Wie is bang van de PLO?

Het is allemaal begonnen met een dosis ergernis en veel verwondering. Na talloze telefoontjes naar de nieuwsdiensten van onze omroepen moest ik het ten slotte opgeven, erop te wijzen dat de PLO in geen  geval mocht vertaald worden als ‘de Palestijnse bevrijdingsbeweging’, een beetje zoals we ons een ‘Vlaamse beweging voor de bevrijding van Rusland’ uit de handen van de Bolsjevieken zouden kunnen indenken. Nee, PLO staat voor ‘Palestine Liberation Organisation’, de beweging voor de bevrijding van Palestina, heel Palestina, uit de handen van de zionisten. Het verschil is enorm, want nu betekent het dat de PLO aanvankelijk streed voor de oprichting van een seculiere democratische staat, waarin alle burgers zonder onderscheid over dezelfde rechten zouden beschikken. Net zoals de burgers van de meerderheid van de democratische staten ter wereld. Mijn verwondering wordt verklaard door het feit dat ook maar één zinnig democratisch mens daar iets tegen kon hebben, want was dit niet het resultaat van de ideeën van de verlichting en de democratische nieuwe orde na het einde van de Tweede Wereldoorlog? Natuurlijk stond hun seculier pan-Arabisch programma haaks op het etnisch nationalisme van de zionisten, maar was dat dan op zich verkeerd?

Naarmate de nieuwe zionistische staat Israël steeds meer stukken van het vroegere Palestijnse mandaatgebied veroverde, verloor de PLO niet alleen de strijd tegen Israël, maar werd ze in toenemende mate bedreigd door het opkomende islamitische fundamentalisme van Hamas dat een heel andere opvatting had en heeft over het samenleven van moslims en niet-moslims (joden, christenen en Druzen) op hetzelfde grondgebied. De tactische territoriale toegevingen van de PLO hebben het grondgebied voor een toekomstige Palestijnse staat intussen gereduceerd van 22 % in 1949 tot de overbevolkte Gazastrook en een archipel van half-autonome kantons op de Westelijke Jordaanoever, een verkaveld terrein waarop  het in feite onmogelijk geworden is een soevereine en functionele eigen staat op te richten.

Geen wonder dus dat ze de verkiezingen tegen Hamas blijven verliezen, zonder dat ze voor hun medewerking met de  VS en de Europese Unie  voldoende politiek en diplomatiek gesteund worden om hun wankele autoriteit over de bevolking te behouden of te versterken. Naast het nog altijd voortschrijdende verlies van grondgebied als gevolg van de uitbreiding van de nederzettingen en de bouw van de scheidingsmuur, een ontwikkeling waartegenover ze machteloos staan, blijven ze ook internationaal geïsoleerd, want elke poging om hun rechtmatige plaats op internationale fora in te nemen wordt meteen en hard bestraft door Israël, terwijl de westerse machten toekijken. Men eist van hen niet dat ze Israël als ‘soevereine staat’ erkennen, wat ze al dertig jaar geleden gedaan hebben, maar als ‘Joodse’ staat, waarmee ze het recht van de meer dan anderhalf miljoen Palestijnen om in Israël als volwaardige medeburgers erkend te worden, zouden moeten opgeven. 

Als je dit allemaal weet, en er is vandaag geen enkel excuus meer voor onwetendheid over de ware situatie van de mensen  in deze regio, mag je  je toch mét ergernis en diepe verwondering afvragen, wie er vandaag nog bang is van de PLO?

Foto: Muurschildering van wijlen PLO-leider Yasser Arafat. (c) Reporters