het drukwerk, de websites, de persmededelingen, de praat voor de vaak die aan de ‘gemeenschap’ in kwestie sowieso voorbij gaat.

De spreekwoordelijke top van de ijsberg

Want laten we wel wezen: als die snotapen zich onder de ‘Allahu Akbar’-kreet aan homobashing te buiten gaan, dan hebben ze dat ergens opgeraapt, namelijk thuis, in hun ‘gemeenschap’, in het milieu waar dit soort homofobe attitudes standaard is. Het opstootje in Oudenaarde was maar de spreekwoordelijke top van de ijsberg: de allochtone moslimgemeenschap zal onze mooie principes van seksuele diversiteit nooit aanvaarden.

Zo zijn we weer bij de regenboogvlag. Als deze vlag staat voor het christelijke principe van de andere wang aanbieden nadat men op de eerste al een dreun heeft gekregen, dan moet ze inderdaad dringend worden gedumpt waar ze thuis hoort: in de Schelde. In feite zouden we genoeg hebben aan de leeuwenvlag, gesteld dat de Vlaamse overheid de ballen heeft om echt in een charter te zeggen waarvoor Vlaanderen wil staan en ook niét wil staan. Elke rekkelijkheid en toegeeflijkheid inzake obscurante religies en wereldbeelden die enkel uit zijn op het vernietigen van onze democratie en rechtsstaat: weg ermee.

Weerbaarheid

In de plaats daarvan moet er weerbaarheid bijgebracht worden, in de eerste plaats bij de jeugd, een vorm van vechtlust en cultureel zelfbewustzijn, noem het gerust fierheid, die belangrijker is dan de glitter van een Gay Pride. Opkomen voor jezelf en steun vinden bij makkers: laat een school van die missie maar eens werk maken, want het fameuze filmpje toont toch ook maar weer een slachtoffer dat zich eenzaam laat aftroeven.

Wordt het homofobie of islamofobie? Het is een duidelijke keuzevraag, en niet kiezen is geen optie. Daarmee kent u mijn antwoord, en ergens vermoed ik dat we elkaar daarin kunnen vinden. Nu nog de politiek.