Welkom in Vlaanderen, het Iran aan de Noordzee

In dit tijdperk van diversiteit en multiculturalisme proberen landen en volkeren over de hele wereld hun oppervlakkige verschillen opzij te zetten teneinde hun dieperliggende gelijkenissen te ontdekken en omarmen. We hebben vaak meer gemeen met anderen dan we zelf beseffen. In recente jaren hebben twee instellingen in ons land het voortouw genomen in het zoeken van toenadering tot onze Iraanse vrienden: het gemeenschapsonderwijs en de rechtbanken. De recente uitspraak waarmee het Antwerpse Hof van Beroep een groep meisjes in Maasmechelen beroofde van hun vestimentaire vrijheid, vormt de zoveelste mijlpaal in de Iraans-Vlaamse vriendschap.

In naam van God (of Zijn Neutraliteit)

Beeldt u zich in: drie rechters, naar alle waarschijnlijkheid mannen, lopen de majestueuze rechtszaal binnen, gehuld in zwarte jurken, om te beslissen wat vrouwen al dan niet mogen dragen. Een scène die evengoed in Teheran als Antwerpen kon plaatsvinden. In naam van God of Zijn surrogaat, de heilige Neutraliteit, oordelen de ayatollahs, seculier of islamitisch, op basis van de Koran dan wel het partijprogramma van de de N-VA, over het soort accessoires waarmee de dames hun hoofd mogen tooien. Iran en Vlaanderen: twee handen op één buik! Tragisch dat we dit tot dusver niet hebben ingezien: denk aan het potentieel voor de opbouw van duurzame samenwerking met een van de grootste olieproducenten ter wereld!

Maar er is meer: ook wat betreft de dysfunctionaliteit van onze rechtssystemen delen we veel gemeenschappelijk geestelijk erfgoed. U dacht misschien dat uw vrijheid in ons mooie Vlaanderenland beschermd werd door de grondwet, internationale verdragen en Europese rechtspraak. Welneen! Net als bij onze Perzische vrienden volstaat de willekeurige mening van drie hoogedelachtbare heren, die natuurlijk steeds handelen in naam van een hogere macht, om alle grondrechtelijke beschermingen terzijde te wuiven, als leefden we nog in het tijdperk van vorstelijk absolutisme.

Ok boomer

Maar in tegenstelling tot dat duistere verleden worden de inzichten van de geëerde magistraten uiteraard geenszins beïnvloed door de bloeddorstige meute die het virtuele dorpsplein van de publieke opinie dag en nacht bezet met haar primitieve haatcantussen. Het is volkomen toevallig dat de uitspraak komt van het Hof van Antwerpen, de Vlaamse hoofdstad van racisme en haat.

Een laatste gelijkenis die opmerkenswaardig is, maar misschien een jammerlijk einde van deze interculturele toenadering voorspelt, is de basis waarop deze regimes van onderdrukking en onvrijheid steunen. Het betreft in beide landen veelal de laagopgeleiden en de mensen van middelbare leeftijd, die hun leven slijten aan de toonbanken van kroegen en tavernes om hun persoonlijke levensmislukkingen, hun werkloosheid, scheiding, trauma of zieligheid, af te reageren op moslims, homo’s, transgenders, vrouwen en zwarten.

Wat een geluk dat we op een dag allemaal moeten terugkeren naar onze Schepper.