Wereldberoemde vioolspeler leert ons veel over rechts-realisme

Als mensen zeggen: ‘Ik kan het rechts-realisme niet serieus nemen vanwege de wijze waarop het zich presenteert’, dan dient u hen in het gezicht uit te lachen. Als ze zeggen: ‘Als de rechtsrealisten zich eens wat “wetenschappelijker” zou opstellen, dan pas kan ik hen respecteren’, moet u hetzelfde doen.

Zelfs zult u onder ogen zien dat u — voordat u zichzelf deze opdracht tot hartgrondig uitlachen had eigengemaakt — een hypocriet en moreel laakbaar mens was. Het bewijs hiervoor komt uit een onverwachte hoek, namelijk uit een experiment van de vioolspeler Joshua Bell. Hij is een van ‘s werelds grootste violisten en als hij speelt is de zaal uitverkocht. Zijn favoriete instrument is een Stradivarius die miljoenen kost. Maar als hij daarop speelde voor kleingeld, onherkenbaar, in een drukke metrohalte van een grote stad, wat zou er dan gebeuren?

Maar voordat we dat verhaal vertellen, eerst de feiten en de stand van de publieke debatcultuur in vogelvlucht.

De torenhoge, voor velen onbetaalbare energiekosten — die menige bakkerij, huishouden en zwembad failliet hebben doen gaan — vinden hun oorzaak in het duurzaamheids- en klimaatbeleid. Nu heeft de oorlog in Oekraïne de zaak zeker niet verbeterd, maar feit is dat de woekerprijzen op energie het resultaat zijn van een proces dat, door eigen beleid, al meer dan tien jaar geleden in gang is gezet. Ooit was ik bij een VVD-congres waarop de kwestie werd behandeld. De leden probeerden de toenmalige Nederlandse minister Henk Kamp met feiten, wetenschappelijke bronnen en praktische overwegingen van gezond verstand hiervan af te houden. Kamp praatte eroverheen. De rest is geschiedenis — nu staan we hier.

Cognitieve kortsluiting

Niets horen wij erover in de media. Niets in het publiek debat, kranten en talkshows; misschien wel eens bij de omroep Ongehoord Nederland. Sowieso niets in de ‘wetenschappelijke’ kringen. Ook de mainstream politieke partijen hullen zich in stilzwijgen. De doorsnee burger weet wat ik zojuist heb toegelicht over energiebeleid en energieprijzen, in feite al wel. Al kennen ze niet specifiek het beleid van Henk Kamp, ze weten wel dat het al langer speelt dan de Oekraïne-oorlog. Ze snappen dat het verwijzen naar die oorlog de kartelbestuurders en -politici een makkelijke uitweg biedt. Begin je over het rechts-realisme, dan steken ze hun kop in het zand en zeggen ze iets afwerends. Terwijl ze in grote lijnen wél weten dat de rechts-realisten dit energiedrama consequent hebben benoemd. Het is een soort cognitieve kortsluiting die de doorsnee burger belet om consistent te zijn in het eigen denken. Dit kunnen wij begrijpen dankzij Joshua Bell.

Zetten we het debacle rond energie over naar de volgende onderwerpen, dan blijkt hetzelfde patroon:

De schrikbarende cijfers qua oversterfte roepen vraagtekens op. De politiek lanceert onderzoeken. Echter de énige onderzoeksrichting die zorgvuldig onbespreekbaar wordt gehouden, is vaccinatieschade. Terwijl het al vanaf het begin dubieus was dat farmaceutische multinationals plots als een duveltje uit een doosje in de vaccinaties dé oplossing hadden voor de wereldwijde pandemie. De politiek begon dit vervolgens te pushen, waarbij de burger die zich liet injecteren, even bij het kruisje moest tekenen dat hij de betreffende farmaceutische multinationals niet aansprakelijk kon stellen voor eventuele bijwerkingen. Deed je niet mee, dan mocht je honderd sociale functies niet meer uitoefenen. Je was dan volgens de Nederlandse gezondheidsminister een ‘arts die op zijn vestje moet worden gespuugd’. België kent vergelijkbare uitspraken.

Plicht tot uitlachen

De enigen die vanaf het begin af aan tegengas gaven, waren de rechts-realisten. Als ‘beloning’ voor deze waarheidsliefde en tegendraadsheid krijgen rechts-realisten nu stelselmatig te maken met verkettering. Zelfs Rosanna Hertzberger van de krant NRC gaf dit toe.

Los van wat je vindt — van vaccinaties in het algemeen of specifiek van de haastige spoed waarmee de vaccinatiecampagne rond corona werd doorgevoerd — waren het de rechts-realisten die de wetenschappelijke discussie in alle openheid wilden voeren, met voor- en tegenstanders. Terwijl de mainstreampartijen alles en iedereen in de hoek zetten van ‘complotdenkers’. Wat ik zei over de plicht tot vernederend uitlachen, begint nu al beter te landen.

Hetzelfde patroon geldt voor immigratie en de prijzen van woningen. De exorbitante stijging van woningen gaat al jaren gelijk op met de buitensporige immigratie. Wie dit benoemt is echter ‘nazi’, ‘fascist’, ‘complotdenker’ en ‘onwetenschappelijk’.

Wanbeleid van de ECB

De inflatie, waardoor je bij prijsvechters al diep in de buidel moet tasten voor tomaatjes en champignons, hangt vanzelfsprekend samen met het bijdrukbeleid van de Europese Centrale Bank. Want de ECB bepaalt nu zélf de kaders van het monetaire beleid. Buiten democratische controle om volgt zij het politieke uitgangspunt dat zij de zuidelijke lidstaten koste wat kost binnen de EU moet houden. Hierdoor wordt het spaargeld van de middenklasse vernietigd en worden burgers aangezet tot volatiele en riskante investeringen om nog iets van hun zuurverdiende centen te behouden.

De enigen die dit consequent benoemen zijn de rechts-realisten — tegelijk worden rechts-realisten door burgers en instituties die hun kop in het zand steken, neergezet als ‘onwetenschappelijk’. Terwijl diezelfde kop-in-het-zandstekers héél goed weten dat het rechts-realisme op deze vier punten gelijk heeft. Steeds als je op feiten discussies wint, verspringt de discussie. We kunnen nog ingaan op klimaatverandering, die wij zogenaamd actief vanuit Europa zouden kunnen stoppen, terwijl de economische groei en bevolkingsgroei in onder meer Afrika en India, nu pas echt begint. Wat betreft rationaliteit en verstandig nadenken, is het rechts-realisme in feite de énige plek waar dit nog plaatsvindt op politiek vlak. Eerder werd een wetenschapper weggetrapt uit een D66-denktank omdat zijn bevindingen over stikstof gunstig zouden zijn voor het rechts-realisme.

Praktijkexperiment

En de verklaring voor zowel dit universele wegkijken als het heimelijke weten dat rechts-realisme gelijk heeft, komt van de vioolspeler. Bell speelde namelijk drie kwartier in de metro van Washington D.C. Van de 1097 mensen die langskwamen, bleven er zeven staan luisteren, en één persoon herkende hem.

Bell verzamelde 32 dollar en 17 cent van 27 passanten, plus nog 20 dollar van degene die hem herkende. Twee dagen daarvoor had hij een theater in Boston uitverkocht. Toen bedroeg de gemiddelde prijs voor een stoel 100 dollar.

Het zijn dus de maatschappelijke condities waarbinnen iets gepresenteerd wordt, die datgene wat gepresenteerd wordt een aura geven. Die maken het aanvaardbaar en verteerbaar maken voor de massa. Het gaat niet om de intrinsieke kwaliteit van wat je zegt, of van de waarheid die je ontsluit, maar om het decorum dat de presentatie omgeeft. Zelfs al horen of zien ze iets geniaals, ze kunnen de uitzonderlijke aard daarvan domweg niet herkennen, omdat het niet binnen de juiste setting wordt gepresenteerd.

Niet ‘zomaar’ meedoen

Dit is dus waarom je niet ‘zomaar’ moet meedoen aan een stream of ‘zomaar’ moet meedoen aan een podcast. Er lopen briljante, geniale en getalenteerde mensen rond die nóóit de erkenning en beloning zullen krijgen die ze verdienen, omdat links er alles aan doet om hun ontplooiingskansen weg te nemen. Dus om hen marginaal en onbekend te houden.

De vrijheid om in een eigen hoekje je ideeën te spuien, leidt enkel tot de bevestiging van je eigen onbeduidendheid en marginaliteit, tegen de achtergrond van de linkse voorstellingen die met decorum worden omgeven. Dit is dus waarom de oorlog tegen links een totale oorlog moet zijn. We hebben het van een wereldberoemde vioolspeler geleerd.