‘We are Belgium’, Rode Duivels redden België

Al weken worden we in het straatbeeld en op tv overstelpt met irriterende ‘We are Belgium’-propaganda. Bij gebrek aan een Belgische taal is deze reclame Engelstalig. Al een geluk dat voorstellen van cultuurminister Sven Gatz zelden gerealiseerd worden. Op die manier is zijn briljante idee om het doorspoelen van reclame onmogelijk te maken, niet doorgegaan. Dat is ons gelukkig nog altijd gegund.

Zeer binnenkort draait de marketingmachine op volle toeren en zullen we allerhande tricolore attributen zien verschijnen: bekers, wimpels, vlagjes, achteruitkijkspiegelhoesjes, babyslabbetjes, vodden, tapijten, pruiken, vuvuzela’s… Tricolore prullaria worden gratis uitgedeeld bij bakken bier. Deze denigrerende behandeling wordt onze Vlaamse Leeuw vooralsnog bespaard.

We are Belgium op uw kosten

De aanwezigheid van de Rode Duivels in Rusland zal, net zoals bij het WK in Brazilië in 2014, samengaan met een door de pers kunstmatig opgeklopte tricolore hysterie. Deze zomer zullen we allicht opnieuw, van 6 uur ’s morgens af, op de openbare en commerciële omroepen geteisterd worden met extra Rode Duivel-journaals. Om te weten te komen welke spelers bijvoorbeeld goed hebben geslapen, wiens kapsel het populairste is, wie de vlotste stoelgang heeft, wie er heimwee heeft naar huis, wie de tofste van de bende is… Voor het geval dat ons dat al zou ontgaan zijn in de kranten en de blaadjes.

En ook de trouwe klanten op elk regeringsvliegtuig (op onze kosten) richting voetbalstadion zullen weer staan dringen, de politici die een graantje willen meepikken, die mee op de foto’s willen staan. De immer vriendelijke Lucien Van Impe bijvoorbeeld – dat is nu wel een wielrenner, maar kom –  kan zich tot op heden nog steeds opwinden wanneer hij de foto’s ziet van zichzelf als eindwinnaar van de ronde van Frankrijk in 1976. Op de Champs-Élysées zie je rechts Lucien, links zijn moeder Julia en daartussen de Brusselse CVP-er Jos Chabert, een man die hij van haar noch pluimen kende en die hij nadien ook nooit meer gezien heeft.

Politieke recuperatie

En zo belanden we bij het meest ergerlijke aspect: de misplaatste politieke recuperatie. De Belgische ploeg als voorbeeld voor ons allen, als bindmiddel voor de natie, als bewijs voor het goed functioneren van een land. Het is een quote die we voordien al vele politici hebben horen maken.

Voetbalcoryfee Hugo Broos beschrijft in zijn autobiografie (Hugo Broos, altijd weer winnen, Borgerhoff & Lamberigts 2017) dat de keuze van hem als bondscoach van Kameroen aldaar politiek heel gevoelig lag. Les Lions Indomptables du Cameroun – de ontembare leeuwen – vormen de lijm in een maatschappij met een Engelstalige en Franstalige gemeenschap. Er werd Broos op het hart gedrukt: als de ploeg draait, dan draait het land… Wat dat betreft verschilt België dus in niets van landen uit donker Afrika.

Als de maatstaf voor het draaien van een land de prestaties van een nationaal voetbalteam zijn, dan mogen we dus allemaal een voorbeeld nemen aan het Argentinië van de jaren ’70. Het bankroete Argentinië van generaal Videla, de politieke moorden en de Dwaze Moeders. Wel, in 1978 speelde dat Argentinië, met Alberto Tarantini en Mario Kempes, wereldkampioen in eigen land. Dat land moet dus – in die infantiele logica – wel heel goed gefunctioneerd hebben!

Wanneer Nigel Farage vorige week bij het bezoek van premier Michel aan het Europees parlement – terecht – stelde dat België geen natie is, was het antwoord van Verhofstadt: ‘We zullen hem laten zien hoe echt België is als we tegen Engeland spelen op het WK.’ Wat een ongelooflijk zwaktebod. Er zijn geen argumenten, dus moet men afdwalen naar non-argumenten. Cafépraat die je enkel kan verwachten van dronken mensen en van Verhofstadt.

‘We’ zijn al wereldkampioen!

Als moet bewezen worden dat België functioneert, verwijst men naar een voetbalploeg. Alsof het ene iets met het andere te maken heeft. Die redenering slaat werkelijk nergens op. Het is niet omdat de Rode Duivels wereldkampioen zouden worden, dat België plots een democratisch land zou zijn, waar de rechten van de Vlaamse meerderheid worden geëerbiedigd en waar misdaad daadwerkelijk en correct bestraft wordt.

Vorige maand reeds startte Het Laatste Nieuws een artikelenreeks over de gevolgen als we wereldkampioen zijn. Het vel van de beer wordt dit keer wel al heel snel verkocht. In 2016 zouden de Rode Duivels ook al op één been Europees kampioen worden… In deel 2 van de reeks in HLN sprak Herman Van Rompuy de hoop uit dat zo’n titel kan helpen het gedeukte imago van België internationaal op te poetsen: ‘Terreuraanslagen? Hell hole? Het meest ingewikkelde land ter wereld? 541 dagen zonder regering? Al dat negativisme wordt vergeten. Een wereldtitel heeft een énorme impact op ons imago. De wereld zal ons opnieuw sympathiek vinden‘, aldus een wanhopige Herman. Of hoe een losse verzameling rijkbetaalde clubspelers de realiteit moet doen vergeten.

Jammer voor Herman, maar het kunstmatig opgeklopt ‘Belgisch’ gevoel duurt niet langer dan 90 minuten, 120 in het geval van verlengingen. Na de wedstrijd zijn we weer in de realiteit van terreuraanslagen, hell hole en het meest ingewikkelde land ter wereld. Dan zijn we opnieuw in het België van de miljardentransfers, begrotingstekorten en migrantenrellen. Veelkleurigheid op een voetbalveld pakt immers veel beter en positiever uit dan veelkleurigheid op straat.

Voetbalsucces draagt niets bij tot het bijeenhouden van België. Sport zorgt niet voor nationale eenheid, alleen maar voor een tijdelijk en vluchtig supportersgeluk. Gelieve dan ook niet krampachtig sport en politiek te vermengen. Niemand, en al zeker niet de sportliefhebber, heeft een boodschap aan de politieke recuperatie door koning of politici.

Farage heeft overschot gelijk. België is geen natie. Nog een paar jaar en België wordt herleid tot een voetbalploeg, een praline- en een biersoort.